Η μάχη της διαδοχής του Αλέξη Τσίπρα έχει ξεκινήσει, και είναι ήδη αιματηρή και τόσο τοξική όσο ήταν και η αντιπολίτευση που άσκησε ο ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Κανείς δεν ξέρει ακόμα πόσοι και ποιοι θα τολμήσουν να λάβουν μέρος σε αυτό το εσωκομματικό Game of Thrones που θα έχει πολλά θύματα αλλά και ένα αμφιβόλου αξίας έπαθλο.
Είναι σαφές ότι οι ικανότεροι και πιο δημοφιλείς στους ψηφοφόρους που δεν ανήκουν στον ΣΥΡΙΖΑ θα έχουν έναν και μοναδικό στόχο: να διατηρήσουν το κόμμα περίπου στα επίπεδα που βρίσκεται από τις 25 Ιουνίου και να παραμείνουν έστω και ασθμαίνοντας μπροστά από το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη, στην πρώτη θέση της ευρύτερης Αριστεράς. Με τους σημερινούς πολιτικούς συσχετισμούς αυτή δεν θα είναι μια μεγάλη νίκη, αλλά θα εξασφαλίσει την επιβίωση τόσο του νέου αρχηγού όσο και του κόμματος.
Υπάρχουν κάποιοι που ίσως τα καταφέρουν. Υπάρχουν και τρεις πιθανές υποψηφιότητες που ενδεχόμενη επικράτησή τους θα ισοδυναμεί με πολιτική αυτοκτονία για τον ΣΥΡΙΖΑ. Για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, η Ρένα Δούρου, ο Νίκος Παππάς και ο Παύλος Πολάκης –κανείς εκ των οποίων δεν έχει δηλώσει ευθέως ότι θα είναι υποψήφιος, αλλά και δεν έχει θέσει εαυτόν εκτός κούρσας– είναι πολιτικά απωθητικοί για όσους δεν ψήφισαν ποτέ ή έφυγαν κάποια στιγμή από τον ΣΥΡΙΖΑ. Μια πιθανή εκλογή τους στην προεδρία θα σημάνει περαιτέρω συρρίκνωση του κόμματος και κατά πάσα πιθανότητα επιστροφή σε μονοψήφια ποσοστά.
Βαριά τραυματισμένη
Ο Αλέξης Τσίπρας έστειλε σήμα ότι θεωρούσε τη Ρένα Δούρου «νούμερο 2» του ΣΥΡΙΖΑ και έκανε ό,τι μπορούσε για να την προστατεύσει από την πολιτική φθορά. Την έστειλε στην Περιφέρεια Αττικής, μια θέση με σημαντικές ευθύνες αλλά και ταυτόχρονα μακριά από την κεντρική πολιτική αρένα. Αλλά, όπως της ξέφυγε της Ρένας Δούρου κάποια στιγμή, «έκατσε η στραβή» στη βάρδιά της. Και δεν ήταν μια αλλά δύο οι τραγωδίες –και όχι απλώς «στραβές»– που βύθισαν την Ελλάδα στο πένθος. Οι πλημμύρες στη Μάνδρα είχαν αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους 24 άνθρωποι, ενώ στην πυρκαγιά στο Μάτι έχασαν τη ζωή τους άλλοι 104. Και στις δύο περιπτώσεις η Ρένα Δούρου βρέθηκε στο εδώλιο του κατηγορουμένου.
Αθωώθηκε για την υπόθεση της Μάνδρας, αν και ο εισαγγελέας έχει ασκήσει έφεση, ενώ η δίκη για το Μάτι συνεχίζεται. Ανεξάρτητα από τη δικαστική έκβαση αυτών των υποθέσεων, η Ρένα Δούρου είναι βαρύτατα τραυματισμένη πολιτικά. Στην περίπτωση που εκλεγεί στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, αυτές οι δύο τραγωδίες θα επανέλθουν στην καρδιά της πολιτικής αντιπαράθεσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήδη τις έχει πληρώσει βαριά στη συνείδηση των πολιτών.
