Η Ελλάδα δεν έχει άλλο δρόμο, από το να προχωρήσει στην ασφάλεια και τη σταθερότητα και την ανάπτυξή της «μέσα από έναν νέο σύγχρονο γεωπολιτικό ρόλο που της τον δίνει η διεθνής κοινότητα», διότι «είναι μία όαση ασφάλειας, μία όαση δημοκρατίας, ελευθερίας σε μια ευαίσθητη περιοχή του πλανήτη». Αυτό υποστήριξε ο πρώην ευρωπαίος επίτροπος, Δημήτρης Αβραμόπουλος, συζητώντας με τον δημοσιογράφο Παύλο Τσίμα, στο 7ο Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών για την επαναθεώρηση της γεωπολιτικής μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία.
Αναφερόμενος στον στρατηγικά αναναβαθμισμένο – όπως τον χαρακτήρισε – ρόλο της Τουρκίας, στις διαπραγματεύσεις μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας, ο κ. Αβραμόπουλος παρατήρησε πως «είναι λάθος ότι θεωρούμε και αναλύουμε την εξωτερική μας πολιτική πάντοτε σε συνάρτηση με Τουρκία», καθώς «η Τουρκία κάνει τη δουλειά της, έχει τα δικά της στρατηγικά συμφέροντα κι εμείς τα δικά μας» και «το ερώτημα είναι, τι θα μπορούσαμε να κάνουμε εμείς, ώστε να είμαστε βασικοί συντελεστές και παίκτες στην ευρύτερη περιοχή μας».
Την ίδια στιγμή, όπως πρόσθεσε, «για τη Δύση η Τουρκία και το Ισραήλ είναι πολύ σημαντικοί παράγοντες στην ευρύτερη περιοχή, είτε αυτό αφορά στην Ανατολική Μεσόγειο, είτε στην περιοχή μας, και το ζήτημα είναι πώς αυτή η κατάσταση δεν θα είναι εις βάρος των δικών μας εθνικών συμφερόντων».
Στο πλαίσιο αυτό εξέφρασε την άποψη πως «το άνοιγμα που έγινε τον τελευταίο καιρό με βάση και πλαίσιο την ευρωπαϊκή στρατηγική ασφάλειας – αυτό ήταν το πρόσχημα που οδήγησε στη συνάντηση του Κυριάκου Μητσοτάκη με τον Ερντογάν – μόνο καλό αποτέλεσμα μπορεί να φέρει». Όπως πρόσθεσε, «κατά τη διάρκεια αυτής της συνάντησης δε συζητήθηκαν άλλα θέματα, τα οποία έχουν τεθεί στο τραπέζι από την πλευρά της Τουρκίας».
Κάνοντας μία αναφορά στην πορεία των ελληνοτουρκικών σχέσεων κατά τις προηγούμενες δεκαετίες, παρατήρησε ότι «σήμερα είμαστε μπροστά σε μία νέα κατάσταση» και «είναι θετικό ότι έγινε αυτή η συνάντηση (σ.σ. του Έλληνα πρωθυπουργού με τον Τούρκο πρόεδρο) που άνοιξε ένα παράθυρο και εύχομαι να συνεχίσει σε αυτή την κατεύθυνση». Υπενθύμισε δε, ότι «ο πρώτος που τηλεφώνησε στον Κυριάκο Μητσοτάκη για να του ευχηθεί την ημέρα των εκλογών, ήταν ο Ερντογάν».
«Οι δύο χώρες πρέπει να βρουν έναν τρόπο να συνεννοηθούν, η δε Τουρκία να αντιληφθεί κάτι πολύ σημαντικό, ότι αφού κοιτάει προς της Δύση – γιατί αυτό κάνει, και τώρα η Δύση της αναγνωρίζει αυτό τον ρόλο […] αν πράγματι το εννοεί αυτό που είναι ο στρατηγικός της στόχος, μια μέρα να ενσωματωθεί στην ευρωπαϊκή οικογένεια, υιοθετώντας τις αρχές και τις αξίες της Ευρώπης και το ευρωπαϊκό κεκτημένο, δεν έχει παρά να το αποδείξει σε σχέση με την Ελλάδα, διότι ο δρόμος της περνάει από Ελλάδα, πριν όμως φτάσει στην Ελλάδα περνάει από την Κύπρο».
Ειδικότερα σε ό,τι αφορά το Κυπριακό, ο κ. Αβραμόπουλος εξέφρασε την άποψη πως «θα είναι τραγικό να χωριστεί η Κύπρος σε δύο κράτη» και αναφέρθηκε στην τακτική και τον ρόλο της Ρωσίας.
