Ζούμε σε μια εποχή με πλούσιες εκπλήξεις το δίχως άλλο, τα πάντα αλλάζουν, στερεότυπα ετών διαλύονται, αλλά και καταστάσεις παγιωμένες που δεν άλλαζαν, έρχεται η ίδια η ζωή και τις αλλάζει, με έναν τρόπο άκρως αριστοτεχνικό.
Όπως με την περίπτωση Πολάκη. Τι και αν σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως η άγαρμπη, απρεπής συμπεριφορά προς τη Μαρία Συρεγγέλα, τι και αν ζητήθηκε πολλάκις η διαγραφή Πολάκη, τι και αν είχε δώσει πλείστα δείγματα άξεστης και απολίτιστης συμπεριφοράς στο παρελθόν, είχε από την παράταξή του φυσικά, το απόλυτο άλλοθι, αυτό της «αλήθειας» του.
Και αυτό το άλλοθι γκρεμίστηκε σαν χάρτινος πύργος, από τα αληθινά δάκρυα μιας αληθινής κυρίας – για όσους γνωρίζουν προσωπικά την Αθηνά Λινού- που βγήκαν ακριβώς από το κέντρο της καρδιάς της, και έφεραν την «κάθαρση Πολάκη» έστω τη μισή, έφεραν όμως ξανά στο προσκήνιο και το μεγαλείο του πολιτικού πολιτισμού.
Και όμως ο κ. Πολάκης εξακολουθεί να μηχανεύεται δήθεν ραδιουργίες, να αποκαλύπτει σκάνδαλα, να κουνάει το δάχτυλο, να φωνάζει και να ωρύεται στο όνομα της αλήθειας!
Ποια αλήθεια;
Η αλήθεια του ΣΥΡΙΖΑ, από όταν ήταν ολόκληρος, είχε διπολική διαταραχή. Ήθελε και την πίτα ολόκληρη και τους αρμούς της εξουσίας δεμένους.
Αυτή η «ανώριμη» εν τέλει συμπεριφορά αλλά και η απουσία αλήθειας, αποδοκιμάστηκε από το σύνολο του κόσμου, στις προηγούμενες εκλογές, από τη μία, από την άλλη ο κόσμος έχει μια κόπωση πια από τις κοκορομαχίες και τους τσακωμούς στα παράθυρα.
Βέβαια, αν ο ΣΥΡΙΖΑ, είχε μια πιο «ολιστική προσέγγιση» όπως επιβάλλει και το πνεύμα της εποχής, θα έβλεπε ως «ουδέν κακό αμιγές καλού» ή αλλιώς την κρίση ως ευκαιρία, αφενός να δει, να καταλάβει τα λάθη του και αφετέρου, να τα διορθώσει.
Τίποτα από τα δύο δεν έγινε, διότι υπερίσχυσε η αρχομανία από την οποία πάσχει. Και το αποτέλεσμα, ήταν η διχό -τριχοτόμησή του και τα λοιπά και τα λοιπά.
Δώρο Θεού;
Έτσι, πολλοί έσπευσαν να πουν, ότι η αντιπολίτευση δηλαδή ο διασπασμένος και διαλυμένος ΣΥΡΙΖΑ πλέον, είναι δώρο θεού για την κυβέρνηση Μητσοτάκη, όμως μάλλον δεν είναι..
Ας υποθέσουμε ότι έχουμε μια επιχείρηση με λαμπτήρες, και ο βασικός ανταγωνιστής κλείνει. Τι κάνει λοιπόν η επιχείρησή μας; Γίνεται μονοπώλιο. Τι σημαίνει αυτό; Ότι μόνο αυτή παράγει, αυτούς τους εξαιρετικούς λαμπτήρες, άρα θα κάνει κάποιος τον κόπο να περιμένει, για να τον αποκτήσει. Και όταν γίνονται ατελείωτες οι ουρές του κόσμου, για να προμηθευτεί τον περίφημο λαμπτήρα, η επιχείρηση δεν θα κάνει κάτι, γιατί πολύ απλά δεν έχει ανταγωνιστή. Δεν την ενδιαφέρει να γίνει πιο γρήγορη, πιο άμεση, φτάνει που είναι αποτελεσματική στο βαθμό που είναι!
Αυτό πιθανόν συνέβη και στην κυβέρνηση. Δεν αύξησε στο σύνολό της, τα αντανακλαστικά της, γιατί δεν ένιωσε ότι απειλείται, και αυτό είναι κάτι ψυχολογικό άρα και αναπόφευκτα να συμβεί.
Πόσο μάλλον σε μια κυβέρνηση, που με καπετάνιο τον Κυριάκο Μητσοτάκη έχει διαχειριστεί αλλεπάλληλες κρίσεις όσο και πρωτοφανείς -κατά γενική ομολογία-, παρά ωστόσο το γεγονός, ότι ο ίδιος είναι πάντα σε εγρήγορση και το ίδιο απαιτεί από το επιτελείο του εν γένει.
Η «αχίλλειος πτέρνα» της κυβέρνησης
Επομένως ναι, μια παραγωγική αντιπολίτευση, είναι αναγκαία σε κάθε κοινωνία, γιατί κάνει καλύτερη και αποδοτικότερη την εκάστοτε κυβέρνηση.Και δεν θα ήταν υπερβολή να πει κανείς, ότι η «αχίλλειος πτέρνα» της κυβέρνησης, είναι η κακή αντιπολίτευση που έχει.
Όταν λοιπόν έχουμε καλύτερη αντιπολίτευση έχουμε και καλύτερη κυβέρνηση, και αυτό είναι βασική αρχή του ανταγωνισμού. Γιατί μια καλή αντιπολίτευση θα πιέσει, θα υποβάλλει ερωτήσεις, προτάσεις κ.ο.κάρα θα αυξήσει τον ανταγωνισμό, και η κυβέρνηση θα αυξήσει το κίνητρο να βιαστεί, να τρέξει, να μεταρρυθμίσει.
Το μήνυμα που έστειλε ο κόσμος
Και ελληνικός λαός στο σύνολό του, διψάει για μεταρρυθμίσεις. Το έδειξε, με το αλησμόνητο 41%. Το έδειξε και αντίστροφα ωστόσο- δια της αποχής αυτή τη φορά - στις Ευρωεκλογές. Και οι ευρωεκλογές είναι πάντα μια θαυμάσια ευκαιρία για τον Έλληνα να δείξει την δυσαρέσκειά του -εκ του ασφαλούς.
Γιατί ας μην αυταπατώνται στο ΣΥΡΙΖΑ, και γενικότερα στο πεδίο, ότι η ψήφος του Έλληνα πολίτη, με τα μείζονα εθνικά, την κρίση στο Μεσανατολικό, που είναι μεγάλη απειλή αυτή τη στιγμή για το μεταναστευτικό, θα πάει στην πλειοψηφία της στον Mister σόουμαν, που είπε το ψευδοκράτος κρατίδιο και τον Πετρούλια Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, όταν θα έρθει η ώρα.
Γιατί η αλήθεια είναι μία και αδιαμφισβήτητη. Θέλουμε σοβαρή, στιβαρή και αξιόπιστη κυβέρνηση, ακόμα και αν μερικές φορές επιβραδύνει, γιατί δεν υπάρχει κανένας δρομέας για να την προσπεράσει..
* Η Άλκηστη Ζαλοκώστα είναι Δημοσιογράφος & Γ ‘ Επιλαχούσα Περιφερειακή Σύμβουλος Αττικη Μπροστά
