Κριτική στο... Μετρό Θεσσαλονίκης έκανε ο Απόστολος Γκλέτσος, καθώς σε συνέντευξή του σε πρωινή ψυχαγωγική εκπομπή, ο κύριος Γκλέτσος είπε ότι «τέλος πάντων, έγινε. Έγινε το Μετρό. Τώρα, δεν ξέρω κι αν χρειαζόταν να γίνει». Στην ερώτηση του δημοσιογράφου αν χρειαζόταν να γίνει έτσι όπως έγινε, ή αν χρειαζόταν να γίνει γενικά, ο κύριος Γκλέτσος απάντησε ότι το Μετρό ήταν «πολύ ακριβό. Τρία δις., ξέρεις πόσα λεφτά είναι; Ξέρεις πόσοι δρόμοι θα γινόντουσαν; Ή, πόσα άλλα πράγματα μπορούσαν να γίνουνε;». Να ένα πολύ καλό ερώτημα: πόσα άλλα πράγματα θα μπορούσαν να γίνουν με τρία δις. ευρώ; Καλό θα ήταν να το «πάρει επάνω του» ο κύριος Γκλέτσος και να καταρτίσει μια οικονομοτεχνική μελέτη, με την οποία θα υποδείξει πόσες ιερόδουλες θα μπορούσαμε να εισάγουμε από τις χώρες προέλευσης των λαθρομεταναστών. Κατανοούμε ότι είναι κάπως... ριζοσπαστική η ιδέα, αλλά εφόσον ο κύριος Γκλέτσος, τελικώς δεν αποκήρυξε την ιδέα του, ιδού πεδίον δόξης λαμπρό! 

Άπαξ κόμμα διαμαρτυρίας, για πάντα κόμμα διαμαρτυρίας

Ο ΣΥΡΙΖΑ απλώς αποδεικνύει, ότι δεν είναι δυνατόν να απαρνηθεί το DNA του κόμματος διαμαρτυρίας του 3%. Αναρωτιέται κανείς, κατά πόσο αντιλαμβάνονται, το πώς φαντάζει στον καθημερινό πολίτη, η συγκεκριμένη μίζερη τακτική. Δε χρειάζεται να είναι κάποιος Θεσσαλονικιός, προκειμένου να αντιληφθεί πόση μεγάλη ανάγκη είχε η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ελλάδας, το συγκεκριμένο έργο. Αρκεί απλώς να έχει περάσει -έστω και φευγαλέα- από την πόλη, η οποία έχει ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα κυκλοφοριακής συμφόρησης.

Το ακόμη πιο αξιοπερίεργο είναι, ότι υπάρχουν ακόμη Θεσσαλονικείς ψηφοφόροι του συγκεκριμένου κόμματος, που δεν παίρνουν προσωπικά τέτοιου είδους προσβολές. Άλλωστε, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι και το μοναδικό κόμμα που έχει τέτοιους ψηφοφόρους. Το ίδιο ισχύει και για τους ψηφοφόρους της Ελληνικής Λύσης, όπου ο Κυριάκος Βελόπουλος, αντί για Μετρό ήθελε να γίνουν... υπόγεια πάρκινγκ και διαπλάτυνση της παραλιακής! Θεμιτή η κομματική ταυτότητα και τα «πιστεύω» του καθενός, αλλά όταν οι πολιτικοί πολεμούν εναντίον όχι απλώς έργων υποδομών σε μια περιοχή, αλλά εναντίον της ίδιας της λογικής, κανονικά θα έπρεπε να υφίστανται συνέπειες.

Στην προκειμένη περίπτωση, το πρόβλημα δεν είναι με τους λαϊκιστές -ή και... ελαφρόμυαλους- πολιτικούς, αλλά με τους ψηφοφόρους τους. Θα πρέπει επιτέλους οι ψηφοφόροι να καταλάβουν ότι η πολιτική τοποθέτηση δεν είναι γινάτι. Άπαξ και ένας πολιτικός, αποδεικνύεται πως είναι ένας απλός πολιτικάντης που πορεύεται μόνο με λαϊκισμό, θα πρέπει να απορρίπτεται η όποια στήριξη υπάρχει στο πρόσωπό του και όχι να στηρίζεται εν είδει «κομματικού πατριωτισμού». Αν δηλαδή, θέλουμε να γίνουμε κάποτε μια σωστή Ευρωπαϊκή χώρα.

Δείτε το επίμαχο στιγμιότυπο