Αν κάποιος αναζητούσε το πιο κακόγουστο θεατρικό που παίζεται σήμερα στη Βουλή, η τελευταία παράσταση της Ζωής Κωνσταντοπούλου θα μπορούσε να διεκδικεί με άνεση τον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας, σε μια έκρηξη πολιτικής μανίας, καταφέρθηκε εναντίον όλων –κυβέρνησης, Δικαιοσύνης, υπουργών, ακόμα και… των υπαλλήλων υπουργείων– καταγγέλλοντας ανύπαρκτα σενάρια «παραγγελίας» για το πώς θα δικαστεί το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών.
Η κ. Κωνσταντοπούλου δεν αρκέστηκε σε μια κριτική με επιχειρήματα. Αντιθέτως, προτίμησε να καταφύγει σε πολιτικές αθλιότητες, στήνοντας άλλη μια θεαματική «συνωμοσιολογία» περί διαπλοκής Δικαιοσύνης και κυβέρνησης, κατασκευάζοντας σκιές, ονόματα, ρόλους και δήθεν σκάνδαλα.
Μίλησε για «ξεπλύματα», για «διορισμένους» δικαστικούς, για μεθοδευμένες αποφάσεις, για «συρματοπλέγματα στα δικαστήρια» – σαν να περιγράφει όχι μια χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά ένα σκηνικό από δυστοπική σειρά του Netflix.
Το πιο τρανταχτό; Κατήγγειλε ότι μετατέθηκε στη Λάρισα… η σύζυγος πρώην κυβερνητικού εκπροσώπου. Προφανώς, για την πρόεδρο της Πλεύσης, η επαγγελματική ιδιότητα μιας γυναίκας πρέπει να καθορίζεται από την πολιτική θέση του συζύγου της. Αυτή είναι η νέα «φεμινιστική» αντίληψη που λανσάρει η κα Κωνσταντοπούλου, την ώρα που ζητά… διαφάνεια και ισονομία. Υποκρισία και με το παραπάνω.
Το πρόβλημα όμως δεν είναι οι λέξεις της – είναι ότι με τον φανατισμό της υποβαθμίζει την ίδια τη Δικαιοσύνη, μετατρέποντας μια διαδικασία εθνικής σημασίας, όπως αυτή για τα Τέμπη, σε πολιτικό εργαλείο μικροκομματικής επιβίωσης.
Η κ. Κωνσταντοπούλου προσποιείται πως υπερασπίζεται την αλήθεια και τα θύματα, αλλά στην πράξη το μόνο που επιδιώκει είναι να προκαλέσει σκόνη, θόρυβο και εντυπώσεις. Με χοντροκομμένα υπονοούμενα, με ευθεία αμφισβήτηση της αμεροληψίας της ελληνικής Δικαιοσύνης και με φτηνά πυροτεχνήματα περί «παραγγελιών».
Η Ελλάδα όμως δεν έχει ανάγκη από τέτοιου είδους θεάματα. Έχει ανάγκη από σοβαρότητα, θεσμική υπευθυνότητα και δικαίωση μέσα από θεσμούς – όχι μέσα από κραυγές και δημαγωγία.
