Αν με ρωτήσετε ποιο είναι το συμπέρασμα των δημοσκοπήσεων που βλέπουν το φως της δημοσιότητας θα σας απαντήσω με τον τίτλο του άρθρου: Αλλο απελπισμένος, άλλο βλάκας… Ο πολίτης που πλήρωνε ρεύμα 150 ευρώ τον μήνα και τώρα βλέπει λογαριασμούς των 400 και των 500 ευρώ, είναι οργισμένος, απελπισμένος, κουρασμένος…
Δεν είναι όμως τόσο αφελής να πιστέψει –όπως παλιά– ότι θα έρθει κάποιος Χουντίνι και ως διά μαγείας θα διαγράψει τα χρέη «με έναν νόμο κι ένα άρθρο». Ούτε ότι θα βρεθεί ένας Μάικλ Λαμάρ που με ένα ραβδάκι θα μειώσει τις τιμές των προϊόντων, θα εξαφανίσει τον πληθωρισμό, θα απελευθερώσει τις εγκλωβισμένες εφοδιαστικές αλυσίδες του διεθνούς εμπορίου, θα πλημυρίσει με φθηνό φυσικό αέριο και πάμφθηνο λιγνίτη την αγορά και θα ρίξει το πετρέλαιο και τη βενζίνη στα 90 λεπτά.
Σύντροφοι, σε απόγνωση είμαστε, όχι σε άνοια. Το νιώθουμε ότι η ακρίβεια έχει χτυπήσει κόκκινο, ότι το γεωπολιτικό σκηνικό παραμένει θολό και δυσοίωνο, ότι η εσωτερική κατάσταση είναι κινούμενη άμμος. Ομως δεν ποντάρουμε στον λαϊκισμό ακολουθώντας το δόγμα «μεγάλη αναταραχή, υπέροχη κατάσταση». Γι’ αυτό και τα κόμματα του λαϊκισμού δείχνουν να μην μπορούν να κεφαλαιοποιήσουν τη δυσφορία των πολιτών.
Μπορεί σε αυτό το timing να ισχυριζόμαστε ότι οι πρόωρες εκλογές είναι διέξοδος ή έστω λύση στο μέγα πρόβλημα του πληθωρισμού, της ακρίβειας και των χρεών που συσσωρεύονται; Προφανώς και όχι. Η χώρα επιβάλλεται να σταθεί όρθια σε ένα περιβάλλον πολιτικής σταθερότητας μέχρι να υποχωρήσει η διεθνής κρίση και να επέλθει μια σχετική κανονικότητα σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο. Εν μέσω πολέμου και πυρηνικών απειλών μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας είναι ουτοπία και άκρατος λαϊκισμός να συζητάμε για πρόωρες εκλογές και πολιτική αλλαγή αφού άπαντες γνωρίζουν ότι όποιος και να εκλεγεί έχει ελάχιστα περιθώρια επιλογών για να βγάλει τη χώρα από την ενεργειακή και την οικονομική ένδεια. Υπάρχει έστω κι ένας Eλληνας που να πιστεύει ότι η επίλυση όλων αυτών των σφοδρών προβλημάτων που χτυπούν τη χώρα μας είναι θέμα πολιτικής αλλαγής; Δηλαδή ο Κυριάκος Μητσοτάκης μπορεί να τα εκμηδενίσει και απλώς δεν το κάνει; Αυτό είναι το επιχείρημα των μαθητευόμενων μάγων; Αστεία πράγματα.
Ισως, τελικά, ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα από την ακραία φτώχεια, είναι ο ακραίος λαϊκισμός που αναδύεται το τελευταίο διάστημα και από τα άκρα δεξιά και από τα άκρα αριστερά. Αυτή η πραγματικότητα απασχολεί ιδιαιτέρως όχι μόνο τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη αλλά και όλους όσοι βρίσκονται στο λεγόμενο δημοκρατικό φάσμα του Κοινοβουλίου.
Μακροπρόθεσμο σχεδιασμό πάντως δεν μπορεί να κάνει υπό αυτές τις συνθήκες. Στην πολιτική το «θα δούμε τι θα γίνει σε λίγες ώρες» είναι πολύ μακριά, πόσο μάλλον το «θα δούμε τι θα γίνει το φθινόπωρο». Γενικώς και ειδικώς, ο πολιτικός χρόνος είναι πολύ διαφορετικός από τον πραγματικό χρόνο…