Φουλ παρασκηνιακός
Ο Νίκος Παππάς θεωρείται από τους περισσότερους το πιο «σκοτεινό» στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, αυτός που δρούσε παρασκηνιακά και αντιθεσμικά για να γίνει πραγματικότητα αυτό που φώναζε ο Παύλος Πολάκης: να ελεγχθούν οι αρμοί της εξουσίας. Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει τους «φυλακισμένους» επί δύο ημέρες ιδιοκτήτες σταθμών που κατέθεταν προσφορές για τις τηλεοπτικές άδειες ούτε τον τρόπο με τον οποίον προσπάθησε να επιβάλει τον Χρήστο Καλογρίτσα ως μεγάλο παίκτη στα media, μέχρι που αποδείχτηκε ότι ο επιχειρηματίας δεν μπορούσε από μόνος του να συντηρήσει ούτε επαρχιακό ραδιοφωνικό σταθμό.
Η υπόθεση Καλογρίτσα μετατράπηκε τελικά σε πολιτική ταφόπλακα για τον Νίκο Παππά. Το σκεπτικό του Ειδικού Δικαστηρίου για την καταδικαστική σε βάρος του απόφαση ανέφερε ότι «ο Νίκος Παππάς ανέλαβε να υλοποιήσει τον σχεδιασμό του ίδιου και της κυβερνητικής ηγεσίας για την απόκτηση τηλεοπτικού σταθμού και εφημερίδας, παραβιάζοντας τα υπηρεσιακά του καθήκοντα και τις υποχρεώσεις του για τήρηση του συντάγματος και του νόμου, πείθοντας τον Χρήστο Καλογρίτσα να υπακούσει στις εντολές τους ως “πειθήνιο όργανό του”, ως “παρένθετος” τούτου, που θα εξασφάλιζε τη νομιμοφάνεια στις παράνομες και εξωθεσμικές ενέργειές του, ενώ ο ίδιος θα παρέμενε στο απυρόβλητο».
Το ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν τον απέσυρε από τα ψηφοδέλτια και ο Νίκος Παππάς είναι ξανά βουλευτής, είναι ακόμη ένα δείγμα πολιτικού αμοραλισμού που θα αποδειχθεί καταστροφικός για τον ΣΥΡΙΖΑ στην περίπτωση που ο πρώην υπουργός αναδειχθεί νικητής από την εσωκομματική μάχη.
Τοξικός άνευ ορίων
Για τον Παύλο Πολάκη, τέλος, δεν χρειάζεται να ειπωθούν πολλά. Ισως αρκεί η επισήμανση ότι ο Αλέξης Τσίπρας απέφευγε συστηματικά να τον συναντήσει στην προεκλογική εκστρατεία διότι θεωρούσε ότι η ρητορική και ο τρόπος με τον οποίον πολιτεύεται ο «αψύς» Σφακιανός ήταν επιζήμια για τον ΣΥΡΙΖΑ. Για μια φορά ο Αλέξης Τσίπρας είχε δίκιο. Ο Παύλος Πολάκης ήταν ο κύριος υπεύθυνος για την εκλογική σφαγή του ΣΥΡΙΖΑ στην Κρήτη και ο ίδιος κατάφερε να εξασφαλίσει τη βουλευτική έδρα στα Χανιά μια ώρα πριν από την ολοκλήρωση της καταμέτρησης των ψήφων.
Ηταν επίσης ο κύριος εκφραστής της τοξικότητας, του διχαστικού λόγου και της πολιτικής χυδαιότητας στην οποία οι πολίτες γύρισαν εμφατικά την πλάτη στις δύο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις. Αν αυτό που θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ για το μέλλον είναι μια λυσσαλέα μάχη της οπισθοφυλακής, τότε ο Παύλος Πολάκης θα είναι ίσως ο ιδανικότερος πρόεδρός του. Αν το κόμμα επιθυμεί να παίξει οποιονδήποτε παραγωγικό πολιτικό ρόλο και να διατηρήσει τον χώρο του στην Αριστερά, είναι ο πλέον ακατάλληλος.
