Οι 353.000 ελληνικές ποντιακές ψυχές που πέταξαν μαρτυρικά στον ουρανό σχεδόν έναν αιώνα πριν, και μια γενοκτονία που τιμάται από όλους τους Έλληνες ανελλιπώς κάθε 19η Μαΐου, είναι όλα όσα θα πρέπει να ξέρουν οι επόμενες γενιές, για την πιο σκληρή και την πιο σκοτεινή σελίδα του Ποντιακού ελληνισμού.
Η πρώτη γενοκτονία του εικοστού αιώνα δεν είναι τόσο μακρινή όσο κάποιοι φαντάζονται, μπορεί πλέον να έχει περάσει στην ιστορία, αλλά οι επιζώντες της, οι μαρτυρίες και οι φωνές τους, έρχονται και κρατούν άσβεστο τον όλεθρο, τη βία και την κτηνωδία που στοιχειώνουν την εθνική συνείδηση, καθώς στις πατρογονικές εστίες, στις ρίζες του Ελληνισμού, το αίμα είναι ακόμα νωπό.
Οι 353.000 δεν είναι απλά ένας αριθμός, είναι από πίσω οικογένειες, μανάδες και παιδιά που κατέφθασαν στη μάνα Ελλάδα μοιρολογώντας, με ματωμένα πόδια και καρδιές ματωμένες μετά το διωγμό και μετά από όλα όσα έζησαν και είδαν.
Οι Πόντιοι παρά τις πρώτες μεγάλες δυσκολίες που αντιμετώπισαν, κατάφεραν με αξιοσύνη και εργατικότητα να ενταχθούν στις τοπικές κοινωνίες όπου και εγκαταστάθηκαν, αφού τις εμπλούτισαν με τον πολιτισμό τους, τις παραδόσεις και το ήθος τους.
Σήμερα η Ελλάδα από άκρη σε άκρη θα τιμήσει τα παιδιά της που μαρτύρησαν εξαιτίας της ταυτότητάς τους.
Ο πόνος της γενοκτονίας δεν ξεχάστηκε ποτέ, τουναντίον, η μνήμη εκείνου του ξεριζωμού δεν είναι απλώς μια ιστορική αναφορά, αλλά αποτελεί πυξίδα αξιοπρέπειας και επιβίωσης.
