Με τη συμπλήρωση 50 ετών από την ίδρυσή της, η Νέα Δημοκρατία οδεύει προς το Συνέδριο «αρχών και θέσεων» τον Απρίλιο του 2024, το 15ο Τακτικό Συνέδριο του κόμματος. Το Συνέδριο της γαλάζιας παράταξης έρχεται σε μια ακμάζουσα περίοδο για την Κεντροδεξιά στην Ελλάδα, με τον πρόεδρο της Κυριάκο Μητσοτάκη να απολαμβάνει την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού και τη Νέα Δημοκρατία να δείχνει ως η μόνη αξιόπιστη λύση για την πατρίδα, εισερχόμενη στο 50ό έτος της ύπαρξής της.
Από την εποχή του Κωνσταντίνου Καραμανλή μέχρι και τη σημερινή περίοδο του Κυριάκου Μητσοτάκη, η Νέα Δημοκρατία έχει έρθει αντιμέτωπη ως κυβέρνηση με πολύ δύσκολες περιόδους και με κρίσιμες αποφάσεις που κατάφεραν να κρατήσουν την Ελλάδα στα πόδια της. Βασικός αντίπαλος της Νέας Δημοκρατίας ήταν φυσικά ο άκρατος λαϊκισμός που επέδειξαν ιστορικά τόσο το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα μεταγενέστερα.
Ηταν η Νέα Δημοκρατία του Κωνσταντίνου Καραμανλή, όταν η χώρα είχε ανάγκη την ομαλή δημοκρατική μετάβαση μετά τη δικτατορία και ταυτόχρονα χρειαζόταν οπωσδήποτε συμμαχίες προκειμένου να θωρακίσει τόσο την άμυνά της όσο και τη σταθερότητα στην Ανατολική Μεσόγειο, εισερχόμενη στην Ευρωπαϊκή Ενωση.
Ηταν η Νέα Δημοκρατία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, όταν έπρεπε να μπει φρένο στις αλόγιστες σπατάλες της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ υπό τον Ανδρέα Παπανδρέου και στην απόλυτη καταστροφή του ιδιωτικού τομέα.
Ηταν η Νέα Δημοκρατία του Κώστα Καραμανλή, όταν η χώρα χρειαζόταν την επαναφορά της από τις καταστροφικές πολιτικές των «Χρηματιστηρίων» και την προάσπιση των συμφερόντων της στο Βουκουρέστι απέναντι στα Σκόπια.
Ηταν η Νέα Δημοκρατία του Αντώνη Σαμαρά, όταν η χώρα έπρεπε να δασωθεί από τη λαίλαπα του Γιώργου Παπανδρέου, ο οποίος την είχε παραδώσει βορά στους δανειστές, χωρίς κανένα πρόγραμμα ή όραμα.
Και ήταν η Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη, όταν η χώρα χρειαζόταν άμεσες, ταχύτατες και έγκυρες μεταρρυθμίσεις ώστε να επανέλθει από τη συριζαϊκή καταστροφή.
Είναι σαν να υπάρχει ένα μοτίβο το οποίο επαναλαμβάνεται καθ’ όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης. Το μοτίβο αυτό λέει πως η εξουσία καταλαμβάνεται ανά καιρούς από λαϊκίστικες πρωτοβουλίες τύπου «λεφτά υπάρχουν», «Τσοβόλα δώσ’ τα όλα», «ο ΕΝΦΙΑ δεν διορθώνεται, καταργείται» και μόλις φτάσει η κατάσταση στο μη παρέκει, τότε έρχεται η γαλάζια παράταξη να σώσει την κατάσταση. Τότε περνά η επίδραση από τις «σειρήνες» και ο λαός επανέρχεται ορθά σκεπτόμενος στην κάλπη...
Η Νέα Δημοκρατία έμεινε ενωμένη και πρώτη, χάρη και στους προέδρους της, αλλά και στις ιδέες της. Αυτές τις ιδέες έρχεται να «φρεσκάρει» τον Απρίλιο στο Συνέδριο, με το βλέμμα στην ενότητα και στη συνέπεια λόγων και έργων. Οπως άλλωστε πράττει από το 1974 μέχρι σήμερα.
Η αναλλοίωτη γαλάζια παράταξη και η εξαΰλωση των αντιπάλων
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η γαλάζια παράταξη έμεινε αναλλοίωτη επί 50 ολόκληρα χρόνια, όταν όλα τα υπόλοιπα κόμματα που πλησίασαν στην εξουσία ή την κατέλαβαν, σήμερα κάποια μετά βίας αγγίζουν το 15% ενώ άλλα εξαϋλώθηκαν τελείως. Το ΠΑΣΟΚ, ένα κράμα του «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» στην αντιπολίτευση, αλλά ως κυβέρνηση «εννοείται θα μπούμε στο ευρώ», μετά την υπογραφή του Μνημονίου από τον Γιώργο Παπανδρέου διαλύθηκε στα εξ ων συνετέθη, κυρίως γιατί βγήκε στην εξουσία ως «λεφτά υπάρχουν» την ώρα που ο Κώστας Καραμανλής υποστήριζε τη σκληρή δημοσιονομική προσαρμογή λόγω της διεθνούς οικονομικής κρίσης.
Κάτι παρόμοιο έπαθε και ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος ξέρουμε όλοι τι έταξε και τι τελικά έπραξε. Μια κακή αντιγραφή του ΠΑΣΟΚ των Παπανδρέου (πατέρα και υιού).
Στη διάρκεια της Μεταπολίτευσης, βέβαια, υπήρχαν κι άλλες περιπτώσεις που άγγιξαν την εξουσία και μάλιστα κατέγραψαν υψηλά ποσοστά, δείχνοντας μια τάση της εποχής. Ο ΛΑΟΣ του Γιώργου Καρατζαφέρη στην περίοδο του πρώτου Μνημονίου κατέγραφε ισχυρή άνοδο και μάλιστα με πολύ μεγάλες προϋποθέσεις. Ομως τότε το παιχνίδι χάθηκε, όχι μόνο επειδή συμμετείχε στη συγκυβέρνηση Παπαδήμου, αλλά κυρίως για τις επιλογές των υπουργείων (Ναυτιλίας, Γεωργίας κ.λπ.) που δεν είχαν πραγματικό αντίκρισμα στο αφήγημα ενός σκληρού δεξιού κόμματος που θα ήθελε τη Δημόσια Τάξη και την Παιδεία παραδείγματος χάριν.
Η ασυνέπεια και ο λαϊκισμός έκαναν τα αντίπαλα πολιτικά κόμματα της Νέας Δημοκρατίας να φτάσουν σε διάλυση κατά τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης.
