22 ξύλινα κοντάρια, στις άκρες των οποίων ήταν προσαρμοσμένα τεμάχια υφάσματος, 12 αντιασφυξιογόνες μάσκες, 11 πυροσβεστήρες περιέχοντες μπογιά, 4 πυροτεχνικές κατασκευές (τύπου ναυτικός πυρσός), 1 μεταλλικός κόφτης σιδήρου, 2 μεταλλικοί τροχοί κοπής, 2 δίσκοι κοπής, 1 μεταλλικό κλειδί τροχού, 1 βαριοπούλα, 6 κράνη δικυκλιστή, 2 ενεργοποιημένες αστυνομικές χειροβομβίδες χειρός (κρότου λάμψης και δακρυγόνο), 1 φορητός ηλεκτρονικός υπολογιστής, είδη ρουχισμού (γάντια, μπαλακλάβες) και πλήθος λουκέτων και αλυσίδων θυρών: αυτός είναι ο κατάλογος των «θησαυρών γνώσης» που ανακάλυψε η Αστυνομία στις αίθουσες του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Είναι περιττό προφανώς να αναρωτηθεί κανείς γιατί ένας φοιτητής να χρειάζεται μέσα στο πανεπιστήμιό του όλα τα παραπάνω υλικά, στην πλειονότητά τους όπλα επικίνδυνα για τη σωματική ακεραιότητα ή και την ίδια τη ζωή. Επιβάλλεται όμως να αναρωτηθούμε όλοι τι σημαίνει πλέον ζωή και πόση αξία έχει – ίσως αυτή η προσπάθεια να απαντήσουμε είναι μια καλή αφετηρία για να βγούμε από τον φαύλο κύκλο εάν η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα. Ήτοι φταίει για όλα το κράτος ή φταίνε για όλα όλοι – δηλαδή κανένας, οπότε αυτονοήτως είναι το κάρμα, είναι το κακό μάτι, οι πλανήτες ανάδρομοι, κάτι μοιραίο εν πάση περιπτώσει.
Το αισιόδοξο σενάριο λέει πως το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη θα κάνει τη δουλειά του, το έγραψε και ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην κυριακάτικη ανάρτησή του: «Τα πανεπιστήμιά μας ανήκουν σε όλους τους φοιτητές. Δεν γίνεται να στερούνται την πρόσβαση στην ακαδημαϊκή γνώση από μεμονωμένες μειοψηφίες που κάνουν παράνομες καταλήψεις. Κανένας δεν μπορεί να κλειδώνεται μέσα εκεί, να βανδαλίζει τις δημόσιες υποδομές και ίσως ακόμη και να βιαιοπραγεί στο όνομα μίας διαμαρτυρίας». Το απαισιόδοξο σενάριο δεν θέλω να το σκεφτώ σήμερα, προτιμώ να μείνω στη διαπίστωση του πρωθυπουργού ότι «δεν γίνεται» να γίνονται αυτά που γίνονται…
