Αν ήμουν ένας από τους 300.000 που βράχηκαν μέχρι το τελευταίο κύτταρο του σώματός τους για να δουν από κοντά την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων θα έφευγα απογοητευμένος. Η τελετή ήταν φτιαγμένη για να υπηρετήσει την τηλεόραση και όχι όσους βρέθηκαν εκεί και, ατυχώς, είδαν ελάχιστα από τα πολλά ενδιαφέροντα πράγματα που έκαναν οι Γάλλοι. Ο Σηκουάνας θα έπρεπε να είναι ο μεγάλος πρωταγωνιστής αυτής της τελετής, αλλά τελικά δεν ήταν όσο φανταζόμουν και θα ήθελα. Ήταν στιγμές που μου θύμιζε το λιμάνι της Ραφήνας σε peak καλοκαιρινής εξόδου με τα πλοία να φεύγουν για Άνδρο-Τήνο-Μύκονο.
Αλλά κάπου εδώ τελειώνουν τα παράπονα. Η τελετή έναρξης είχε το γαλλικό joie de vivre και την αυτοπεποίθηση, ήταν αιρετική και αγενής όσο χρειαζόταν και δεν είχε ίχνος παρελθοντολαγνείας. Αυτό δεν σημαίνει ότι της έλειπε η Γαλλία. Κάθε άλλο. Η Γαλλία και το Παρίσι ήταν παντού, απλώς χρειάζονταν ανοιχτά μάτια και αυτιά για να το δει κάποιος. Η τελετή, ευτυχώς, αφορούσε τους νέους ανθρώπους και όχι τους συντηρητικούς γονείς τους. Ήταν 2024 και όχι 1924, όπως θα ήθελαν όσοι σκούζουν σήμερα για τις παραδοσιακές αξίες και –oh my God!– για το πώς τόλμησαν να δείξουν την LBGTQ+ κοινότητα την οποία θα προτιμούσαν να είναι κρυμμένη στο δωμάτιό της ή, ακόμα καλύτερα, γκρεμισμένη στο βάθος μιας χαράδρας.
Είχε αξέχαστες εικόνες, την pop κουλτούρα όπως την αντιλαμβάνονται οι πιτσιρικάδες, τους Gojira να κάνουν μια επική εμφάνιση ανάμεσα σε αποκεφαλισμένες Μαρίες Αντουανέτες, ένα εξαιρετικό homage σε σπουδαίες Γαλλίδες και μια διαδικασία για να ανάψει η φλόγα που έκοβε την ανάσα από τη στιγμή που ξεκίνησε η πορεία του αλόγου στο ποτάμι. Ακόμα και η Celine Dion ήταν συγκινητική, κάτι που δεν περίμενα ότι θα έγραφα ποτέ στη ζωή μου.
Πολλοί από αυτούς που φωνάζουν σήμερα θα προτιμούσαν να δουν εικόνες σαν αυτές της Λένι Ρίφενσταλ το 1936 για να ικανοποιηθεί η αισθητική τους, αλλά αυτό μου φαίνεται απολύτως τρομακτικό. Και κάτι τελευταίο: Αν ρωτήσετε έναν Κινέζο θα σας πει ότι η καλύτερη τελετή έναρξης ever ήταν στο Πεκίνο το 2008, αν ρωτήσετε έναν Άγγλο θα σας πει ότι ήταν στο Λονδίνο το 2012 και αν ρωτήσετε έναν Ρώσο θα σας πει ότι ήταν στη Μόσχα το 1980. Οπότε σταματήστε τα «αλλά σαν της Αθήνας δεν ήταν τίποτα» γιατί μόνο εκνευριστικά κουραστικοί γίνεστε.
