Εξαιρετικά χρήσιμο αποδείχθηκε τελικά το 17 ο Δημοσιογραφικό Συνέδριο της Σαμοθράκης, που επανεκκίνησε φέτος μετά από 14 χρόνια σιωπής, χάρη στην συνεργασία της Περιφέρειας Ανατολικής Μακεδονίας – Θράκης και της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ενώσεων Συντακτών. Πολυθεματικό, όπως πάντα, είχε στο επίκεντρό του την ασφάλεια των δημοσιογράφων και τις απειλές που δέχεται η ελευθερία του Τύπου.
Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Δεν σκόπευα να ασχοληθώ, αλλά βλέπω ότι κάποιοι επιμένουν να επιστρέφουν στον τόπο του εγκλήματος. Και εξηγούμαι:
Οι αντιδράσεις σε αυτονόητες παρατηρήσεις που περιέλαβα στην εισήγησή μου, σχετικά με την ανάγκη τήρησης του παγκόσμιου χάρτη δημοσιογραφικής δεοντολογίας, καθώς και σχετικά με τις αυξημένες ευθύνες των δημοσιογράφων έναντι της κοινωνίας, απέδειξαν ότι υπάρχει ένα σύστημα παραπληροφόρησης με υπόγειες διαδρομές. Κοινός και ανομολόγητος σκοπός δεν είναι το «ρεπορτάζ», αλλά να καταγγέλλεται συνεχώς η Ελλάδα και να δημιουργείται η «κυρίαρχη άποψη» ότι στη χώρα μας οι δημοσιογράφοι φιμώνονται και αυτολογοκρίνονται για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα της κυβέρνησης και των εργοδοτών τους.
Στην πραγματικότητα, όλοι αυτοί που αδιαφορούν για τις εθνικές απειλές τις οποίες δέχεται η χώρα μας και θεωρούν ότι είναι αρμοδιότητα των δημοσιογράφων να αποφασίζουν πού βρίσκονται τα σύνορά μας, είτε ήταν παρόντες στο Συνέδριο, είτε το παρακολούθησαν εξ αποστάσεως, συγκεντρώθηκαν εκεί με προκατασκευασμένο κοινό αφήγημα και με σκοπό την έκδοση προκατασκευασμένων συμπερασμάτων.
Δηλαδή, το σύστημα που καταγγέλλει και συκοφαντεί την Ελλάδα πήγε Σαμοθράκη. Και πήγαν εκεί με την σιγουριά πως δεν θα ακουγόταν η άλλη άποψη. Μόνοι τους θα τα έλεγαν, μόνοι τους θα τα άκουγαν και στο τέλος θα συμφωνούσαν όλοι μαζί πως είναι
«θύματα μιας αυταρχικής κυβέρνησης». Ενώ στην πραγματικότητα επιδίδονται σε συνεχείς παραβιάσεις της δημοσιογραφικής δεοντολογίας και σε συκοφαντίες, δεν διασταυρώνουν τα «ρεπορτάζ» τους και αναμιγνύονται σε θέματα στα οποία ο δημοσιογράφος δεν έχει καμιά δουλειά να ανακατεύεται, όπως το πού βρίσκονται τα όρια της επικράτειας – όπως συνέβη στην περίπτωση της νησίδας στον Έβρο.
Λυπάμαι αν τους χάλασα τη μανέστρα, αλλά τώρα δεν χρειάζεται να θρηνούν για την ήττα τους, καταγγέλλοντάς με ότι τους έκανα μάθημα δημοσιογραφικής δεοντολογίας – το οποίο τελικά χρειάζονται, αλλά συνάμα είναι και ανεπίδεκτοι.
Ούτε χρειάζεται να αρθρογραφούν προκειμένου να αποδείξουν ότι… ορθώς παραβιάζουν τους κώδικες της δημοσιογραφικής δεοντολογίας, τους οποίους οι ίδιες οι Ενώσεις στις οποίες ανήκουν έχουν ψηφίσει.
