Ξέρεις, καμιά φορά μπορεί να σου τύχει να πεις κάτι και όταν μια μέρα το ακούσεις από κάποιον άλλον να πεθάνεις στα γέλια με τη βλακεία που ξεστόμισε και να του πεις «άσε, ρε σαχλαμάρα, πώς σου ήρθε αυτό, τι είν’ αυτά που λες»… Θα έχεις ξεχάσει ότι δικό σου είναι το κομμάτι.
Είναι από τα πράγματα που μπορεί να συμβούν στον καθέναν, μπορεί και σε σας να έχει συμβεί κάτι παρόμοιο, διότι ένα μυαλό χειμώνα-καλοκαίρι λογικό και φυσικό είναι να αρχίζει κάπου να χάνει, ειδικά σε πράγματα που λέμε εν τη ρύμη του λόγου, βιαστικά, αφηρημένα ή επιπόλαια, αλλά ακόμα και εν πλήρει γνώσει αφού μπορεί να έχουν αλλάξει τα δεδομένα και να μην ισχύει πια το λεχθέν. Ή να αλλάξαμε γνώμη εμείς, να αναθεωρήσαμε, να βρήκαμε κάπου λάθος.
Ομως, εδώ και καιρό, ακούμε έναν πολύ ενδιαφέροντα τυπάκο κατά σύστημα και αδιαλείπτως να λέει και να ξελέει, αλλάζοντας τα λόγια του με εντυπωσιακή ταχύτητα, ισχυριζόμενος ένα πράγμα τώρα και σε ένα λεπτό το αντίθετό του, τη Δευτέρα να φωνάζει Ζήτω και την Τρίτη Κάτω, το πρωί να σε διώχνει «go back, μωρή» και το βραδάκι να σου λέει «αχ, καλή μου Αγγελικούλα, τι γλυκιά που είσαι!»
Δεν είμαι γιατρός για να διαγνώσω κάτι, κάποια βλάβη ενδεχομένως, αλλά είναι πραγματικά εντυπωσιακό να το βλέπεις να διαδραματίζεται καθημερινά και επί χρόνια και να αφορά νέο άνθρωπο, άλλοτε κοντινό σου, γνωστό, που εκ πρώτης όψεως φαίνεται υγιής. Στενάχωρο είναι, κρίμα μεγάλο, και αναρωτιέσαι σαν να μιλάς στον ίδιο στοργικά, γιατί, παιδί μου, πως το έπαθες αυτό, σου συνέβη κάτι;
Το χειρότερο δε απ’ όλα είναι ότι ξέρει πως το κάνει! Και καθόλου δεν αναγκάζεται, δεν τον υποχρεώνει κάποιος, εν γνώσει του, εν πλήρει συνειδήσει τού συμβαίνει. Είμαι βέβαιος ότι του έχει γίνει πια δεύτερη φύση – αν δεν ήταν και πρώτη, εξ απαλών ονύχων, εκ γενετής δηλαδή. Είναι όπως και να το κάνουμε τρομακτικό, σαν θρίλερ με ζόμπι –θυμίζει κάπως, τώρα που το λέω– να βλέπεις το γελαστό παιδί, πρωί τ’ Αυγούστου κοντά στη ροδαυγή που βγήκε να πάρει αγέρα στην ανθισμένη γη, να σου λέει «καλημέρα», «καλημέρα» να απαντάς κι εσύ ευγενικά και αμέσως να σε μαλώνει: «Δεν είπα καλημέρα, καληνύχτα είπα»! Εντάξει, ρε φίλε, ό,τι πεις… Εγώ φταίω που απάντησα.
ΠΕΤΡΟΣ ΖΑΜΑΝΗΣ
