«Κάποια μέρα κοιτάζοντας πίσω, τα χρόνια που αγωνίστηκες θα σου φαίνονται τα πιο ωραία», είχε πει ο Αυστριακός ψυχίατρος, Ζίγκμουντ Φρόυντ. Μια φράση που στιγμιαία μου ήρθε στο μυαλό, όταν ξαφνικά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης -που λειτουργούν ως ημερολόγιο- έπεσα σε κάποιες φωτογραφίες από τις πρώτες ημέρες της «πρώτης φοράς Αριστερά».
Γιατί, συμπληρώθηκε μια ολόκληρη δεκαετία από την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας από τον Αλέξη Τσίπρα και πλέον δικαιούμαστε να μπούμε στα παπούτσια του ιστορικού του μέλλοντος εκείνης της εποχής και να δούμε επιγραμματικά τα πεπραγμένα της.
Μιας Κυβέρνησης, δηλαδή, που για να αναρριχηθεί στην εξουσία, μοίρασε υποσχέσεις όπως ότι θα καταργήσει το μνημόνιο με ένα νόμο και ένα άρθρο και ότι θα προχωρήσει σε σεισάχθεια χρεών. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ γιγαντώθηκε μέσα στις πλατείες των αγανακτισμένων, με τον ίδιο τρόπο που σήμερα φιλοδοξεί να αναγεννηθεί από τις στάχτες του και εργαλειοποιώντας, όπως έκανε πάντοτε, εθνικές τραγωδίες.
Άλλωστε, η οικονομική λιτότητα ήταν μια εθνική τραγωδία που δημιούργησε τάσης φυγής στη δικιά μου γενιά. Γιατί, η χώρα μας έχασε το διανοητικό της κεφάλαιο, το περιφερειακό της ανάστημα, αλλά και τον διεθνή δρασκελισμό της στα ευρωπαϊκά fora. Και τότε, ακριβώς, είχε την ατυχία να συσπειρωθούν όσοι επί σειρά ετών καιροφυλακτούσαν με λαϊκισμό και μαγικές λύσεις στη γωνία.
Και ακολούθησαν τα χρόνια της περήφανης διαπραγμάτευσης με τα 100 επιπλέον δις ευρώ στο χρέος της χώρας, οι συζητήσεις περί GREXIT, ο συνεχιζόμενος κατήφορος της ελληνικής οικονομίας, η kolotoumba του δημοψηφίσματος και το αποκορύφωμα του οικονομικού δόγματος του ΣΥΡΙΖΑ που ήταν τα capital controls και οι κλειστές τράπεζες. Με ανθρώπους κάθε ηλικιών να στοιβάζονται στις ουρές έξω από ΑΤΜs και άλλους να κλαίνε για τις οικονομίες μιας ζωής.
Και, άμα πάμε πιο βαθιά στο χρονολόγιο, μπορούμε να απομονώσουμε και δηλώσεις των συντρόφων του Αλέξη Τσίπρα, όπως για τους μετανάστες που κατέκλυζαν τα νησιά μας και «λιάζονταν στις πλατείες» αυτών. Ή τους θεατρινισμούς του εταίρου του με τις στρατιωτικές στολές και τις πτήσεις πάνω από τα Ίμια ως άλλος Ράμπο. Με απόγειο, φυσικά, τη συμφωνία των Πρεσπών και το άδοξο -τέλος- μιας συγκατοίκησης με μόνη συγκολλητική ύλη την εξουσία.
Και κάπως, έτσι, τελειώνει η σύντομη αναπόληση των πιο κακών στιγμών της ιστορίας αυτού του τόπου. Ένα μαύρο κεφάλαιο που έμεινε πίσω χάρη στη σιγουριά και αισιοδοξία που ενέπνευσε η αλλαγή του υποδείγματος πολιτικής από την Κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Ενός υποδείγματος που επί πεντέμισι συναπτά έτη επιτρέπει στη χώρα μας να «σκοράρει» στην ανάπτυξη, την αποπληρωμή χρέους και τη δημιουργία καλά αμειβόμενων θέσεων εργασίας. Με παράλληλα αύξηση της αποτρεπτικής της ικανότητας και της διπλωματικής ισχύος της σε Αν. Μεσόγειο και Ευρώπη. Αλλά και με το μάτι της συνεχώς στραμμένο στις ευάλωτες ομάδες που παραμελήθηκαν από τους δήθεν ευαίσθητους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Αυτά ζήσαμε. Αυτά σήμερα θυμόμαστε. Για αυτά αγωνιστήκαμε τότε και τώρα συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε. Τότε για τη γενιά μας, τώρα για τα παιδιά μας. Για να μη χρειαστεί να ζήσουν μια «δεύτερη φορά Αριστερά».
* Η Χριστίνα Τσιλιγκίρη είναι οικονομολόγος MSc, πρόεδρος ΣΕΦ, πρόεδρος EMCA, πολιτευτής της Β’ Πειραιά με τη ΝΔ, διευθύντρια Αθλητισμού και ΑΜΕΑ UNESCO Πειραιώς και Νήσων
