Δεν αντιλαμβάνομαι ακριβώς τι θέλει η αντιπολίτευση από τον πρωθυπουργό; Να κηρύξει τον πόλεμο στη Τουρκία; Είναι μια άποψη, αρκεί να την εκφράσουν ευθέως στον ελληνικό λαό αντί να παίζουν με την επέκταση στα 12 ν.μ. Προφανώς δεν υπήρξε ούτε θα υπάρξει ελληνική κυβέρνηση που θα απεμπολήσει τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας. Οπότε προς τι η σπουδή; Για να μας ακουν οι απέναντι; Παλιό το κόλπο. Άλλωστε αυτό κάνουν κι αυτοί.
Στην προκειμένη όμως περίπτωση, άλλο αυτοί και άλλο εμείς. Εμείς υποτίθεται ότι ως λαός έχουμε αναπτύξει νοητικές δεξιότητες που μας καθιστούν, αν μη τι άλλο, ικανούς να διαχειριστούμε τα συναισθήματα μας. Διότι πέραν μιας μερίδας που διακρίνεται από νοητική υστέρηση (ψεκασμένοι κλπ), η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων δεν τρέφει αυταπάτες.
Παρ’ όλα αυτά φαίνεται ότι ένα μέρος του πολιτικού κόσμου, με τη συνδρομή και ορισμένων διαμορφωτών της κοινής γνώμης, θεωρεί ότι ο πατριωτισμός αποτελεί εμπορεύσιμο είδος. Και αντί στις κρίσιμες στιγμές να επιδείξουν σοβαρότητα και ευθύνη αντίστοιχη του διακυβεύματος, να συμβάλλουν με τη στάση τους στην αποδραματοποίηση της κατάστασης προς όφελος των συμφερόντων της χώρας και του ελληνικού λαού, επιλέγουν να παίξουν στο γήπεδο του Ερντογάν.
Το χειρότερο είναι ότι, αυτή η μερίδα του πολιτικού κόσμου γνωρίζει ότι εκεί που απευθύνονται, στον κόσμο που απευθύνονται, το μήνυμα θα περάσει. Όχι γιατί οι παραλήπτες του μηνύματος είναι υποχρεωμένοι να το πιστέψουν, αλλά γιατί θέλουν να το πιστέψουν. Μήπως το ίδιο δεν έγινε τον Μάρτιο του 1987 με το «Σισμίκ» και το 1976 με το «Χόρα». Μήπως να θυμίσουμε τη «συμφωνία κυρίων» ανάμεσα στον Ανδρέα Παπανδρέου και στον Οζάλ που οδήγησε τον Ιανουάριο του 1988 στο Νταβός;
Να θυμίσουμε λοιπόν ότι, μετά το Νταβός, όπου οι δύο ηγέτες συμφώνησαν κάτι ανάλογο με εκείνο που είχαν συμφωνήσει Καραμανλής και Ετσεβίτ στη Βέρνη, τον Μάϊο συναντήθηκαν στη Βουλιαγμένη και έδωσαν τα χέρια το παγώνοντας ουσιαστικά κάθε έρευνα στο Αιγαίο εκτός των χωρικών υδάτων Ελλάδας και Τουρκίας. Αυτό το έχει υπ’ όψιν του ο κ. Τσίπρας; Και μια και τελευταία φλερτάρει ανοιχτά με το «πατριωτικό» ΠΑΣΟΚ, μήπως έχει κάτι να πει για εκείνη τη συμφωνία; Ο Ανδρέας ήταν ή δεν ήταν πατριώτης;
Στο μάθημα της Ιστορίας και της Γεωγραφίας η αντιπολίτευση δεν τα πάει καλά. Και δεν καταβάλλει καμία προσπάθεια να βελτιωθεί. Παραβλέπει τη Γεωγραφία και διαστρεβλώνει την Ιστορία. Με τη στάση της όμως τροφοδοτεί ψευδαισθήσεις και οδηγεί σε αυταπάτες που συνήθως καταλήγουν σε εθνικές καταστροφές, εφόσον ο έχων την ευθύνη να κυβερνά τη χώρα δεν έχει το σθένος να προασπίσει το εθνικό συμφέρον μακριά από ακρότητες.
Ευτυχώς ο Αλέξης Τσίπρας είναι αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και ο Κυριάκος Μητσοτάκης πρωθυπουργός. Στην ίδια θέση που βρέθηκαν σε μια αντίστοιχη κρίση ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου. Τόσο ο πρώτος όσο και ο δεύτερος απέδειξαν την κρίσιμη ώρα ότι, οι ηγέτες κρίνονται από τις αποφάσεις τους και όχι από τις τύψεις που η νοσηρότητα ενός δήθεν εθνικού φρονήματος επιχειρεί να επιβάλλει. Σε τέτοιες στιγμές φαίνεται η διαφορά στα μεγέθη…
