Ο Στέφανος Κασσελάκης εμφανίστηκε σαν «το νέο», το άφθαρτο, το τίμιο. Μιλούσε για κάθαρση, αξιοκρατία, διαφάνεια. Στόλιζε τους πολιτικούς του αντιπάλους με βαρύγδουπους χαρακτηρισμούς, κατηγορώντας τους ότι ευθύνονται για τη σήψη και τη διαφθορά.
Και τελικά; Η ίδια του η οικογένεια κρίθηκε ένοχη για καραμπινάτη υπόθεση φοροδιαφυγής, με εξωχώριες εταιρείες και εικονικές συναλλαγές, προκειμένου να αποφύγει φόρους για βίλα στην Εκάλη. Πρόστιμο: 12 εκατομμύρια ευρώ. Όχι από τον Τύπο, αλλά από το ίδιο το Δημόσιο και το Συμβούλιο της Επικρατείας.
Κι ενώ θα περίμενε κανείς μία συγγνώμη, μία έστω αποστασιοποίηση, τι λάβαμε; Τίποτα. Απόλυτη σιωπή. Καμία ευθύνη. Ούτε μια λέξη για την ουσία. Και συνεχίζει να εμφανίζεται με το γνωστό του ύφος: επιτιθέμενος, ειρωνικός, αμετανόητος. Σαν να μη συνέβη τίποτα.
Το πρόβλημα δεν είναι μόνο το σκάνδαλο. Είναι η υποκρισία. Είναι η προσπάθεια να πλασαριστεί ως κάτι εντελώς «άλλο», ενώ δεν είναι παρά μια νέα εκδοχή του πιο παλιού και βρόμικου πολιτικού συστήματος: αυτό που κλέβει, κρύβεται και μετά παριστάνει τον τίμιο.
Αν ο Κασσελάκης είναι το «νέο», τότε το παλιό τουλάχιστον είχε την ευθιξία να ντρέπεται. Εκείνος απλώς φοράει εσπαντρίγιες, πουκάμισο ανοιχτό μέχρι τον αφαλό και κάνει τον ανήξερο. Με 12 εκατομμύρια λόγους να σιωπά.
