Πραξικόπημα είναι «η βίαιη και αιφνιδιαστική συνωμοτική πράξη που σκοπό έχει τη μεταβολή του πολιτεύματος προς όφελος της πολιτικής και στρατιωτικής κάστας μιας χώρας και την εγκαθίδρυση ενός καθεστώτος, με περιορισμό των συνταγματικών δικαιωμάτων των πολιτών» διαβάζουμε στη Βικιπαιδεία.
Οπότε κάτι τέτοιο θα εννοούν τα κόμματα της αντιπολίτευσης όταν με αφορμή το αίτημα του Χρήστου Τριαντόπουλου να παραπεμφθεί σε φυσικό δικαστή, προκειμένου να ερευνήσει και να αποφανθεί αναφορικά με τις κατηγορίες που του προσάπτουν, μιλούν για «αντισυνταγματικό και αντιδημοκρατικό πραξικόπημα».
Δηλαδή υποστηρίζουν πως μεταβάλλεται το πολίτευμα της χώρας όταν ένας πρώην υπουργός ζητεί να οριστεί ένα πενταμελές Δικαστικό Συμβούλιο με ανώτατους δικαστικούς λειτουργούς μέσω κλήρωσης, εκ των οποίων ο ένας θα έχει ρόλο ανακριτή που θα διερευνήσει όλες τις πτυχές των κατηγοριών, ενώ θα έχει τη δυνατότητα να καλέσει μάρτυρες, ακόμα και να διευρύνει το κατηγορητήριο.
Αυτό κατά τη γνώμη των κομμάτων της αντιπολίτευσης είναι πραξικόπημα. Λειτουργεί σε βάρος του πολιτεύματος και των δικαιωμάτων των πολιτών και όχι υπέρ της αποκάλυψης της αλήθειας και της απονομής δικαιοσύνης.
Δυστυχώς, οι λέξεις «πραξικόπημα» και «εκτροπή» έχουν χάσει την έννοιά τους. Έχουν δώσει τη θέση τους σε τσιτάτα που αξιοποιούνται κατά το δοκούν. Ειδικά τα τελευταία πεντέμισι χρόνια αποτελούν μόνιμο φόντο των καταγγελιών κατά της κυβέρνησης. Ακόμα και στην περίοδο της πανδημίας χρησιμοποιήθηκαν, καλώντας τους πολίτες να συμμετέχουν σε συλλαλητήρια.
Σε κάθε απόφαση των κυβερνήσεων του Κυριάκου Μητσοτάκη που δεν τους αρέσει, η εκτροπή είναι η πρώτη και το πραξικόπημα η δεύτερη από τις λέξεις που χρησιμοποιούνται. Ίσως διότι έρχονται σε αντίθεση με την επανάσταση που, ως γνωστόν, είναι βασικό χαρακτηριστικό μόνο των αριστερών, άντε και των σοσιαλιστών που ακόμη ψάχνουν τον τρίτο... δρόμο τους.
Και αφού υπάρχουν... πραξικοπηματίες, υπάρχουν και... επαναστάτες. Όπως υπάρχουν ανένδοτοι που κηρύσσονται κατά διαστήματα και τελικά χάνονται στη λήθη των γεγονότων και της πραγματικότητας. Λέξεις βαριές, εύηχες για τους δήθεν επαναστάτες και όσους θέλουν να δείξουν αντισυστημικοί, οι οποίες όμως χάνουν το νόημά τους όταν χρησιμοποιούνται για ψύλλου πήδημα.
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην έντυπη έκδοση του «Μανιφέστο».