Μη επιστημονική η λίστα για την ελευθερία του Τύπου Και πάντως, αν θέλουν να ισχυριστούν κάτι διαφορετικό, καλό είναι να απαντούν στα συγκεκριμένα ερωτήματα.
Να απαντήσουν επιτέλους για ποιο λόγο στην περίφημη Λίστα των Δημοσιογράφων Χωρίς Σύνορα, όπου η Ελλάδα εμφανίζεται στην κατάταξη 108, στις μπροστινές θέσεις φιγουράρουν όλες οι χούντες του κόσμου.
Όχι μόνο δεν απάντησαν, αλλά και αποσιώπησαν το γεγονός ότι εισηγήτρια από την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Δημοσιογράφων ομολόγησε πως δεν θεωρεί επιστημονική την συγκεκριμένη λίστα.
Αν είχε συμβεί το αντίθετο, θα είχαν σηκώσει τον κόσμο στο ποδάρι! Τώρα, κάνουν πως δεν άκουσαν.
Η εχθρική στάση της προέδρου
Και υψώνουν ασπίδα προστασίας στην πρόεδρο της Ομοσπονδίας, την Μάγια Σέβερ από την Κροατία, η οποία κρατούσε μια εμφανώς εχθρική στάση, δεν ήθελε να ακουστεί η άλλη άποψη, με διέκοπτε υποδεικνύοντας στον συντονιστή αντιπρόεδρο της ΕΣΗΕΑ Γιώργο Γαβαλά ότι τάχα κάποιος από το ακροατήριο ζητούσε τον λόγο, άρπαζε το μικρόφωνο για να το δώσει στον δημοσιογράφο του Spiegel Γιώργο Χρηστίδη ενώ εγώ μιλούσα.
Αυτή είναι η αλήθεια! Η ίδια προκάλεσε την αντίδρασή μου. Την κάλεσα να μην με λογοκρίνει και της υπενθύμισα ότι δεν είναι συντονίστρια της συζήτησης, αλλά μια απλή ομιλήτρια.
Πού να της εξηγώ τώρα πως τον καιρό που στη χώρα της επικρατούσε η λογοκρισία του Τίτο, στη δική μου χώρα, ένας δημοσιογράφος, ο πατέρας μου Γιάννης Βούλτεψης, έφερε σε πέρας την υπόθεση Λαμπράκη χωρίς να παραβιάσει καμιά αρχή της δημοσιογραφικής δεοντολογίας – και παρακολουθούμενος από όλες τις μυστικές υπηρεσίες. (Για να πούμε και την αλήθεια, εδώ δεν το ξέρουν οι διάφοροι σημερινοί επικριτές μου, από την Σέβερ το περίμενα;)
Πού βρίσκονται τα σύνορα της χώρας;
Απάντηση δεν έλαβα και στο ερώτημα αν είναι δουλειά του δημοσιογράφου να λέει πού βρίσκονται τα σύνορα μιας χώρας – στην προκειμένη περίπτωση της Ελλάδας. Ο κ. Χρηστίδης απάντησε ότι δεν το είπε ο ίδιος αλλά το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.
Όταν του αντέτεινα πως το συγκεκριμένο δικαστήριο στην απόφασή του δεν είπε κάτι τέτοιο – για την ακρίβεια είπε να μην απομακρυνθούν «από την Ελλάδα», αλλά αν δεν βρίσκονται στην Ελλάδα τέτοια απόφαση αυτονοήτως δεν ισχύει – και πως έτσι κι’ αλλιώς ούτε το ΕΔΔΑ είναι αρμόδιο να λέει πού βρίσκεται η επικράτειά μας, απλά σιώπησε.
