Η Μαρίν Λεπέν καταδικάστηκε σε πέντε χρόνια στέρησης πολιτικών δικαιωμάτων και τέσσερα χρόνια φυλάκιση, τα δύο με αναστολή και τα υπόλοιπα σε κατ’ οίκον περιορισμό. Στην ουσία, το κύριο θέμα στην ποινή με την οποία καταδικάστηκε είναι ένα: δεν μπορεί να είναι υποψήφια για οποιοδήποτε δημόσιο αξίωμα, άρα ούτε στις γαλλικές προεδρικές εκλογές του 2027.
Η στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων –δίκαιη ή άδικη, ας το κρίνει ο καθένας– έρχεται σε μια περίοδο κατά την οποία η Λεπέν απολαμβάνει μεγάλη δημοφιλία, ενώ στις δημοσκοπήσεις για την προεδρία βρίσκεται πρώτη με 36% και μεγάλη διαφορά από τον δεύτερο.
Παράλληλα, η ποινή της έρχεται κοντά σε αυτήν του Γκεοργκέσκου στη Ρουμανία, για διαφορετικό προφανώς λόγο, ο οποίος, εάν κατέβαινε υποψήφιος, θα κέρδιζε άνετα την προεδρία της χώρας του. Μάλιστα, το γενικό πολιτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο λαμβάνεται αυτή η δικαστική απόφαση χαρακτηρίζεται από αντισυστημικότητα ψηφοφόρων και από άνοδο των αντισυμβατικών συντηρητικών κομμάτων ανά την Ευρώπη. Με βάση αυτά, οι πιθανότητες να θεωρηθεί η δίωξη της Λεπέν από σημαντική μερίδα του κόσμου ως πολιτική είναι αυξημένες.
Με λίγα λόγια, υπάρχει το απαραίτητο μείγμα ώστε η απόφαση αυτή να ανεβάσει περισσότερο όχι απλά την ίδια, αλλά και τους «δελφίνους» της. Σε αντίθεση με τη Ρουμανία, όπου ο δημοφιλής Γκεοργκέσκου, που είχε οργώσει την ύπαιθρο προεκλογικά, αντικαταστάθηκε από τον σχετικά άσημο Σιμιόν, η αντικατάσταση της Λεπέν θα έρθει είτε από τον δημοφιλή Ζορντάν Μπαρντελά είτε από την ανιψιά της, Μαριόν Μαρεσάλ.
Είναι δεδομένο πως θα εκμεταλλευτούν στο έπακρο την αντισυστημικότητα που δημιουργούν οι διώξεις σε Ρουμανία και Γαλλία ώστε να «φουλάρουν» με εκλογικά καύσιμα το ρεζερβουάρ του κομματικού αυτοκινήτου τους. Παράλληλα, τα αντισυμβατικά συντηρητικά κόμματα ανά την Ευρώπη μπορούν να χρησιμοποιήσουν τις συγκεκριμένες διώξεις ως παραδείγματα μιας αυταρχικής ευρωπαϊκής ελίτ ώστε να ενισχύσουν την αντισυστημικότητά τους απέναντι σε έναν κοινό «εχθρό».
Η προσέγγιση των συμβατικών κομμάτων απέναντι στα αντισυμβατικά θα πρέπει να επανακαθοριστεί. Κι αυτό διότι όπου τα αντισυμβατικά κόμματα μπήκαν στο παιχνίδι της εξουσίας δέχθηκαν τη φθορά που υφίσταται κάθε κόμμα που κυβερνά. Με τις διώξεις συνήθως επιτυγχάνεται το αντίθετο αποτέλεσμα.
