Η δικαίωση του Ανδρέα Γεωργίου από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων τον περασμένο Μάρτιο δεν επρόκειτο απλώς να βάλει τέλος σε μια δικαστική περιπέτεια ετών που αφορά έναν ιδιώτη. Αλλά σε μια υπόθεση που εξελίχθηκε σε θρίλερ και προσέλαβε εν τω μεταξύ πολιτικές διαστάσεις, βάζοντας στον τοίχο, απέναντι στους εταίρους της, την Ελλάδα. Αυτό γιατί ο άλλοτε επικεφαλής της Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ) έτυχε να είναι εκείνος που διαχειρίστηκε τα στοιχεία για το δημοσιονομικό έλλειμμα του 2009 που οδήγησε εν τέλει τη χώρα στα μνημόνια και τον οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό κυκεώνα που ακολούθησε τα επόμενα χρόνια και πολλές από τις πληγές παραμένουν ανοιχτές έως σήμερα.
Γράφει η Έρση Παπαδάκη
Η υπόθεση Γεωργίου θυμίζει λοιπόν... κολόνια που κρατάει χρόνια. Συγκεκριμένα, από το 2010, όταν εκείνος ανέλαβε επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ και δη ως ο πρώτος επικεφαλής της Ανεξάρτητης Αρχής πλέον και όχι της Στατιστικής Υπηρεσίας που έως τότε αποτελούσε μια υποδιεύθυνση του υπουργείου Οικονομικών. Τα όσα οδήγησαν τότε στη διόγκωση του ελλείμματος από το 3, 4 ή 5% που προέβλεπε αρχικά η κυβέρνηση Καραμανλή στα επίπεδα άνω του 15% όταν παρέλαβε η κυβέρνηση Παπανδρέου και τα λεγόμενα «Greek Statistics» είναι ένα ξεχωριστό κεφάλαιο – άλλωστε, τα επικαιροποιημένα στοιχεία για το έλλειμμα εστάλησαν στις Βρυξέλλες από τον κ. Γεωργίου και την ΕΛΣΤΑΤ τον Νοέμβριο του 2010, ενώ το πρώτο μνημόνιο είχε υπογραφεί ήδη από τον Μάιο της ίδιας χρονιάς.
Εκτοτε, το εντυπωσιακό όσο και αξιοπερίεργο λοιπόν είναι ότι ο κ. Γεωργίου αντιμετώπιζε διαφορετικές κάθε φορά κατηγορίες όντας στο εδώλιο. Ουδέποτε ωστόσο αντιμετώπισε ενώπιον δικαστηρίου την κατηγορία ότι ήταν ο άνθρωπος που μας έβαλε στα μνημόνια με τους χειρισμούς του, όπως συχνά ακούστηκε ή ακούγεται ακόμη και από μια μερίδα στελεχών της ΝΔ. Αντιθέτως, η κατηγορία για την οποία καταδικάστηκε και εν τέλει απαλλάχθηκε έπειτα από την προσφυγή του στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο ήταν ότι δεν ενημέρωσε το ΔΣ της ΕΛΣΤΑΤ για την αποστολή των επίμαχων στοιχείων στη Eurostat. Ενδιαμέσως, πέραν των διάφορων άλλων κατηγοριών που αντιμετώπισε, είχε αθωωθεί πρωτοδίκως, είχε καταδικαστεί σε δεύτερο βαθμό, είχε απαλλαγεί με βουλεύματα, αλλά στο τέλος αυτά τα βουλεύματα αναιρούνταν από τον Αρειο Πάγο και πάλι ξανά από την αρχή...
Η βασική κατήγορος
Λεπτομέρεια με σημασία ή απλή σύμπτωση; Διαπρύσιος κήρυκας κατά του κ. Γεωργίου ήταν μεταξύ άλλων η Ζωή Γεωργαντά, μέλος του ΔΣ της ΕΛΣΤΑΤ την περίοδο που εκείνος ήταν επικεφαλής της Αρχής. Η κυρία Γεωργαντά φερόταν να έχει σχέσεις με το παραδοσιακό ΠΑΣΟΚ, ωστόσο μετά τις κατηγορίες που εκτόξευσε εντός και εκτός δικαστικών αιθουσών κατά του κ. Γεωργίου βρήκε μια θέση στο ευρωψηφοδέλτιο των ΑΝΕΛ του Πάνου Καμμένου και λόγω αυτής της ιδιότητάς της συμπορεύτηκε γι’ αρκετό καιρό με τη Ραχήλ Μακρή...
Ομως, το πρόβλημα σε κάθε περίπτωση ήταν και είναι άλλο και εξαιρετικά σοβαρό: ότι η υπόθεση Γεωργίου έχει πολιτική διάσταση και αντίκτυπο στην εικόνα της Ελλάδας απέναντι στους εταίρους της και στους οικονομικούς και επενδυτικούς κύκλους. Ο κ. Γεωργίου ήταν το πρόσωπο που μαζί με την «ανεξαρτητοποίηση» της ΕΛΣΤΑΤ εγγυώνταν ως θεσμός πλέον την αποκατάσταση της αξιοπιστίας της Ελλάδας όσον αφορά τα δημοσιονομικά της στοιχεία. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο η υπόθεση δεν έχει απλώς τα χαρακτηριστικά μιας προσωπικής ή δικαστικής εμμονής και η κίνηση των υπηρεσιακών κύκλων του υπουργείου Οικονομικών να προσβάλλουν την απαλλακτική απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για τον κ. Γεωργίου θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις ν’ αποτελεί σοβαρό πισωγύρισμα τη στιγμή που η Ελλάδα διεκδικεί με αξιώσεις την επιστροφή της στην επενδυτική βαθμίδα – έργο της κυβέρνησης Μητσοτάκη, η οποία εργάστηκε σκληρά τα τελευταία τέσσερα χρόνια όχι απλώς για να αποκατασταθεί η αξιοπιστία της χώρας στο εξωτερικό, αλλά για να εμπεδωθεί εμπιστοσύνη.
Αυτονόητη ήταν συνεπώς η παρέμβαση του Μεγάρου Μαξίμου και ο τερματισμός της σχετικής διαδικασίας κατ’ εντολήν του αρμόδιου υπουργού, Κωστή Χατζηδάκη, αναδεικνύοντας παράλληλα τις στρεβλώσεις και την ανάγκη που εξακολουθεί να είναι πρωταρχική για βαθιές, θεσμικές μεταρρυθμίσεις στη Δικαιοσύνη. Διότι η υπόθεση Γεωργίου δεν έχει να κάνει με κάποιο πρόσωπο – ούτε καν με το συγκεκριμένο. Εχει να κάνει με τον θεσμό που εκπροσωπούσε και τον συμβολισμό που έχει η ΕΛΣΤΑΤ ως προς την αξιοπιστία των στοιχείων που μεταδίδει από την Ελλάδα προς τις Βρυξέλλες και άλλα κέντρα και μάλιστα ως μέλος της Eurostat, ήτοι της ευρωπαϊκής Στατιστικής Αρχής, και όχι ως ένα όργανο του ελληνικού δημοσίου.
