Μεθαύριο είναι η παγκόσμια ημέρα κατά της ομοφοβίας, αμφιφοβίας και τρανσφοβίας. Θυμάμαι μικρότερος να βλέπω τον Γρηγόρη Βαλλιανάτο μεταμεσονύχτια στο Seven X με κοστούμι και γραβάτα να μιλάει με άνεση για την ομοφυλοφιλία του, σπάζοντας την προκατάληψη που ήθελε τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα να εμφανίζονται με την πλάτη γυρισμένη και τη φωνή αλλοιωμένη.
Σήμερα στο Netflix παρακολουθώ, όπως πολλά εκατομμύρια άνθρωποι σε ολόκληρο τον πλανήτη, το ριάλιτι «Rupaul’s Drag Race». Το τέλος κάθε επεισοδίου κλείνει πάντα με την ίδια φράση: «Αν δεν αγαπάς τον εαυτό σου, πώς θα αγαπήσεις κάποιον άλλον;». Στο λοκντάουν παρακολούθησα απορροφημένος το αριστούργημα «It’s a Sin» και τώρα το «Heartstopper». Πρόσφατα μας συνάρπασαν οι «Σέρρες». Ολοι θέλουμε να βλέπουμε στην οθόνη ανθρώπους με τους οποίους μοιάζουμε.
Στην ελληνική δημόσια σκηνή παραμένει μια λανθάνουσα μορφή ομοφοβίας. Συχνά η συζήτηση γίνεται γύρω τριγύρω, χωρίς να χρησιμοποιείται η λέξη ομοφυλοφιλία ή γκέι. Και σιωπή. Δεν ρωτάμε, δεν το συζητάμε. Πρόσωπα από τον χώρο του θεάματος, της πολιτικής, της δημοσιογραφίας διστάζουν να το δηλώσουν ανοιχτά. Πρέπει να δουλέψουμε σκληρά για να πολεμήσουμε την ομοφοβία.
Η ομοφοβία είναι καμιά φορά και εσωτερικευμένη. «Πρόσεχε μη σε στιγματίσει αυτό και χαθούν οι ικανότητές σου». Να στιγματίσει τι; Αυτό πού είναι κανείς; Ζωή κρυφή δεν είναι ζωή ευτυχισμένη. Αφού έτσι ζω πάρα πολλά χρόνια, τώρα θα αλλάξω; Χωρίς αυτοσεβασμό δεν υπάρχει ισορροπία, δεν υπάρχει επιτυχία. Ο,τι κρατάει κανείς μέσα του, τον δηλητηριάζει. Είμαι περήφανος και ευτυχισμένος για αυτό που είμαι. Η φωνή δίνει δύναμη. Και τη δύναμη έχουμε υποχρέωση να τη χρησιμοποιούμε, διότι δεν την έχουν όλοι.
«Δεν μας νοιάζει τι κάνεις στο κρεβάτι σου», είναι το κλισέ που έχουμε ακούσει πολλές φορές. Μα η προσωπική ζωή του ανθρώπου δεν ταυτίζεται με τη σεξουαλική του ζωή. Οπως μπορεί να βεβαιώσει και κάθε ετερόφυλο ζευγάρι, δεν έχει κανείς μια μακροχρόνια σχέση απλώς και μόνο για να κάνει σεξ. Tο Ανώτατο Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών στην απόφαση αναγνώρισης του γάμου ομοφύλων αναφέρει: «Δύο άνθρωποι γίνονται κάτι πολύ πιο σπουδαίο από αυτό που ήταν πριν… Προσδοκούν ότι δεν θα είναι καταδικασμένοι να ζουν στη μοναξιά». Η αγάπη. Και τις σχέσεις μας τις μοιραζόμαστε με τους φίλους μας και την ευρύτερη κοινωνία. Είμαστε όλοι ζώα βαθιά κοινωνικά.
«Μα γιατί εμφανίζονται κάποιοι με φουστάνια στο Athens Pride; Γιατί δεν είναι όλοι σαν και εσένα». Για πολλούς λόγους: Κάποιοι άνθρωποι αισθάνονται διαφορετικό φύλο από αυτό που γεννήθηκαν, έχουν δηλαδή διαφορετική ταυτότητα φύλου. Μεθαύριο είναι και η μέρα κατά της τρανσφοβίας. Αλλοι πάλι εκφράζουν το φύλο τους με διαφορετικό τρόπο. Ή δεν περιορίζονται στον κοινωνικά αποδεκτό ορισμό. Τους δίνουμε τον χώρο και τη δυνατότητα να είναι ο εαυτός τους. Σε μια γιορτή χαράς, ελευθερίας και μαζικότητας. Πρόκειται άλλωστε για μία από τις λίγες φορές όπου μια συγκέντρωση στο κέντρο της Αθήνας έχει μπαλόνια και χαρούμενους ανθρώπους. Ελάτε και εσείς!
Οταν είπα στον σύντροφό μου ότι θα γράψω αυτό το άρθρο με αφορμή την ημέρα ενάντια στην ομοφοβία, μου λέει γράψε και ότι δεν κρατάμε τα χέρια μας στον δρόμο. Οντως. Ερχεται από μόνο του, χωρίς να το σκεφτούμε. Μια αφύσικη απόσταση. Ενώ δεν θα έπρεπε.
Υπάρχει βέβαια και η πολύ άσχημη – και καθόλου εσωτερικευμένη πλευρά της ομοφοβίας: η βία, οι αυτοκτονίες, ο χλευασμός, οι διακρίσεις. Εχουμε ευθύνη να προστατεύσουμε και να βοηθήσουμε τους πιο αδύναμους. Να χτίσουμε μια Ελλάδα ανεκτικότητας.
Κάθε χρόνο κάνουμε ένα βήμα μπροστά. Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω.
Ολοι ξέρουμε κάποιο άτομο ΛΟΑΤΚΙ. Μην αυτολογοκρίνεστε. Είναι μορφή ομοφοβίας. Μιλήστε του για αυτά τα θέματα. Μην ντρέπεστε. Είναι διαφορετικός/ή/ό. Αλλά και δεν είναι. Ολοι άνθρωποι είμαστε και θέλουμε τα ίδια πράγματα από τη ζωή μας. Δεν είμαστε ίδιοι. Αλλά είμαστε ίσοι.
Ο Αλέξης Πατέλης είναι επικεφαλής στο Οικονομικό Γραφείο του πρωθυπουργού. Το άρθρο του δημοσιεύεται στην Καθημερινή
