Κι άντε τώρα να πεις σε ένα παιδί που κοιτάει τη ζωή από το αμαξίδιό του πως αν καταφέρει το όνειρο της ζωής του –να σταθεί στα πόδια του έστω και για λίγο, έστω υποβασταζόμενο– θα το πιάσει στο στόμα της η Ακρίτα, με αποτέλεσμα να στενοχωρηθεί πολύ και το ίδιο και η μαμά του – ναι, αυτή η γυναίκα που έχει αφιερώσει τη ζωή της για να στέκεται πλάι του, για να μην του λείψει τίποτα, για να μη νιώσει μειονεκτικά απέναντι στα άλλα παιδιά, και για να φροντίζει τις επιπλέον ανάγκες που έχει.
Χθες άκουγα σε ραδιόφωνο της Θεσσαλονίκης τη μητέρα του μικρού που σηκώθηκε και παρέλασε όρθιος στη Λαμία, να λέει πόσο πολύ την επηρέασε η ανάρτηση της βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, και πως αν δεν ζητήσει η τελευταία συγγνώμη, θα καταφύγει σε ένδικα μέσα, και λέω, μα είναι ποτέ δυνατόν, μια οικογένεια μετά από τέτοιο θρίαμβο, τον άθλο του ΑμεΑ παιδιού της, να διακατέχεται από θλίψη και θυμό, αντί τα μόνα συναισθήματα που θα έπρεπε να κατακλύζουν το σπίτι τους τέτοιες μέρες να είναι η χαρά, η υπερηφάνεια και η αισιοδοξία;
Αλήθεια, με ποιο δικαίωμα η κυρία Ακρίτα εισέβαλε στις ζωές τους και τους πλήγωσε με τόση σκληρότητα, με αυτόν τον βάναυσο τρόπο;
Προφανώς και το να έχει κάποιος δημόσιο βήμα και εκτόπισμα στον δημόσιο λόγο δεν τον καθιστά κριτή των πάντων, ούτε του παραχωρεί το αλάθητο του πάπα. Τουναντίον, τον υποχρεώνει ηθικά να είναι πιο προσεκτικός και σίγουρα πιο ανθρώπινος στο πώς καταφέρεται από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης διά των οποίων επικοινωνεί με το κοινό του.
Και τώρα, με τι καρδιά ένα άλλο παιδί σε αμαξίδιο θα θελήσει να σηκωθεί την επόμενη φορά, αναλογιζόμενο και αυτό και οι γονείς του σχόλια περί μισαναπηρισμού που θα επακολουθήσουν;
Κρίμα, κρίμα, κρίμα, τελικά δεν έχει και πολλή σημασία το να μην μπορείς να κάνεις καλό – σημασία έχει να μην κάνεις κακό σε ανθρώπους. Ας το κρατήσουμε αυτό.
