Χθες το βράδυ έτυχε να παρακολουθήσω μια εκπομπή πολιτικού καβγατζίδικου ύφους. Σε πρώτο πλάνο, μια γνωστή δημοσιογράφος που έχει αναγάγει τον Τσίπρα σε προσωπικό της τοτέμ, να εξαπολύει μύδρους κατά της «καταστροφικής» κυβέρνησης Μητσοτάκη. Με στόμφο ανακοίνωσε ότι «ο άνθρωπος κυβερνά εφτά χρόνια και δεν έχει κάνει απολύτως τίποτα». Έμεινα να τη χαζεύω. Η μισή Ελλάδα έχει κουραστεί να ακούει αυτό το σύνθημα που αναπαράγεται με ευλάβεια, λες και είναι αδιαμφισβήτητη αλήθεια. Κανείς όμως από τους εκφωνητές του δεν μπαίνει στον κόπο να θυμηθεί ότι πρόκειται για έξι χρόνια και όχι επτά. Και μάλιστα έξι χρόνια βουτηγμένα σε κρίσεις που θα διέλυαν πολύ ισχυρότερες κυβερνήσεις.
Από τον Έβρο του 2020 και το παιχνίδι νεύρων στην Ανατολική Μεσόγειο. Από την πανδημία που πάγωσε την υφήλιο για δύο χρόνια. Από το σοκ των τιμών ενέργειας λόγω του πολέμου στην Ουκρανία. Από το διαρκές ταρακούνημα στη Μέση Ανατολή που προκάλεσε αβεβαιότητα και αναταράξεις. Η ελληνική οικονομία είχε κάθε λόγο να αναζητήσει προστασία. Αντ’ αυτού, όχι απλώς επέδειξε αντοχή, αλλά κέρδισε συνεχόμενες αναβαθμίσεις από διεθνείς οίκους αξιολόγησης και άρχισε να προβάλλει ως παράδειγμα προς μίμηση διεθνώς. Η Ελλάδα δεν είδε απλά να «κρατιέται» -ανέβασε πρόσημο, έστρωσε δρόμο για επενδύσεις και προσέλκυσε διεθνές ενδιαφέρον.
Γιατί πώς να αγνοήσει κανείς την αναμόρφωση της αγοράς εργασίας με την ιστορική συμφωνία κυβέρνησης και κοινωνικών εταίρων για την επαναφορά συλλογικών συμβάσεων που δίνουν ουσιαστική προστασία στους εργαζομένους. Ή τη μείωση της ανεργίας σε χαμηλό δεκαεπτά χρόνων που αποτυπώνει με αριθμούς και όχι με συνθήματα την αλλαγή κλίματος στην οικονομία. Και όλα αυτά ενώ στην καρδιά της δημόσιας διοίκησης ξηλώθηκαν παγιωμένα δίκτυα διαφθοράς σε τελωνεία και εφορίες, εκεί όπου για δεκαετίες έστηναν γλέντι τα κυκλώματα. Την ίδια στιγμή η ψηφιοποίηση του κράτους προχώρησε με ρυθμό που κάποτε θα φάνταζε επιστημονική φαντασία, δίνοντας τέλος σε «παράγκες» που συντηρούσαν συμφέροντα.
Η αλλαγή αποτυπώνεται και αλλού. Στην παιδεία, με τον δρόμο που ανοίχθηκε για μη κρατικά, μη κερδοσκοπικά πανεπιστήμια. Στο κτηματολόγιο που επιτέλους βγήκε από το τέλμα δεκαετιών. Στην άμυνα που εκσυγχρονίστηκε. Στην ενέργεια που αλλάζει προσανατολισμό. Στην εξωτερική πολιτική που επανέφερε την Ελλάδα στον χάρτη της σοβαρότητας.
Κι όμως, κάποιοι συνεχίζουν να μιλούν για «μηδενικό έργο». Προφανώς είναι δύσκολο να παραδεχθούν ότι το αφήγημα που υπηρετούν έχει ξεφτίσει.
Όταν η πραγματικότητα δεν βολεύει, κάποιοι προτιμούν να την αρνούνται.