Η εύκολη υπεκφυγή ήταν να κατηγορήσει τους Έλληνες δημοσιογράφους ότι αυτολογοκρίνονται. Ήταν η στιγμή που του απάντησα: «Και γιατί τότε να μην υποθέσω και εγώ, θεωρητικά μιλώντας, ότι εσείς γράφετε ό,τι θέλει το Der Spiegel για το μεταναστευτικό; Γιατί όταν εγώ έχω πρόβλημα, το περιοδικό και η Γερμανία γενικότερα, ζητά να φέρει πίσω τους μετανάστες και τους πρόσφυγες που τόσο ανθρωπιστικά θέλει να βοηθήσει, αλλά δε θέλει να τους έχει στο έδαφός της; Πρέπει να τους έχω εγώ και να με βρίζει και από πάνω; Στην Ελλάδα προστατεύουμε 2.500 ασυνόδευτα. Γιατί ποτέ δεν κάνατε ένα ρεπορτάζ γι’ αυτό;». Ούτε σ’ αυτό έλαβα απάντηση.
Κατά την γνώμη των επικριτών μου, αυτό αποτελούσε υπόδειξη προς την «ερευνητική δημοσιογραφία». Τι μας λέτε καλέ; Δεν θα τολμάμε να μιλήσουμε μήπως και προσβληθούν τα… Βραβεία Πούλιτζερ;
Άλαλα τα χείλη για το ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αυτόφωρο
Άλλο επεισόδιο ξέσπασε όταν ήλθε η ώρα για την συζήτηση σχετικά με τις αγωγές κατά δημοσιογράφων. Αμέσως οι καταγγέλλοντες έγιναν θύματα. Τη μανέστρα τους χάλασε η δημοσιογράφος Κατερίνα Γαλανού, που μαζί με συναδέλφους της του «Φιλελεύθερου»
βρέθηκαν το 2018 στο μεταγωγών και στο αυτόφωρο επειδή με έρευνά τους ζήτησαν να μάθουν πού πήγαν τα ευρωπαϊκά κονδύλια για το μεταναστευτικό. «Τότε δεν ήσασταν εκεί για να μας στηρίξετε», είπε, αναφερόμενη στο γεγονός ότι η κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου ενεργοποίησε στην περίπτωσή τους και το αυτόφωρο. Ούτε σε αυτό αναφέρθηκαν οι διάφοροι επιλεκτικά αρθρογραφούντες.
Χωρίς απάντηση για την χυδαιολογία και τις «αριστερές» αγωγές
Κι’ όταν τον λόγο πήρε εκπρόσωπος της εφημερίδας «Ντοκουμέντο», η Σοφία Βούλτεψη αντέδρασε θυμίζοντάς του ότι η δική του εφημερίδα δημοσίευσε λιβελλογράφημα που έβριθε υβριστικών χαρακτηρισμών και σεξιστικών σχολίων εναντίον της, υπό τον τίτλο «Η
Βουλή στο κομμωτήριο και η πολιτική στο κοιμητήριο».
Ούτε και εδώ δόθηκε απάντηση – αλλά ούτε και αναφέρθηκε από τους διάφορους που σχολίασαν τα του Συνεδρίου.
Και βέβαια, δεν είχαν τίποτε να πουν για το εξώδικο των ευρωβουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ Αρβανίτη και Κούλογλου κατά του Τάκη Θεοδωρόπουλου της «Καθημερινής», έχοντας διακηρύξει ότι θα μοιράσουν αγωγές δεξιά κι’ αριστερά.
Η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δώρα Αυγέρη προσπάθησε να τους υπερασπιστεί, αλλά το εξώδικο είναι γεγονός. Όπως και οι απειλές…
Αυτό που τελικά προκύπτει είναι ότι οι ΜΚΟ και κάποιοι «δημοσιογράφοι» καταγγέλλουν και γράφουν ατεκμηρίωτα ρεπορτάζ, όλοι μαζί καταγγέλλουν στα διεθνή φόρα και δικαστήρια και τελικά δημιουργείται ένα σύστημα που συκοφαντεί συνεχώς την Ελλάδα, με
την βοήθεια και της αξιωματικής αντιπολίτευσης και των ευρωβουλευτών της.
