«Είναι μάλλον αρκετά διασκεδαστικό. Αναρωτιέμαι πότε πρόλαβα να γίνω μέσα σε ένα μήνα. Είμαι παιδί της Αριστεράς από τα φοιτητικά μου χρόνια. Είμαι ταυτισμένη με τις ιδέες της και τις αξίες της» δηλώνει σε συνέντευξή της η Έφη Αχτσιόγλου.
Συγκεκριμένα, σε συνέντευξή της στην ενημερωτική ιστοσελίδα ieidiseis.gr και στον Βασίλη Σκουρή, η υποψήφια για την αρχηγία του ΣΥΡΙΖΑ, στην ερώτηση αν αισθάνεται «διαπλεκόμενη» απάντησε: «Είναι μάλλον αρκετά διασκεδαστικό. Αναρωτιέμαι πότε πρόλαβα να γίνω μέσα σε ένα μήνα. Είμαι παιδί της Αριστεράς από τα φοιτητικά μου χρόνια. Είμαι ταυτισμένη με τις ιδέες της και τις αξίες της. Έγινα ευρύτερα γνωστή την περίοδο της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ που ως υπουργός εργασίας αγωνιζόμουν μαζί με άλλα άξια στελέχη μας να περιορίσουμε τις αρνητικές συνέπειες των μνημονίων και να διαμορφώσουμε πολιτικές υπέρ των εργαζόμενων.
Από τη θέση αυτή συγκρουόμουν σχεδόν καθημερινά με μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Παρόμοιες πολιτικές υποστήριξα και στη συνέχεια από τη θέση της τομεάρχισσας Οικονομικών στην αντιπολίτευση. Η πορεία μου είναι γνωστή. Δεν πρόκειται, τώρα, να δώσω διαπιστευτήρια σε παραδοξολόγους των οποίων η γνώμη δεν με αφορά ούτε να ασχοληθώ με μηχανισμούς μιντιακούς ή σοσιαλμιντιακούς που τροφοδοτούν ή και αναπαράγουν τέτοιες θεωρίες συνομωσίας. Θα συνιστούσα περισσότερη ψυχραιμία και σοβαρότητα όταν ασκούμε κριτική».
Σε άλλο σημείο της συνέντευξής της απάντησε και στο αν βλέπει τον εαυτό της ως Παπαρήγα ή Δαμανάκη, καθώς για τους σεξιστικούς χαρακτηρισμούς που έχει δεχτεί από ανθρώπους του χώρου της. «Ούτε η κα Παπαρήγα είμαι, ούτε η κα Δαμανάκη. Είναι άδικες αυτές οι αναγωγές για όλες μας. Ίσως ο μόνος παραλληλισμός που μπορεί να γίνει πραγματικά είναι ότι και αυτές, όπως και εγώ, έχουμε δεχθεί σεξιστικές επιθέσεις. Πάντως, στον χώρο μου, παρότι υπαρκτοί αυτοί οι προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, είναι εξαιρετικά μειοψηφικοί, τονίζει η Εφη Αχτσιόγλου, προσθέτοντας: «Τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ στη συντριπτική τους πλειονότητα δίνουν το παράδειγμα πολιτικού πολιτισμού και σεβασμού της προσωπικότητας του καθενός, όχι μόνο απέναντι στους συντρόφους και τις συντρόφισσες τους, αλλά απέναντι σε κάθε άνθρωπο. Επειδή όμως το κόμμα είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας που θέλουμε να φτιάξουμε, δεν θα πρέπει να αφήνουμε τίποτα να πέφτει κάτω».
