Η διαφύλαξη της μνήμης των κεκοιμημένων αγαπημένων μας προσώπων, συνιστά έναν μύχιο διαρκή πόθο, έναν νόστο αδιαλείπτου κοινωνίας μαζί τους, ο οποίος αρύεται ένδον της ψυχής μας, καθόλη την διάρκεια του θνησιγενούς βίου μας
Η εκζήτηση διάσωσης της μνήμης των τεθνεώτων, συνιστά την μείζονα μέριμνα και προσφέρει ανακούφιση εις την ψυχή των, τούτο εξάλλου παραδέχεται και η Ορθόδοξη παράδοσή μας, εξ ού και τελείται με τον δέοντα σεβασμό, φερ’ ειπείν, η επιμνημόσυνη δέησις, δια της οποίας, εκφράζει κανείς, πέραν της σιωπηράς διαρκούς ατομικής του νοεράς προσευχής, επιπροσθέτως την πνευματική απότιση φόρου τιμής προς τον αναπαύσαντα, συνυποδηλώνοντας εμφατικώς ότι, μολονότι έχει διακοπεί το νήμα της βιολογικής ζωής του τιμωμένου προσώπου, ο ακατάλυτος δεσμός της αγάπης εκ μέρους των αγαπώντων προσώπων, ουδέποτε απόλλυται ή απισχναίνεται στο διάβα των χρόνων, αλλά εξ εναντίας, παραμένει ανεξιτήλως χαραγμένος εις την μνήμη και εις την ψυχή των ζώντων.
Ως εκ τούτου, η 26ης Σεπτεμβρίου 1989, συνιστά ανυπερθέτως την αποφράδα ημέρα, όπου μία σφαίρα κηλίδωσε ανέκκλητα και έπληξε αδοκήτως τον πυρήνα της, σταθεροποποιούμενης Κοινοβουλευτικής μας Δημοκρατίας, μετά την μεταπολίτευση, καθότι ακρωτηρίασε το νήμα της Ζωής ενός, διανοούμενου και μετριοπαθούς πολιτικού ανδρός, ο οποίος δια των ενεργειών του οικοδομούσε, την ίδρυση μιας νέας πολιτικής πραγματικότητας, αποβλέποντας εις την απάμβλυνση των χρονίως σοβούντων πολιτικών παθών, τασσόμενος αναφανδόν και αταλαντεύως προς την εξουδετέρωση του μετεμφυλιακού μίσους αλλά και της εν γένει πολιτικής μισαλλοδοξίας.
Ο Παύλος Μπακογιάννης, υποστήριζε σθεναρώς, την δυνατότητα, υπάρξεως πολιτικών διαφωνιών, άνευ όμως βίας, κομματικής πολώσεως και ακραίων διχοστατικών τάσεων, πάθη τα οποία αναχαίτιζαν την γόνιμη πρόοδο της Εθνικής Ενότητας.
Το όραμα του μεγάλου Πολιτικού και Δημοσιογράφου, καθίσταται μετά από πολλά χρόνια, αντιληπτό, λόγω του αενάως μεταβαλλόμενου πολιτικού περιβάλλοντος και της ρευστής εναλασσομένης πολιτικής καταστάσεως, υπό την επίδραση και των ιλιγγιωδών σήμερον διεθνών πολιτικοικονομικών εξελίξεων.
Ο Παύλος Μπακογιάννης, άρτια επιστημονικώς καταρτισμένος, διανοούμενος, πολιτικώς μετριοπαθής, έθετε προ, την άνανδρης και ιταμής δολοφονίας του, από την τρομοκρατική οργάνωση «17η Νοέμβρη», τις στέρεες βάσεις, μίας αποκεκαθαρμένης πολιτικής πραγματικότητας.
Ευαγγελιζόταν γόνιμα, το λυκαυγές ενάρξεως μίας αρτιφανούς πολιτικής καθημερινότητας, όπου οι πολιτικές αντιπαραθέσεις, (ανεξαρτήτως κομματικής προελεύσεως ή ιδεολογικής καταγωγής), θα κατέτειναν, αθροιστικώς, προς την προτεραιότητα εξυπηρετήσεως, του εθνικού και δημοσίου συμφέροντος άνευ ετέρου τινός.