Αλήθεια τι απ’ όλα αυτά ενόχλησε;
Για την ιστορία, δημοσιεύω μερικά από τα επίμαχα σημεία της ομιλίας μου στη Σαμοθράκη, που τόσο πολύ ενόχλησαν:
-Η καταγγελία είναι το πιο εύκολο πράγμα. Όταν, όμως, καταγγέλλεις καταστολή της ελευθερίας του Τύπου σε μια δημοκρατική χώρα, με μοναδικό σκοπό να καταγγείλεις την δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση που αντιστρατεύεσαι, τότε δεν βλάπτεις την κυβέρνηση. Βλάπτεις τους χιλιάδες δημοσιογράφους της χώρας.
-Στην Ελλάδα εργάζονται 20.000 δημοσιογράφοι. Αν, λοιπόν, κάποιοι υποστηρίζουν ότι στη χώρα ο Τύπος χειραγωγείται, φιμώνεται, πληρώνεται, τότε αυτοί που μπαίνουν στο στόχαστρό τους είναι οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι οι οποίοι κατ’ επέκταση χειραγωγούνται,
φιμώνονται και γίνονται μίσθαρνα όργανα.
-Όταν κάποιοι μιλούν για «πληρωμένα μέσα ενημέρωσης», προσβάλλουν τους δημοσιογράφους που εργάζονται σ’ αυτά τα μέσα. Γιατί αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, αν 20.000 δημοσιογράφοι δεν μπορούσαν να γράφουν την γνώμη τους – και μάλιστα στη χώρα που ο καθένας γράφει και λέει ό,τι θέλει, στις εφημερίδες και στα τηλεοπτικά παράθυρα – τότε οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι θα είχαν ξεσηκωθεί και οι δημοσιογραφικές ενώσεις θα εξέδιδαν καθημερινά ανακοινώσεις καταγγέλλοντας την φίμωση.
-Ωστόσο κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Και επομένως, το να επιτίθεσαι στον Τύπο για να επιτεθείς στην κυβέρνηση αποτελεί, κατά την γνώμη μου, την επιτομή της απειλής κατά της ελευθερίας του Τύπου.
Η «χώρα 108» και τα Κατεχόμενα
-Όταν ακούμε συνεχώς την κατηγορία «χώρα 108», με αναφορά στην κατάταξη της οργάνωσης «Δημοσιογράφοι χωρίς σύνορα», θα πρέπει να μας πουν σε ποιους αναφέρονται. Στην κυβέρνηση ή στους 20.000 δημοσιογράφους που υποτίθεται ότι αποδέχονται να φιμώνονται; Μπορεί κανείς, μια δημοσιογραφική ένωση της χώρας, να υποστηρίξει ότι ισχύει κάτι τέτοιο;
-Και μπορεί κανείς να μας εξηγήσει πώς γίνεται στην περίφημη λίστα των Δημοσιογράφων χωρίς Σύνορα, στις πρώτες θέσεις να φιγουράρουν όλες οι χούντες του κόσμου, μεταξύ των οποίων και αυτή της Μπουρκίνα Φάσο; Και δεν είναι ντροπή να εμφανίζονται στη θέση 81 τα Κατεχόμενα της Κύπρου; Εμείς, αγαπητοί συνάδελφοι, δεν είμαστε εκείνοι που προσπαθούμε να στηρίξουμε τον Σενέρ Λεβέντ και τους άλλους συναδέλφους που δεινοπαθούν κάτω από το κατοχικό καθεστώς;
-Κάποιος πρέπει επιτέλους να μας εξηγήσει πώς γίνεται η Μπουρκίνα Φάσο, μια χώρα όπου έχουν σημειωθεί τρία στρατιωτικά πραξικοπήματα, εκ των οποίων τα δύο τελευταία τους τελευταίους οκτώ μήνες, να φιγουράρει στον αριθμό 41 της περιώνυμης λίστας.
Τα παραδείγματα είναι πολλά και κάποιος πρέπει επιτέλους να μας εξηγήσει.
