Στο YouTube υπάρχει ένα εξαιρετικά διδακτικό ντοκιμαντέρ της Διανέοσις με τίτλο «Που Πήγαν Τα Ευρωπαϊκά Χρήματα», στο οποίο ο Θεόδωρος Πάγκαλος θυμάται και εξηγεί πώς το 1985 η τότε κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου διεκδίκησε για πρώτη φορά κοινοτικούς πόρους και τελικώς έλαβε 2,5 δισ. δραχμές από την Ευρωπαϊκή Ένωση για τη στήριξη της γεωργίας και την ανάπτυξη του πρωτογενούς τομέα με νέες καλλιέργειες.
Η χώρα μας όμως δεν είχε κανένα απολύτως σχέδιο για το πώς θα απορροφήσει αυτά τα χρήματα. Τι έγινε τελικά; Η αφήγηση του Πάγκαλου είναι καθηλωτική: Το κράτος σκαρφίστηκε την κομπίνα (sic) της «αναβάθμισης της ζωής στα χωριά της υπαίθρου». Και κάπως έτσι τα χρήματα αυτά δεν κατευθύνθηκαν στη γεωργία και σε παραγωγικές πρωτοβουλίες, αλλά σε μικρές και μεγάλες εργολαβίες δημοτικών και νομαρχιακών έργων (σχολεία, κέντρα υγείας, δρόμους, πλατείες και παιδικές χαρές).
Προφανώς, αυτή ευρηματικότητα απορρόφησης συνεχίστηκε με αμείωτη ένταση τις δεκαετίες που ακολούθησαν. Βαμβάκια που τα έβρεχαν για να ζυγίζουν βαρύτερα, αιγοπρόβατα που τα μέτραγαν 4-5 φορές, ίδια στρέμματα που δηλώνονταν από γονείς, παιδιά, ανήψια και συμπέθερους ταυτόχρονα...
Στα τέλη της δεκαετίας του ’80, ένας υπουργός του ΠΑΣΟΚ (τέως εισαγγελέας μάλιστα) ενεπλάκη σε σκάνδαλο παράνομων επιδοτήσεων -και τελικώς καταδικάστηκε- διότι έφερε καλαμπόκι από τη Γιουγκοσλαβία, το βάφτισε με πλαστά στοιχεία ελληνικό, για να πάρουν οι δικαιούχοι κοινοτική επιδότηση. Ο υπουργός στην απολογία του υποστήριξε πως αν δεν προέβαινε στις πράξεις που του αποδίδονταν, η χώρα μας θα έχανε κοινοτικούς πόρους.
Όταν τον Αύγουστο του 1990 ανακοινώθηκε η ποινή του, ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ έξω από το Ειδικό Δικαστήριο εξαγριώθηκαν και ξεκίνησαν να τραγουδάνε το «Πότε θα κάνει ξαστεριά», θεωρώντας την ποινή του «αντίποινα της εκδικητικής Δεξιάς του Μητσοτάκη». Κάπου στην πορεία, η ΕΕ μας καταδίκασε σε πρόστιμο 600 εκατομμυρίων δραχμών αλλά αυτόν δεν εμπόδισε τον κατάδικο ήρωα της ιστορίας μας να επανεκλεγεί πανηγυρικά στις εκλογές του 1993 και να λάβει χάρη από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.
Οι επιδοτήσεις αγροτών σε ευρωπαϊκή αλλά και παγκόσμια κλίμακα υπάρχουν διότι η πρωτογενής παραγωγή πρέπει να ενισχύεται ώστε να μην εκτοξεύεται η τιμή των προϊόντων που προέρχονται από αυτήν. Το πρόβλημα δημιουργείται όταν η εφευρετικότητα των αρμοδίων υπηρεσίων τέμνεται με πρόθυμους πολιτικούς και ακόμα πιο πρόθυμους αγρότες.
Τώρα θα μου πείτε, τι καθόμαστε και τα σκαλίζουμε όλα αυτά; Αφού κάποιοι έχουν τη διάθεση να δώσουν επιδοτήσεις, δεν πρέπει κάποιοι να τις πάρουν; Σωστό. Και τέλος συζήτησης.
