Γράφει ο ΧΑΡΗΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ
Είχαμε επισημάνει σε ανύποπτο χρόνο ότι η ταύτιση με τους μηχανισμούς του αναχρονιστικού κράτους, με την ψευδαίσθηση ότι οι «υπηρεσίες» του θα τεθούν υπό τον έλεγχο του εκάστοτε υπουργού, εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους.
Η «κληρονομιά» που παραδίδει η μια κυβέρνηση στην άλλη, κατά το κοινώς λεγόμενο «το κράτος έχει συνέχεια», συνήθως καταλήγει στο ερώτημα: Ποιος επιτέλους κυβερνάει αυτόν τον τόπο; Η κυβέρνηση ή το κράτος; Lavoro eterno, paga il governo!
Σε ελεύθερη μετάφραση, το διαχρονικό (δημόσιο) έργο το πληρώνει η κυβέρνηση και με τις εισπράξεις γεμίζουν οι τσέπες του λαϊκισμού. Ενός λαϊκισμού που λουφάζει στη γωνία και παραμονεύει για να ξεμυτίσει μετά από ένα τραγικό γεγονός και να ενώσει τις δυνάμεις του με τους μηχανισμούς του βαθέος κράτους και τα πολιτικά κόμματα που το εκφράζουν.
Ακούγεται κυνικό, αλλά το βαρύ πένθος που έχει σκεπάσει τη χώρα αποτελεί την κάρτα εισόδου σ’ ένα πολιτικό περιβάλλον που, εκτός από τοξικό, γίνεται και προσβάσιμο σε σενάρια αποσταθεροποίησης και αναζήτησης αντισυστημικών λύσεων.
Θα ήταν ολέθριο σφάλμα η διαχείριση της τραγωδίας να αφεθεί στα χέρια των σφετεριστών της αλήθειας και της Δικαιοσύνης, γιατί τότε μοιραία θα οδηγήσει σε τραγωδία διαρκείας.
Στις μεγάλες δοκιμασίες, είχε πει ο Μιτεράν, δεν υπάρχει τρόπος να προσπεράσεις τα εμπόδια παρά μόνο κατά μέτωπο. Τώρα ή Ποτέ!
*Αλμπέρ Καμύ
