Ο Ντράζεν Πέτροβιτς έφυγε νέος, όμορφος και επιτυχημένος, ως άλλος Τζέιμς Ντιν. Ενας επαναστάτης με αιτία, κόντρα στη βιολογική φθορά στην οποία αρνήθηκε να παραδώσει τον αθλητικό και τον φυσικό του εαυτό.
Ο Ντράζεν Πέτροβιτς το είχε πει και εγώ δεν χορταίνω να το επαναλαμβάνω: «Αν εγώ είμαι ο γιος του Διαβόλου, τότε ο Γκάλης είναι ο ίδιος ο Διάβολος», εμπεριέχοντας στο σχόλιο αυτόν όλον τον «πατρικό» σεβασμό στην αναγνώριση της αξίας του αντιπάλου, αλλά και την ορμέμφυτη ροπή «πατροκτονίας», που αποτελεί την κρίσιμη ψυχολογική μάζα για την επίτευξη κάθε (αθλητικής και όχι μόνον) επιτυχίας. Καθώς κάθε νέο είδωλο απαιτεί την αποκαθήλωση του προηγουμένου και η χαραυγή κάθε νέας επιτυχίας συνυφαίνεται με το λυκόφως της προγενέστερης. Το είχε πει ο δικός μας Νικ: «Κάθε νίκη είναι η μεγαλύτερη μέχρι την επόμενη».
Ο Γκάλης τελείωσε την καριέρα του με τη φανέλα του Παναθηναϊκού, ουσιαστικά αρνούμενος να παίξει «δεύτερο» ρόλο στο παρκέ, εναντιούμενος στις βιολογικές επιταγές του χρόνου που περνά και σε άλλες παράπλευρες σκοπιμότητες που μείωναν το χρόνο της αγωνιστικής συμμετοχής του. Λίγο προτού φορέσει την ίδια φανέλα με το «τριφύλλι», τερμάτισε την καριέρα του –τόσο στα γήπεδα όσο και στη ζωή– ο Ντράζεν, όταν, ενώ κοιμόταν στη θέση του συνοδηγού, το κόκκινο Golf που οδηγούσε η κοπέλα του, Κλάρα Ζαλάντζι, μοντέλο-μπασκετμπολίστρια και, εν συνεχεία, σύζυγος του σέντερ φορ της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου της Γερμανίας Ολιβερ Μπίρχοφ, καρφώθηκε σε μια νταλίκα, 30 ακριβώς χρόνια πριν, στις 7 Ιουνίου 1993.
Ο Ντράζεν έφυγε νέος, όμορφος και επιτυχημένος, ως άλλος Τζέιμς Ντιν. Ενας επαναστάτης με αιτία, κόντρα στη βιολογική φθορά στην οποία αρνήθηκε να παραδώσει τον αθλητικό και τον φυσικό του εαυτό. Ενας απειθάρχητος Κροάτης ΝΒΑer που αρνήθηκε να ακολουθήσει αεροπορικώς την υπόλοιπη αποστολή της εθνικής ομάδας της χώρας του, προκειμένου να ταξιδέψει οδικώς με τη φίλη του. Ισως γιατί φοβόταν τα αεροπλάνα, ίσως γιατί προτιμούσε την Κλάρα και τις ιλιγγιώδεις αναλογίες της, ίσως και για τα δύο. Τόσο δραματικά πιστός στο μιντιακά συμβατικό αρχέτυπο του επιτυχημένου αθλητή, που συνάπτει σχέση με γνωστό μοντέλο. Και συνάμα τόσο εξωσυμβατικός, αντικομφορμιστής και παρορμητικά άκαμπτος στις αποφάσεις του, ώστε να εγκαταλείπει την αποστολή της Εθνικής Κροατίας για να ταξιδέψει με το νέο του αίσθημα, και παλαιότερα, σε ένα άλλο Μουντομπάσκετ, αυτό της Αργεντινής το 1990, να διακόπτει κάθε σχέση με τον «κολλητό» του Βλάντε Ντίβατς, όταν ο Σέρβος, στο τελευταίο παιχνίδι της ενωμένης –ακόμη τότε– Γιουγκοσλαβίας πέταξε στο παρκέ μία κροατική σημαία που έφερε μαζί του ένας παρεισφρύσας οπαδός.
«Ασε την γκόμενα και πάμε να φύγουμε μαζί», του είχε πει, πριν από το δυστύχημα, ο άλλος «κολλητός» του φίλος, συμπαίκτης και συμπατριώτης, ο Στόικο Βράνκοβιτς του δικού μας Αρη και των Μπόστον Σέλτικς, αλλά ο Ντράζεν επέμεινε να ταξιδέψει οδικώς με τη θελγητρώδη συντροφιά του. Με ριγμένο το κάθισμα του συνοδηγού, δεν ξέρω τι όνειρο μπορεί να έβλεπε πριν την πρόσκρουση ο «γιος του Διαβόλου».
Μακάρι ο «γιος των Ονείρων», η κινέζικη μασκότ του Μουντομπάσκετ του 1990, που με τα μαγικά της κερατάκια προέβλεπε το μέλλον, να μπορούσε να το πει και σε εμάς, ώστε να αποφεύγαμε όλα τα «μοιραία» λάθη στο παρκέ της ζωής που δεν διορθώνονται μετά. Να το έλεγε και στον Ντίβατς, ώστε να αίρονταν όσο ήταν καιρός η μεταξύ τους μνησικακία και η μισαλλοδοξία. Να το έλεγε προδρομικά και στον αδικοχαμένο «Μότσαρτ» του μπάσκετ. Ισως, τότε, ο Ντράζεν να είχε πάρει το αεροπλάνο. Ή, ίσως, να είχε, πάλι, προτιμήσει την παρέα της Κλάρα, αλλά με τα δικά του χέρια στο τιμόνι...
ΧΡΙΣΤΟΣ Χ. ΛΙΑΠΗΣ
MD, MSc, PhD, ψυχίατρος, διδάκτωρ Πανεπιστημίου Αθηνών, πρόεδρος ΔΣ ΚΕΘΕΑ, μέλος Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων Δημόσιας Υγείας
