Σε μια συνέντευξη ουσίας στον Νίκο Στραβελάκη, ο Δημήτρης Αβραμόπουλος, παρεμβαίνει στον δημόσιο διάλογο με ψυχραιμία και ρεαλισμό, καταθέτοντας μια ολοκληρωμένη πρόταση για τον ρόλο της Ελλάδας στο νέο διεθνές περιβάλλον.
Καλεί σε εθνική ενότητα, θεσμική συνέχεια και ρεαλιστική προσέγγιση απέναντι στις διεθνείς προκλήσεις, τονίζοντας πως η Ελλάδα πρέπει να λειτουργεί ως «ήπια δύναμη» που προωθεί τη σταθερότητα, τον διάλογο και τη συνεργασία στην Ανατολική Μεσόγειο.
Μέσα από δέκα κεντρικούς άξονες, ο Δημήτρης Αβραμόπουλος αναλύει τις προκλήσεις και τις ευκαιρίες της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, προτείνοντας μια ρεαλιστική στρατηγική για τη θέση της χώρας στο νέο διεθνές σκηνικό.
1. Ο ρόλος των δημόσιων παρεμβάσεων
Οι παρεμβάσεις έμπειρων πολιτικών έχουν σκοπό να συμβάλουν στη διαμόρφωση νηφάλιου και στρατηγικού διαλόγου για την ασφάλεια και την πορεία της Ελλάδας μέσα στο νέο διεθνές περιβάλλον.
Δεν αποτελούν κριτική προς την κυβέρνηση, αλλά συνεισφορά στον δημόσιο διάλογο και στην εθνική αυτογνωσία.
2. Ρεαλισμός απέναντι στην Τουρκία
Η Τουρκία έχει αναβαθμίσει τη θέση της διεθνώς, γεγονός που αναγνωρίζουν Γερμανία, Βρετανία και ΗΠΑ.
Η εξωτερική πολιτική δεν μπορεί να καθορίζεται από συναισθήματα, αλλά από εθνικά συμφέροντα και ψυχρό ρεαλισμό.
Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις πρέπει να ιδωθούν πέρα από το δίπολο της διαρκούς αντιπαράθεσης, με στόχο τη σταθερότητα και τον διάλογο.
3. Ανάγκη εθνικής συνεννόησης
Η Ελλάδα υποφέρει από ένα έλλειμμα εθνικής συνεννόησης στα θέματα εξωτερικής πολιτικής.
Ένας διαφορετικός λόγος εκφέρεται ιδιωτικά και άλλος δημόσια, κάτι που υπονομεύει το εθνικό συμφέρον.
Απαιτείται θεσμική συνέχεια, συνέπεια στρατηγικής και ενιαία γραμμή, ανεξαρτήτως κυβερνητικών εναλλαγών.
4. Ο διάλογος ως στρατηγική επιλογή
Η Ελλάδα έχει δύο δρόμους: διάλογο ή πόλεμο και ο πόλεμος θα ήταν καταστροφικός για όλους.
Ο διάλογος δεν σημαίνει παραχωρήσεις, αλλά προσπάθεια συνεννόησης στη βάση του διεθνούς δικαίου.
Μέχρι το 2019 υπήρχε σαφής ατζέντα για τις θαλάσσιες ζώνες, όμως στη συνέχεια η Τουρκία υιοθέτησε απειλητική ρητορική.
5. Η Ελλάδα ως «ήπια δύναμη»
Η χώρα οφείλει να αξιοποιήσει την πολιτιστική και γεωπολιτική της κληρονομιά ως soft power.
Να απαλλαγεί από φοβικά σύνδρομα και τον εθνολαϊκισμό που στο παρελθόν οδήγησε σε εθνικές καταστροφές όπως το 1897, το 1922 και το 1974.
Η διπλωματία του πολιτισμού και της λογικής είναι το ισχυρότερο εργαλείο της Ελλάδας.
6. Περιφερειακές πρωτοβουλίες
Ο Δημήτρης Αβραμόπουλος χαιρετίζει την πρωτοβουλία του Πρωθυπουργού για περιφερειακή συνεργασία στην Ανατολική Μεσόγειο.
Υπενθυμίζει δικές του προτάσεις ως Ευρωπαίος Επίτροπος για διάσκεψη του ευρωπαϊκού Νότου σχετικά με το μεταναστευτικό.
Η Ελλάδα πρέπει να ανακτήσει ρόλο «παίκτη» και όχι θεατή των εξελίξεων στην περιοχή.
7. Το μάθημα της Λιβύης
Η πρόσκληση Χάφταρ το 2020 ήταν στρατηγικό λάθος, καθώς απομόνωσε την Ελλάδα από τις διεθνείς διαβουλεύσεις.
Η επανόρθωση με την προσέγγιση της νόμιμης κυβέρνησης θεωρείται ορθή κίνηση.
Η Λιβύη παραμένει κομβικός κρίκος του μεσογειακού παζλ.
8. Η Κύπρος – κλειδί των εξελίξεων
Χωρίς επανένωση της Κύπρου, δεν μπορεί να υπάρξει λύση στις θαλάσσιες ζώνες της Ανατολικής Μεσογείου.
Ο νέος Τουρκοκύπριος ηγέτης που τάσσεται υπέρ της επανένωσης αποτελεί θετική εξέλιξη και ελπίδα για πρόοδο.
9. Η σχέση με τις ΗΠΑ
Η στρατηγική σχέση Ελλάδας–ΗΠΑ είναι σταθερή και υπερβαίνει τις κυβερνήσεις.
Η Ελλάδα θεωρείται αξιόπιστος σύμμαχος και διαδραματίζει κομβικό ρόλο στη σταθερότητα της περιοχής.
Η αμερικανική στήριξη ενισχύει τη γεωπολιτική θέση της χώρας.
10. Η προσωπική προσέγγιση με την τουρκική ηγεσία
Ο Ερντογάν ενδιαφέρεται πλέον περισσότερο για τη Μέση Ανατολή και την Αφρική, παρά για την Ελλάδα.
Το πρόβλημα δεν είναι το πρόσωπο του Προέδρου, αλλά το «βαθύ σύστημα» της Τουρκίας, που παραμένει φορέας οθωμανικών αντιλήψεων.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης διαθέτει τη δυνατότητα να ανοίξει δρόμους συνεννόησης, χωρίς υποχωρήσεις και με σεβασμό στο διεθνές δίκαιο.
