Η ημερομηνία 7 Ιουλίου είναι, για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, κάτι περισσότερο από μια ονομαστική εορτή. Είναι η στιγμή που η ιστορία και η προσωπική πορεία ενώθηκαν και η ευθύνη πέρασε οριστικά στους ώμους του.
Έξι χρόνια μετά, δεν χρειάζεται να μιλήσει κανείς για στατιστικά, νομοσχέδια ή διεθνείς δείκτες. Αυτά καταγράφονται αλλού. Αυτό που αξίζει να ειπωθεί σήμερα είναι κάτι απλό: ότι ένας άνθρωπος στάθηκε εκεί που άλλοι δίστασαν, και προχώρησε χωρίς να φωνάξει.
Ο Μητσοτάκης δεν κυβέρνησε με συνθήματα. Δεν χάιδεψε αυτιά. Δεν άλλαξε χαρακτήρα για να γίνει αρεστός. Ίσως γι’ αυτό, εκείνοι που τον πίστεψαν από την αρχή συνεχίζουν να τον εμπιστεύονται. Κι εκείνοι που διαφώνησαν, του αναγνωρίζουν πια μια συνέπεια που σπανίζει.
Δεν υπάρχει ιδανική διακυβέρνηση. Υπάρχει, όμως, η σπάνια περίπτωση ενός ανθρώπου που μεγάλωσε μέσα στην πολιτική, χωρίς να την αφήσει να τον φθείρει. Που συνδύασε λογική και συναίσθημα, τεχνοκρατία και ευθύνη. Που, ακόμα και στις πιο δύσκολες ώρες, δεν εγκατέλειψε τη θέση του.
Σήμερα, δεν είναι απλώς τα γενέθλια μιας νίκης. Είναι η υπενθύμιση ότι η ηγεσία δεν είναι στιγμιότυπο. Είναι διαδρομή. Και αυτή η διαδρομή συνεχίζεται.
Χρόνια πολλά, όχι μόνο στον Κυριάκο. Χρόνια πολλά σε όσους εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η πολιτική μπορεί να είναι υπόθεση χαρακτήρα.
