Η Ελλάδα μας έχει τη θάλασσα παντού, την έχει στα μάτια, στις λέξεις και στη μνήμη της. Κι όμως, τη μαθαίνουμε όλο και λιγότερο. Όλοι μιλάμε για νησιά, για παραλίες και για καλοκαίρια, όχι όμως για το τι σημαίνει πραγματικά να μεγαλώνεις με τη θάλασσα μέσα σου.
Δεν εννοώ να ξέρεις να κολυμπάς, εννοώ να την καταλαβαίνεις. Να καταλαβαίνεις τα ρεύματα, τις αλλαγές της, την υπομονή και τη δύναμή της. Να ξέρεις πως δεν είναι απλώς φόντο στη ζωή σου, αλλά ένας ζωντανός κόσμος που χρειάζεται σεβασμό και δεν είναι δεδομένος.
Τα παιδιά μας μεγαλώνουν δίπλα στο νερό, αλλά μακριά απ’ αυτό, δεν παίζουν πια στα βότσαλα, δεν βουτάνε χωρίς φόβο, δεν ρωτούν τι ψάρι είναι αυτό που βγήκε στα ρηχά. Μαθαίνουν τη θάλασσα μέσα από τις φωτογραφίες και τα stories, χωρίς να αλμυρίσουν το δέρμα τους.
Κι εμείς, που μεγαλώσαμε διαφορετικά, το θεωρούμε φυσιολογικό. Σαν να μη χάθηκε τίποτα, κι όμως, κάτι χάνεται- σιγά σιγά, αθόρυβα, σαν παλίρροια που τραβιέται και δεν επιστρέφει.
Η θαλάσσια παιδεία δεν είναι σχολικό μάθημα, είναι η καθημερινότητα, ο σεβασμός στο περιβάλλον, η κατανόηση του μέτρου, η αίσθηση του ανήκειν σε κάτι μεγαλύτερο από εμάς. Είναι η πιο αυθεντική μορφή οικολογίας, να αγαπάς ό,τι σε ξεπερνά.
Αν δεν μάθουμε στα παιδιά τη θάλασσα, θα ξεχάσουν σιγά σιγά και την έννοια του ορίου. Θα πιστεύουν πως ο κόσμος είναι φτιαγμένος μόνο για να τον καταναλώνουν, όχι για να τον συνυπάρχουν μαζί του. Και τότε, η θάλασσα, αυτή που μας έθρεψε, που μας ταξίδεψε, που μας έμαθε την ελευθερία, θα γίνει απλώς μια ωραία εικόνα σε μια ταπετσαρία.
Και όλα τα παραπάνω δεν είναι θέμα ρομαντισμού ούτε περιβαλλοντικού ακτιβισμού, είναι θέμα πολιτισμού. Γιατί πολιτισμός δεν είναι όσα χτίσαμε, αλλά όσα μάθαμε να σεβόμαστε.
Και στην τελική, η θάλασσα δεν μας χρειάζεται, εμείς τη χρειαζόμαστε, και όσο πιο γρήγορα το θυμηθούμε, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχουμε να μην τη χάσουμε...για πάντα.