-Επιπλέον, και οι κρίνοντες κρίνονται. Αν ένας δημοσιογράφος λιβελογραφεί ή χυδαιολογεί ή παραβιάζει τους κώδικες της δημοσιογραφικής δεοντολογίας δεν πρέπει να θεωρεί ότι βρίσκεται στο απυρόβλητο. Δηλαδή, δεν θα φιμωθούμε όλοι οι υπόλοιποι για να μην κατηγορηθούμε επειδή κάποιοι δεν εφαρμόζουν τους κανόνες, με το πρόσχημα ότι ασκούν «ερευνητική δημοσιογραφία». Δεν θα στοχοποιηθούν όλοι οι δημοσιογράφοι, επειδή κάποιοι υποστηρίζουν ότι στοχοποιούνται και καταγγέλλουν παριστάνοντας τα θύματα.
Η αλήθεια για τα παράνομα λογισμικά
Και όσον αφορά στο ερώτημα σχετικά με το αν απειλείται σήμερα η ελευθερία του Τύπου ήμουν επίσης σαφής
-Η ελευθερία του Τύπου απειλείται από τα παράνομα λογισμικά παρακολούθησης διότι ο δημοσιογράφος για να μπορεί ελεύθερα να ασκεί το λειτούργημά του πρέπει να μπορεί ελεύθερα να επικοινωνεί με τις πηγές του. Και κυρίως, δεν πρέπει να αποκαλύπτεται το
περιεχόμενο της έρευνάς του, ώστε και να μπορεί να την φέρει σε πέρας και να μην κινδυνεύει η ίδια του η ζωή.
-Μια πραγματικά ερευνητική δημοσιογραφική ομάδα με έδρα το Παρίσι η «Forbidden Stories», μαζί με την Διεθνή Αμνηστία, αποκάλυψαν την λίστα με τα 50.000 δυνητικά θύματα που εντοπίστηκαν σε μια πλατφόρμα η οποία ενεργοποιήθηκε το 2016! Αυτοί
μοιράστηκαν την έρευνά τους με 16 δημοσιογραφικούς οργανισμούς. Ανάμεσά τους οι Washington Post, Associated Press, Reuters, CNN, Wall Street Journal, Le Monde και Financial Times. Άρχισαν όλοι μαζί να ερευνούν και κατέληξαν ότι η λίστα περιλαμβάνει
189 δημοσιογράφους, πάνω από 600 πολιτικούς και κυβερνητικούς αξιωματούχους, τουλάχιστον 65 στελέχη επιχειρήσεων, 85 ακτιβιστές ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
-Όταν εντοπιζόμαστε σε μια χώρα και σε έναν δημοσιογράφο, αποκρύπτοντας το προϊόν μιας μεγάλης δημοσιογραφικής έρευνας, τότε δεν αποκαλύπτουμε. Συσκοτίζουμε.
Οι πραγματικές απειλές για τον Τύπο
Σημείωσα επίσης:
-Η ελευθερία του Τύπου απειλείται σε πολλές χώρες με καλύτερη βαθμολογία από την Ελλάδα.
-Απειλείται από αυτούς που καταγγέλλουν ανάλογα με το ποιος βρίσκεται στην κυβέρνηση.
-Απειλείται από αυτούς που μεταφέρουν προπαγάνδα και fake news.
-Απειλείται από αυτούς που δεν τηρούν τους κανόνες της δημοσιογραφικής δεοντολογίας, από αυτούς που μεταμφιέζονται και δεν δηλώνουν την δημοσιογραφική τους ταυτότητα.
-Απειλείται από αυτούς που διακηρύσσουν πως έπρεπε να χώσουν τους δημοσιογράφους τρία μέτρα κάτω από τη γη.
-Απειλείται από αυτούς που λαμβάνουν ως δεδομένες τις «καταγγελίες» και μετά παριστάνουν τους δικαστές.
