Η απουσία λογικής και η υποκατάστασή της από εμμονές δεν είναι ΄καλός σύμβουλος για μία εξωτερική πολιτική. Πολύ περισσότερο για ηγέτες. Ο Πούτιν διέψευσε όλους όσοι υποστήριζαν  ότι θα ήταν παράλογο να επιχειρήσει έναν επιθετικό πόλεμο. Ελπίζουμε να μη διαψευσθούν όλοι αυτοί – και είναι πολλοί- που υποστηρίζουν ότι ο σύγχρονος Ρώσος Τσάρος έχει εισέλθει σε ένα αδιέξοδο το οποίο θα το πληρώσει ακριβά η χώρα του και κατ’ επέκταση ο λαός της.

του Όθωνα Καραγιάννη

Κατ’ αρχάς όπως άλλωστε έχει γραφτεί ήδη κατόρθωσε να συσπειρώσει την Ευρώπη και να αποκτήσει λόγο ύπαρξης το ΝΑΤΟ, αποτελέσματα τα οποία πολλοί πίστευαν ότι δεν συνέφερε τον Πούτιν να τα προκαλέσει. Αλλά όπως προείπαμε υπερίσχυσε ο παραλογισμός. Κατά δεύτερο λόγο ένας τέτοιος πόλεμος έχει μεγάλο κόστος σε οικονομικούς πόρους και, κυρίως σε ανθρώπινες ζωές. Δεν φαντάζεται κανείς άλλωστε ότι οι ρωσικές οικογένειες που έχασαν τα παιδιά τους θα διάκεινται ευμενώς απέναντι στον παράλογο ηγέτη της χώρας τους που επιχείρησε το απονενοημένο.

Ας υποθέσουμε, από την άλλη πλευρά ότι καθιστά οιονεί αποικία του την  Ουκρανία. Όμως θα πρέπει να συντηρήσει δυνάμεις εκεί αλλά και να συντηρήσει οικονομικά μία μεγάλη χώρα, λαμβανομένου υπόψιν ότι οι Ουκρανοί δεν πρόκειται να συνεργαστούν, έχοντας μάλιστα σφυρηλατήσει, εξ αιτίας της ρωσικής εισβολής μία έντονη εθνικιστική συνείδηση και βεβαίως εθνική ταυτότητα. Πόσο θα μπορεί να αντέξει αυτό το οικονομικό κόστος;

Σε συνάρτηση με τα παραπάνω οι οικονομικές κυρώσεις της Δύσης σε βάρος της Ρωσίας προσβάλουν ιδιαίτερα τις εξαγωγές της και άρα την εισροή ξένου συναλλάγματος, ενώ η προσπάθεια απεξάρτηση της Δύσης, ιδίως στον ενεργειακό τομέα –αλλά και σε άλλου είδους εισαγωγικής φύσης απεξαρτήσεις- είναι βέβαιο ότι θα πλήξουν την Ρωσική Οικονομία. Άλλωστε κανείς δεν περίμενε την θεαματική στροφή της Γερμανίας που ανέστειλε την λειτουργία του αγωγού NorthStream.

Κάτι επίσης που δεν πρέπει να παραγνωρίζεται είναι η ισορροπιστική στάση που κρατάει ο άλλος μεγάλος παίκτης, η Κίνα. Η οποία είναι υπέρ της ανεξαρτησίας της Ουκρανίας, δεν θέλει να επιδεινώσει την εύθραυστη ισορροπία στις σχέσεις της με τις ΗΠΑ, ενώ έχει μεγάλα εμπορικά συμφέροντα στις σχέσεις της με την Ευρώπη. Τούτων δοθέντων η δρώσα συνετά Κίνα δεν φαίνεται να ρίχνει την μπαλάντζα προς την πλευρά της Μόσχας.

Συμπερασματικά, ο Πούτιν φαίνεται να επέλεξε την διεθνή απομόνωση  με την Λουδοβίκεια αντίληψη, «μετά από μένα ο κατακλυσμός»…