Στην Ελλάδα της κανονικότητας και της αναβάθμισης του ΕΣΥ, κάποιοι επιμένουν στο ίδιο παλιό έργο: στήνουν καραούλι όπου εμφανίζεται ο Άδωνις Γεωργιάδης. Όχι επειδή δεν υπάρχει έργο, αλλά ακριβώς επειδή υπάρχει. Στη Σύρο, σε νησί 22.000 κατοίκων, βρέθηκαν περίπου 150 πρόθυμοι «επαγγελματίες της οργής» για να αποδοκιμάσουν τα εγκαίνια ογκολογικής μονάδας. Το σκηνικό γνωστό: κομματικοί τηλεβόες, πανό, συνθήματα και ένας «αγανακτισμένος» να χτυπά το αυτοκίνητο του υπουργού. Αυτό δεν λέγεται διαμαρτυρία· λέγεται τραμπουκισμός και επισύρει ευθύνες.
Το μοτίβο επαναλαμβάνεται. Συνδικαλιστές που νέμονται χρόνια τους διαδρόμους των νοσοκομείων, παρατάξεις όπου κυριαρχούν ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μικρές μειοψηφίες που διεκδικούν δικαίωμα βέτο στον δημόσιο χώρο. «Πέντε άνθρωποι στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, 40.000 ψήφοι συνολικά, μπορούν να επιβάλουν τη γνώμη τους στο σύνολο του λαού;» είχε ρωτήσει δηκτικά ο υπουργός πριν λίγο καιρό. Εύστοχο. Διότι την ώρα που η κυβέρνηση παραδίδει αναβαθμίσεις, ανακαινίσεις και νέες μονάδες, οι ίδιοι επενδύουν στη μόνιμη γκρίνια. Και εκεί που οι πολίτες βλέπουν ΜΕΘ, ΤΕΠ, νέες απεικονιστικές υποδομές και προσωπικό, οι «αρμόδιοι» των μικρών κομματικών θυλάκων βλέπουν μόνο ευκαιρία για θόρυβο.
«Σπάω τη συμμορία της μιζέριας»
Επειδή όμως το πολιτικό οξυγόνο σπανίζει για την Άκρα Αριστερά, αναμειγνύεται στη «συνταγή» και το Παλαιστινιακό. Οι ίδιοι που εμπόδισαν την αποβίβαση Ισραηλινών τουριστών στην Ερμούπολη, εμφανίζονται δίπλα στα μικρόφωνα των «αντι-Αδωνι» συγκεντρώσεων. Το αφήγημα γνωστό και παλιό: «δολοφόνοι», «ΝΑΤΟ», «ανεπιθύμητος». Μόνο που εδώ δεν μιλάμε για εξωτερική πολιτική· μιλάμε για Υγεία. Για χειρουργεία που γίνονται στην ώρα τους, για νέες κλίνες που ανοίγουν, για ασθενείς που εξυπηρετούνται καλύτερα. «Κάθε φορά που μας στοχοποιούν, κάτι καλό κάνουμε για την Ελλάδα», είναι το μοτίβο του υπουργού – και δεν διαψεύδεται από την πραγματικότητα.
Η στοχοποίηση δεν περιορίζεται στην Υγεία. Θυμηθείτε το 2019, όταν παρενέβη για να παγώσει πλειστηριασμός πρώτης κατοικίας οικογένειας που θρηνούσε νεκρό στον Μαραθώνα. Η Αριστερά τον εγκαλούσε ως «λαϊκιστή». Η απάντηση ήταν απλή και πολιτικά έντιμη: «Η πολιτική είναι διαρκής μέτρηση κόστους-οφέλους για τους πολλούς». Να τι ενοχλεί: ο πραγματισμός ενός μεγάλου κόμματος που μιλά στην κοινωνική πλειοψηφία και όχι στα γκρουπούσκουλα του 1%-2%.
«Σπάω τη συμμορία της μιζέριας», λέει συχνά. Και πράγματι, ο ενοχλημένος αντίπαλος επιστρατεύει την ίδια τακτική: λάσπη για πόθεν έσχες που ελέγχθηκε εξονυχιστικά και βγήκε καθαρό, ψευδολογίες για «ειδικές ρυθμίσεις», καταγγελίες με ύφος «ηθικής ανωτερότητας» από εκείνους που χειροκροτούν το βέτο μειοψηφιών στον δημόσιο διάλογο. Μια πολιτική κουλτούρα που νομίζει πως ο τραμπουκισμός είναι ακτιβισμός και το πλαστικό μπουκάλι πολιτικό επιχείρημα. Ε, όχι. Δημοκρατία δεν είναι να αποφασίζουν οι πιο θορυβώδεις· είναι να προχωρά το έργο για τους πολλούς.
Η Νέα Δημοκρατία, αντίθετα, έχει διαλέξει πεδίο: επενδύσεις και κοινωνία μαζί. Ναι, με το Ισραήλ ως σταθερό σύμμαχο, ναι, με καθαρές κουβέντες για τη δημοκρατία στη Μέση Ανατολή, ναι, με προσήλωση στο ευρωπαϊκό κεκτημένο. Και στην Υγεία, με έργα που φαίνονται και μετρούν. Όταν λοιπόν ο υπουργός φτάνει να κόψει μια κορδέλα, κάποιοι επιμένουν να κόβουν… φλέβες. Δικαίωμά τους να διαφωνούν. Όχι όμως να εκφοβίζουν, να προπηλακίζουν και να μπλοκάρουν την πρόσβαση ασθενών. Η ασφάλεια και ο σεβασμός των χώρων περίθαλψης δεν είναι διαπραγματεύσιμα.
Ας τελειώνουμε και με το παραμύθι της «σιωπηλής πλειοψηφίας» των αποδοκιμασιών. Στη Σύρο, 150 ήταν. Στην Πάτρα, οι ίδιοι που φώναζαν «ανοίξτε να δείτε τα χάλια», γύρισαν την πλάτη όταν άνοιξαν οι πόρτες, γιατί δεν βόλευε το αφήγημα. Στην Άρτα, οι κραυγές για τη Γάζα έσβησαν όταν η κουβέντα πήγε σε κλίνες και ανακαινίσεις. Όταν τελειώνουν τα συνθήματα και μένουν τα στοιχεία, κερδίζει η πραγματικότητα.
Η ουσία είναι μία: το κράτος δεν θα υποκατασταθεί από τους «επαναστάτες των διαδρόμων». Τα νοσοκομεία δεν είναι πλατείες για κομματικό ντελίριο. Ας είναι σύνθημα το «Ο τραμπουκισμός δεν θα περάσει». Τα υπόλοιπα, στην πράξη: με νέες Ογκολογικές, προσλήψεις και διασύνδεση δομών. Όσο κινείται ο τροχός, τόσο θα τρίζουν τα δόντια των λίγων. Ας τρίζουν. Η κοινωνία κοιτά μπροστά και αποτιμά με πράξεις, όχι με ντουντούκες.