-Απειλήθηκε από αυτούς που με μια τροπολογία προχώρησαν στην πρόωρη λήξη της θητείας των Ανεξαρτήτων Αρχών και μετέφεραν τις αρμοδιότητες του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης στον αρμόδιο υπουργό.
-Απειλείται από αυτούς που παριστάνουν τους τιμητές, αλλά όταν βρίσκονταν στην κυβέρνηση οδηγούσαν τους δημοσιογράφους στο αυτόφωρο και απέρριπταν τις τροπολογίες για κατάργηση του αυτοφώρου, με το πρόσχημα ότι θα αντιμετώπιζαν το θέμα με τον νέο Ποινικό Κώδικα.
Δημοσιογραφία και προσφυγικό
Για την δημοσιογραφική κάλυψη του προσφυγικού είπα:
-Αποκρύπτεται συστηματικά η αλήθεια, καταγγέλλεται η Ελλάδα και αποσιωπάται η εκ μέρους της Τουρκίας εργαλειοποίηση των προσφύγων και των μεταναστών. Με τον τρόπο αυτό, αποσπάται η προσοχή από τις απάνθρωπες μεθόδους της Τουρκίας και τελικά
διαστρεβλώνεται η πραγματικότητα. Τα ρεπορτάζ αυτά, σχεδόν καθημερινά, εστιάζουν μόνο σε ένα θέμα: Στην καταγγελία της Ελλάδας, δηλαδή της χώρας που φιλοξενεί πάνω από ένα εκατομμύριο μετανάστες και πρόσφυγες. Και ποτέ δεν αναφέρονται στην στάση της Τουρκίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η υποβάθμιση της υπόθεσης των 92 γυμνών μεταναστών.
Οι αρχές δημοσιογραφικής δεοντολογίας
Και τέλος για την δημοσιογραφική δεοντολογία ξεκαθάρισα:
-Ο ερευνητής δημοσιογράφος τα λέει όλα και πρέπει να τεκμηριώνει αυτά που λέει. Είναι άλλο το ρεπορτάζ και άλλο η έκφραση γνώμης μέσω της αρθρογραφίας.
-Οι αρχές της δημοσιογραφικής δεοντολογίας όπως ισχύουν σε όλον τον κόσμο, είναι πολύ συγκεκριμένες και απαραβίαστες.
-Ο δημοσιογράφος οφείλει να μεταφέρει τις απόψεις όλων των πλευρών, σεβόμενος το διακριτό της είδησης και του σχολίου, να μεταδίδει τις ειδήσεις ανεπηρέαστα από τις προσωπικές του απόψεις, να μην διαστρεβλώνει, να επανορθώνει αμέσως, να ελέγχει και
να διασταυρώνει, να χρησιμοποιεί μόνο θεμιτές μεθόδους γνωστοποιώντας πάντοτε τη δημοσιογραφική του ιδιότητα, να μην υποπίπτει στο παράπτωμα της σύγκρουσης συμφερόντων, να ελέγχει τις πληροφορίες που αναφέρονται στον ευαίσθητο τομέα της υγείας, να είναι ιδιαίτερα προσεκτικός στις συνεντεύξεις με άπειρα ή ευάλωτα άτομα.
(Εδώ να σημειώσω ότι κάποιος εκ των επικριτών μου προσπάθησε να δώσει μια δική του διασταλτική ερμηνεία στην γνωστοποίηση της δημοσιογραφικής ιδιότητας, γράφοντας πως παρέβλεψα ότι «η αρχή της γνωστοποίησης της δημοσιογραφικής ιδιότητας αφορά πρωτίστως τις πηγές και το αναγνωστικό κοινό». Λυπάμαι που θα τον στενοχωρήσω, αλλά αυτό το «πρωτίστως» δεν προκύπτει από πουθενά. Το συγκεκριμένο εδάφιο είναι ξεκάθαρο: «Ο δημοσιογράφος οφείλει να συλλέγει και να διασταυρώνει τις πληροφορίες του και να εξασφαλίζει την τεκμηρίωσή τους (έγγραφα, φωτογραφίες, κασέτες, τηλεοπτικές εικόνες) με δημοσιογραφικά θεμιτές μεθόδους, γνωστοποιώντας πάντοτε τη δημοσιογραφική του ιδιότητα». Και το «πάντοτε» δεν επιδέχεται καμιά ερμηνεία).