«Το πρόβλημα στην Ανατολική Μεσόγειο είναι οι οριοθετήσεις. Οι οριοθετήσεις περνάνε μέσα από το Κυπριακό, όπως και ο East Med. Η Κύπρος έχει έναν σημαντικό ρόλο να διαδραματίσει. Κάποιοι όμως δε θέλουν η Κύπρος ολόκληρη να γίνει μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ, δεν θέλουν την επίλυση Κυπριακού. Και πώς το καταφέρνουν αυτό; Διεισδύοντας στα εθνικιστικά κινήματα των χωρών της περιοχής. Το αποδεικνύουν οι πρόσφατες έρευνες. Γιατί ο Πούτιν μέσω αρχών του υβριδικού πολέμου, είναι αυτός που στηρίζει τα εθνικιστικά κινήματα».
«Εάν λυθεί το Κυπριακό, λύνεται και το πρόβλημα των οριοθετήσεων, διότι τότε οριοθετεί ΑΟΖ η Κύπρος με την Αίγυπτο, η Κύπρος με την απέναντι πλευρά, η Κύπρος με την Ελλάδα, η Κύπρος με την Τουρκία άρα και η Ελλάδα με την Τουρκία κάτω από το Καστελόριζο», εξήγησε. Σε ό,τι αφορά τη ρητορική της Τουρκίας στο Αιγαίο, παρατήρησε πως «ο αναθεωρητισμός του Ερντογάν έχει να κάνει με τις συνέπειες και επιπτώσεις από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου αμφισβήτησε τη Λωζάνη και […] έχει παράπονο ότι της στέρησαν την περιοχή του Κιρκούκ και της Μοσούλης». Όμως «τον τελευταίο καιρό, μία εξέλιξη ιδιαίτερα ανησυχητική είναι η συνεργασία Ερντογάν με τον Μπαχτσελί, που τον οδήγησε στο να αρθρώνει πέρα από τον ισλαμικό – γιατί περισσότερο τον ενδιέφερε το Ισλάμ και λιγότερο η πατριωτική διάσταση- και εθνικιστικό λόγο».
Σχετικά με τον πόλεμο στην Ουκρανία ο κ. Αβραμόπουλος εξέφρασε την άποψη πως «αυτό που ζούμε τώρα είναι συνέχεια του Ψυχρού Πολέμου με άλλη μορφή, διότι το 1990 με την κατάρρευση του σοβιετικού καθεστώτος και του κομμουνισμού, τα απομεινάρια αυτής της εποχής, μεταξύ των οποίων και Πούτιν με τον εσωτερικό του κύκλο, θεωρούν ότι ήλθε η ώρα με αφορμή το Ουκρανικό να πάρουν εκδίκηση για εκείνο που δεν αποδέχθηκαν ποτέ, και αυτός είναι ο αναθεωρητισμός του Πούτιν».
«Δεν είναι στόχος η Ουκρανία, στόχος είναι να γονατίσει η Δύση που το ’90 κατέγραψε μια μεγάλη νίκη αναίμακτα, το καθεστώς κατέρρευσε χωρίς να πέσει ούτε μια τουφεκιά» και «τον Πούτιν τον στοιχειώνει αυτή η εποχή», ενώ «μετά από 20 χρόνια στην εξουσία, χτυπήθηκε από το σύνδρομο της ύβρεως, δηλαδή αλαζονεία και αμετροέπεια».
Σχετικά με τη στάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις εξελίξεις, ο κ. Αβραμόπουλος σημείωσε ότι «η Ευρώπη με τις απανωτές κρίσεις άρχισε πραγματικά να αισθάνεται τους κραδασμούς για την ίδια την υπόσταση της».
Σημείωσε δε, ότι ο πόλεμος είναι αβέβαιο αν θα τελειώσει γρήγορα, καθώς «έχουν περάσει 45 μέρες, οι Ουκρανοί βρίσκονται στη μέση, υποφέρουν, υφίστανται τις επιπτώσεις αυτής της εισβολής, κρίνεται όμως την ίδια στιγμή το παγκόσμιο σύστημα ασφάλειας, η αρχιτεκτονική που εμπεδώθηκε στον κόσμο μετά το 1990».
«Έχουμε ένα μείζον υπαρξιακό ζήτημα για το μέλλον της ανθρωπότητας, που αν σε κάποια στιγμή εκδηλωθεί μία προβοκάτσια και ενεργοποιηθεί το άρθρο 5 διότι ο Πούτιν τολμήσει να χτυπήσει κράτος μέλος της ΕΕ , τότε τίθεται σε εφαρμογή η στρατηγική αποτροπής, δηλαδή είμαστε έτοιμοι να πατήσουμε τα κουμπιά», εκτίμησε. Προειδοποίησε δε, πως «μια από τις περιοχές που δυστυχώς κινδυνεύουν να γυρίσουν στο παρελθόν και δυστυχώς έχει διαφύγει της προσοχής μας στην Ελλάδα, είναι τα Βαλκάνια, τα οποία τείνουν να επαναβαλκανοποιηθούν, αφού έχουμε και παρατηρούμε έξαρση του εθνικισμού και του λαϊκισμού και εθνικισμού».
