Ο Δημήτρης Λιότσιος γεννήθηκε το 1975 στη Λάρισα και είναι το πρώτο παιδί πενταμελούς οικογένειας με τρία αγόρια. Μέσω ΑΣΕΠ εντάχθηκε στις τάξεις της Πυροσβεστικής το 1996. Δούλεψε τέσσερα χρόνια ως πυροσβέστης και το 2000 εισήχθη με πανελλήνιες εξετάσεις στη Σχολή Αξιωματικών του Πυροσβεστικού Σώματος. Όσοι τον γνώρισαν τον θυμούνται να κάνει τα πάντα για να σώσει ζωές.
Την αποφράδα ημέρα της τραγωδίας στο Μάτι ήταν περιπολία σε περιοχές της Δυτικής Αττικής και παρακολουθούσε μέσω ασυρμάτου τις επιχειρήσεις σε Κινέτα και Πεντέλη. Όταν του τηλεφώνησαν από την Εισαγγελία να αναλάβει την πραγματογνωμοσύνη δεν το σκέφτηκε στιγμή: ανέλαβε να αποκαλύψει την αλήθεια, παρότι ήξερε ότι θα δεχτεί αφόρητες πιέσεις.
Για τον επιπυραγό Δημήτρη Λιότσιο ύψιστης αξίας είναι η ζωή και το σώμα που υπηρετεί με κίνδυνο της ζωής του. Στο «Μανιφέστο» μιλάει όπως πορεύεται: με ειλικρινή λακωνικότητα και λέξεις βγαλμένες από τη μεγάλη καρδιά του και με ήσυχη τη συνείδησή του.
Ποια ήταν τα πρώτα σας συναισθήματα στο άκουσμα της απόφασης;
Πώς μπορώ να εξηγήσω τι αισθάνεσαι όταν υπηρετείς την αλήθεια, όπως έχεις καθήκον, και η αλήθεια αυτή στρέφεται εναντίον συναδέλφων σου; Εχω ήσυχη τη συνείδησή μου πως υπηρέτησα το έργο που μου ανατέθηκε με αντικειμενικότητα. Νομίζω πως η πρώτη μου αντίδραση ήταν ένα εσωτερικό μούδιασμα.
Φοβηθήκατε διαφορετική ετυμηγορία; Τι θα σήμαινε για εσάς προσωπικά;
Εγώ εκτέλεσα μία αποστολή που μου ανατέθηκε από τις εισαγγελικές αρχές. Συνέλεξα τα στοιχεία ‒ομολογώ όχι εύκολα‒, τα έβαλα κάτω και παρουσίασα στο δικαστήριο τη σειρά των γεγονότων. Δεν αισθάνθηκα ποτέ ότι έφερα την ευθύνη της ετυμηγορίας. Θεωρώ πως η δημοσιοποίηση των εις βάρος μου απειλών με ταύτισε περισσότερο με την υπόθεση και έγινε κατανοητό σε όλους πως δεν ήταν εύκολη αυτή η διαδικασία. Και έτσι ήταν. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως αν υπήρχε διαφορετική ετυμηγορία, αυτό θα έπληττε τη δική μου αξιοπιστία. Είναι οπωσδήποτε μία δικαίωση η αναγνώριση της προσπάθειας που έχεις κάνει, αλλά το καθήκον του δικαστικού πραγματογνώμονα δεν είναι να πείσει. Εχει ορκιστεί να είναι αντικειμενικός και να παραθέσει τα πραγματικά γεγονότα.
Οσο περνούν οι μέρες τι συνειδητοποιείτε;
Τώρα έχω τον χρόνο να γυρίσω πίσω και να θυμηθώ πώς έγιναν τα πράγματα. Υπήρχαν πολλά που δεν μπορούσα να μοιραστώ τότε ούτε με τους πιο κοντινούς μου ανθρώπους. Συνειδητοποιώ τη μοναχικότητα κάποιων επιλογών. Συνειδητοποιώ επίσης πως πρέπει να αλλάξουμε τη νοοτροπία μας. Νομίζω πως πρέπει να μας προβληματίζει όλους πόσο εντύπωση κάνει να υπηρετεί κάποιος το καθήκον του…
Πώς αντιμετωπίσατε τις απειλές που δεχόσασταν από τους τότε ανώτερους αξιωματικούς της Π.Υ. κατά τη διάρκεια της πολυετούς δικαστικής διαδικασίας;
Με την αλλαγή του αρχηγού, κατάλαβα σχεδόν αμέσως πως θα βρω μπροστά μου εμπόδια. Τη συνέχεια τη γνωρίζετε. Δεν μίλησα σε κανέναν. Το μόνο που έκανα ήταν να μεταφέρω τη συνομιλία σε ένα στικάκι, να το κρύψω και να πω σε έναν άνθρωπο που εμπιστευόμουν ότι αν μου συμβεί κάτι, να το πάρει και να το παραδώσει σε συγκεκριμένους ανθρώπους.
Ο πρώτος που έμαθε για την ύπαρξη αυτής της συνομιλίας ήταν ο ανακριτής, κύριος Μαρνέρης, αφού είχα παραδώσει και τις δύο πραγματογνωμοσύνες. Με ρώτησαν και στο δικαστήριο γιατί το κράτησα μυστικό. Δεν θα έκανα τίποτα που θα αποπροσανατόλιζε την υπόθεση. Ηταν και περίοδος εκλογών. Δεν θα επέτρεπα σε κανέναν να κάνει κουρελόχαρτο αυτήν την υπόθεση. Οταν ένιωσα πως η έρευνα ήταν ασφαλής, εμπιστεύθηκα στον ανακριτή τι είχε συμβεί.
Παρότι δεν ήξεραν η υποστηρικτή στάση τους απέναντί μου και του εισαγγελέα Ηλία Ζαγοραίου και του κ. Μαρνέρη, συνέβαλαν σε μεγάλο βαθμό να συνεχίσω την έρευνα. Να σας υπενθυμίσω ότι τις απειλές τις δέχθηκα όταν η υπόθεση ήταν ακόμη στα χέρια του κ. Ζαγοραίου, επέλεξα να μην του μιλήσω για να μην επηρεάσω την εξέλιξη των πραγμάτων, αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ την κουβέντα του, όταν του μετέφερα ότι δέχομαι πιέσεις, μου είπε «έχουμε καθήκον απέναντι στους νεκρούς». Αυτό το καθήκον υπηρέτησα.
Τι θα λέγατε στους τέσσερις καταδικασθέντες που οδηγήθηκαν στη φυλακή;
Συνεχίζω να σέβομαι τον βαθμό των ανωτέρων μου και δεν θα απαντήσω στην ερώτηση. Όμως αυτό που λέω στον εαυτό μου είναι πως αν βρεθώ στη θέση τους, εύχομαι να ερευνήσει την εμπλοκή μου σε κάποιο ενδεχόμενο συμβάν κάποιος που να έχει την ίδια αγωνία να είναι αντικειμενικός, όπως αυτή που είχα εγώ καθ’ όλη τη διάρκεια της έρευνας.
Πιστεύετε ότι υπάρχουν υπεύθυνοι της τραγωδίας που δεν μπήκαν ποτέ στο κάδρο;
Δεν έχω θεσμική αρμοδιότητα να κρίνω την υπόθεση, ούτε θα υπερέβαινα ποτέ τις αρμοδιότητες που ορίζει η ιδιότητά μου.
