Η απάντηση στην εγκληματικότητα είναι περισσότερη ενσυναίσθηση. Όχι ασφάλεια. Το ΠΑΣΟΚ ανακάλυψε τη βία των ανηλίκων και αντί να καταθέσει πολιτική πρόταση, έγραψε λογοτεχνία.
Αντί να μιλήσει για εγκληματικότητα, συγκινήθηκε από τη «σιωπηλή κακοποίηση» και την «ψυχική εγκατάλειψη». Αντί να ασχοληθεί με το πώς προστατεύεις τους ανήλικους από το έγκλημα, ασχολήθηκε με το πώς αισθάνεται ο δράστης.
Κι αντί να κατανοήσει την ανάγκη για όρια, κατήγγειλε την «καταστολή». Το μόνο που πρότεινε; Να δείξουμε περισσότερη ενσυναίσθηση.
Σύμφωνα με τη νέα αυτή παιδαγωγική γραμμή, ο 14χρονος που μαχαίρωσε συμμαθητή του, ζητούσε… βοήθεια. Ο έφηβος που σπάει στο ξύλο συνομήλικούς του ή διακινεί ναρκωτικά στο μετρό, δεν είναι εγκληματίας – είναι μια πληγωμένη ψυχή που δεν βρήκε κάποιον να τον ακούσει. Δεν έχει σημασία τι έκανε. Σημασία έχει πόσο πληγώθηκε. Όχι αυτός να απολογηθεί. Η κοινωνία.
Η πρόταση πολιτικής; Αγάπη. Λιγότερες ώρες εργασίας για τους γονείς. Ανθρώπινοι μισθοί (γενικώς). Συναισθηματική εκπαίδευση. Και φυσικά ένα «συμπεριληπτικό, δημοκρατικό σχολείο» όπου όλα τα παιδιά θα νιώθουν καλά. Ξεχάστε την πρόληψη, την αστυνόμευση, τις δομές. Το πρόβλημα, λέει το ΠΑΣΟΚ, είναι ότι δεν κάνουμε αρκετά σεμινάρια ενσυναίσθησης.
Το αστείο – αν δεν ήταν τραγικό – είναι πως την ώρα που το ΠΑΣΟΚ γράφει ιστορίες για τη συναισθηματική αφύπνιση, το κράτος έχει ήδη δρομολογήσει δεκάδες παρεμβάσεις: πλατφόρμες για καταγγελίες, ψυχολόγους σε σχολεία, κοινωνική εργασία αντί για αποβολές, προγράμματα διαμεσολάβησης, νέα Τεχνικά Γυμνάσια, εθνική στρατηγική με μετρήσιμες πολιτικές. Τίποτα από αυτά δεν αναφέρεται. Δεν χωράνε στη ρητορική του δράματος.
Το ΠΑΣΟΚ δεν έχει να αντιπροτείνει κάτι. Δεν διαφωνεί καν. Απλώς αγνοεί. Και επιστρέφει στην παλιά του τέχνη: μπροσούρες συγκίνησης που απαντούν στη βία με αφορισμούς τύπου «κάθε παιδί που φωνάζει μέσα από τη βία του είναι ένα παιδί που δεν το άκουσε κανείς». Ναι. Και κάθε κοινωνία που αποδέχεται τη βία ως επικοινωνιακή δυσκολία, είναι μια κοινωνία που παραιτείται από την προστασία.
Η βία των ανηλίκων δεν είναι μελόδραμα. Δεν λύνεται με κατανόηση και συναισθηματική αγωγή. Θέλει πρόληψη, παρέμβαση, θεσμούς – και ναι, όταν χρειάζεται, κυρώσεις. Αν το ΠΑΣΟΚ θέλει να πονέσει, να το κάνει με την ησυχία του. Τη δουλειά, όμως, ας την αφήσει σε όσους καταλαβαίνουν τη διαφορά ανάμεσα στην κοινωνική πολιτική και τη συναισθηματική αυτοβοήθεια.
