Της Αριστέας Κοντόζογλου *
Έχει ήχο η σιωπή; Για μένα ναι, για σένα μπορεί όχι και αν ναι, δεν γνωρίζω τον ήχο... Αυτό δηλώνει ότι ξέρω, ξέρεις τον εαυτό σου καλύτερα απ ’τον καθένα .
Ο καθένας μας πρέπει να έχει το γνώθι σαυτόν... για να φτάσει το υπέρτατο, να απελευθερωθεί απ’τα δεσμά του καθωσπρεπισμού, να αισθανθεί την αύρα της θάλασσας, να γευτεί τους χυμούς ενός ώριμου μήλου, να ακούσει το τραγούδι του γρύλλου.
Όταν τα βράδια, αργά τα μεσάνυχτα ξαγρυπνώ, όταν κοιμάσαι... μ’ αρέσει να αφουγκράζομαι τη σιωπή του ήχου της νύχτας!
Ανάμεσα στα χιλιάδες πολύχρωμα φώτα του λεκανοπεδίου... απ’ το παράθυρό μου διακρίνω την επιβλητική Ακρόπολη απ’ τη μία και απ’ την άλλη το γραφικό εκκλησάκι του Αγ. Γεωργίου στο Λυκαβηττό. Στο βάθος εκεί που σταματά το τελευταίο χρωματιστό λαμπιόνι, έφτασες... στην αναζήτηση ,που σε περιμένει η θάλασσα να σε ταξιδέψει άλλοτε στη γαλήνη της και άλλοτε σε τρικυμίες. Εσύ όμως ξέρεις καλό κολύμπι γιατί από μικρό σε άφησαν χωρίς μπρατσάκια...
Βλέπω απ’ το παράθυρό μου τα βράδια την ίδια επαναλαμβανόμενη ρουτίνα άλλων παραθύρων σε φως άλλοτε ψυχρής ή ζέστης λάμπας.
Και σκέφτομαι για σένα, για μένα... όταν η σκέψη γίνει λόγος, ο λόγος γραφή και εσύ τώρα με διαβάζεις... έχουμε κάνει ένα βήμα μαζί.
Μέσα από χειρόγραφες σκέψεις που μετατρέπονται σε επιχειρήματα αγάπης για τη ζωή και δύναμη ψυχής!
Αν θες να νιώσεις ελεύθερος, ελευθέρωσε πρώτα την σκέψη σου και άσε την τοξικότητα στην άκρη και μην στεναχωρηθείς αν αισθανθείς ότι κάποιος πάει να σε υποτιμήσει, να σε τσαλακώσει γιατί έχει πρωτίστως υποτιμήσει τον εαυτό του.
Σκέψου... και μην ξεχνάς, με το σβήσιμο των αστεριών μας περιμένει πάντα μια Ανατολή!
- Δημοσιογράφος