Ο ρηξικέλευθος και ενωτικός για την εποχή, πολιτικός του λόγος, προφανώς όμως, κάποιους εξέπληξε δυσμενώς και όπλισε ανεξήγητα τα δολοφονικά χέρια των τρομοκρατών, να προβούν ανενδοίαστα, εις, την, εκ δόλου και επί σκοπώ κατεστρωμένη ανθρωποκτονία , άνευ ουδεμίας πειστικής αιτιολογίας περί του στόχου των.
Το έργο του Παύλου Μπακογιάννη και τα αγνά του ελατήρια δια την εθνική ενότητα, απετέλεσαν, εφαλτήριο και έμπνευση για όσες προσπάθειες συνετελέσθησαν από τους πολιτικούς έκτοτε άχρι σήμερον, να υιοθετηθεί δηλαδή, η πολιτική του παρακαταθήκη, διαφωτίζοντας, τις επιγενόμενες γενιές πολιτικών, οι οποίοι, τουλάχιστον προερχόμενοι από την μεγάλη κεντροδεξιά δημοκρατική παράταξη της Νέας Δημοκρατίας, να επιδιώξουν, με ιδεολογική σταθερότητα, ενάργεια, νηφαλιότητα, διαυγή νού και μετριοπάθεια, να εξαλείψουν λυσιτελώς, τα ακραία πολιτικά πάθη, τα οποία υποσκάπτουν το όραμα της εθνικής ενότητα, κλυδωνίζοντας κατ’ ουσίαν εκ βάθρων το θεμέλιο της Δημοκρατίας μας.
Κατά συνέπεια, ο Παύλος Μπακογιάννης, εξακολουθεί εισέτι και σήμερον να παραμένει ζωντανός στην μνήμη και στην καρδιά μας καθώς και το πολυσχιδές συγγραφικό του έργο αλλά και όραμά του να μας καθοδηγεί και να μας φωτίζει, με ορθολογισμό, σοβαρότητα, υπευθυνότητα και σταθερότητα.
Η θυσία του για τα Δημοκρατικά ιδεώδη και του κοινοβουλευτισμό, συνιστούν φωτεινό παράδειγμα, για όλους ημάς, να καταδικάσουμε απεριφράστως την προκρούστεια ιδεολογική τρομοκρατία, την ποινικοποίηση της διαφορετικής πολιτικής απόψεως των «αντιφρονούντων» αλλά και τον στυγνό ολοκληρωτισμό, δογματικών ιδεοληπτών, οι οποίοι προκρίνουν την «αυθεντία» και το «αλάθητο» της ιδεολογικής τους καθαρότητας, εισέτι και πέραν και πάνω και από την ανθρώπινη αξία.
Εν κατακλείδι, ο πολιτισμός της βίας και του κτηνώδους ολοκληρωτισμού, απάδει προς τα σύγχρονες Δημοκρατίες και τα ιδεώδη του Κοινοβουλευτισμού, αλλά και του Δυτικού εν γένει Χριστιανικού Πολιτισμού, όπου προκρίνει ανυπερθέτως, την ανθρώπινη Ζωή, ως την ύπατη προστατευτέα αξία.
Συνελόντι ειπείν, ο λόγος και το ζωντανό όραμα του Παύλου Μπακογιάννη παραμένει ιδιαίτερα επίκαιρο, όταν ένιαιες πολιτικές δυνάμεις, δρουν αντιθεσμικά και προτείνουν ακραίες αντιδημοκρατικές πρακτικές ή επιχειρούν να υφαρπάξουν, την υποστήριξη μέρους της κοινής γνώμης, απευθυνόμενες στο θυμικό της, εργαλειοποιώντας, ούτως, τον ανθρώπινο πόνο, με αποκλειστικό γνώμονα και αυτοσκοπό, στυγνά και απροσχημάτιστα, την νομή της εξουσίας.
Χαράλαμπος Β Κατσιβαρδάς
Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω και Σ.τ.Ε
Ανεξάρτητος Βουλευτής.