-Δεν υπάρχουν πιο ευάλωτοι άνθρωποι από τους πρόσφυγες. Είναι άνθρωποι φοβισμένοι, έτοιμοι να επαναλάβουν όλες τις «συμβουλές» που τους δίνουν εκείνοι που θέλουν να τους χρησιμοποιήσουν ως μέρος της εργαλειοθήκης τους, του οπλοστασίου τους.
-Άλλη μια υποχρέωση του δημοσιογράφου είναι να αποφεύγει τη γλώσσα του μίσους και να μην υιοθετεί «επιχειρήματα» που εξυπηρετούν τη μία πλευρά. Ο δημοσιογράφος είναι άνθρωπος με αυξημένες ευθύνες απέναντι στην κοινωνία. Και επομένως δεν πρέπει να μεταφέρει την προπαγάνδα εκείνων που θέλουν να προκαλέσουν πόλεμο για να εξυπηρετήσουν τις δικές τους προσωπικές επιδιώξεις. Έχει πια γίνει αντιληπτό από όλους ότι η Τουρκία προσπαθεί να προκαλέσει ένα συνοριακό επεισόδιο με την Ελλάδα με τρόπο που να φανεί ότι η Τουρκία «απαντά» σε μια επιθετική ενέργεια της Ελλάδας. Αυτό γράφουν οι εξόριστοι Τούρκοι δημοσιογράφοι του Nordic Monitor. Αυτοί γιατί δεν λαμβάνονται υπόψη;
-Σύμφωνα με μια σημαντική αρχή της δημοσιογραφικής δεοντολογίας, η έννοια της επείγουσας και άμεσης μετάδοσης των πληροφοριών δεν υπερέχει της αναγκαίας επιβεβαίωσης των πηγών.
Κατόπιν όλων αυτών ερωτώ: Υπάρχει σοβαρός άνθρωπος επί του πλανήτου που να διαφωνεί με όλα αυτά;
Υπάρχει σοβαρός δημοσιογράφος που θα απέρριπτε κάτι από όλα αυτά;
Προφανώς όχι! Οι δημοσιογράφοι που τιμούν το λειτούργημά τους και δέχονται την βασική αρχή ότι ο δημοσιογράφος «πρέπει να θεωρεί προσβολή για την κοινωνία και πράξη μειωτική για τον εαυτό του τη διαστρέβλωση, την απόκρυψη την αλλοίωση ή την πλαστογράφηση των πραγματικών περιστατικών», δεν έχουν κανέναν λόγο να διαφωνούν.
Η μόνη που διαφωνεί είναι μια παρέα που κυκλοφορεί ανά την Ευρώπη και συκοφαντεί συστηματικά τη χώρα με διασπορά ψευδών ειδήσεων. Σαν μια καλοκουρδισμένη μηχανή προπαγάνδας…
Υ.Γ. Επιτομή της διαστρέβλωσης υπήρξε και η αναφορά ενός από αυτούς ότι τάχα γελούσα μαζί με τον αντιπρόεδρο της ΕΣΗΕΑ, όταν ο Χρηστίδης ένιωσε αδιαθεσία. Η αλήθεια είναι πως μόλις συνειδητοποιήσαμε ότι κάτι δεν πάει καλά και οι δύο τρέξαμε κοντά του και
αφού προσπαθήσαμε να τον συνεφέρουμε αρχίσαμε να καλούμε σε βοήθεια ζητώντας έναν γιατρό.
* Η Σοφία Βούλτεψη είναι Βουλευτής Β3 Νοτίου Τομέα Αθηνών, υφυπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου, δημοσιογράφος
