Η νέα συμφωνία μεταξύ της λιβυκής NOC και της τουρκικής TPAO, που προβλέπει σεισμικές έρευνες σε τέσσερα υπεράκτια οικόπεδα, υπογράφηκε με χαμηλούς τόνους αλλά φέρει βαρύ πολιτικό αποτύπωμα.
Οι έρευνες, σύμφωνα με όσα έχουν γίνει γνωστά, εντοπίζονται νότια της μέσης γραμμής μεταξύ Ελλάδας και Λιβύης, αρκετά χαμηλότερα από την περιοχή που ορίζει το Τουρκο-Λιβυκό Μνημόνιο του 2019, το οποίο χάραζε αυθαίρετα όρια αγνοώντας νησιωτικά εδάφη όπως η Κρήτη.
Αν επιβεβαιωθεί αυτός ο χωρικός προσδιορισμός, τότε έχουμε μπροστά μας μια σιωπηρή υπαναχώρηση. Η Λιβύη, μέσω της κρατικής της εταιρείας, φαίνεται να αναγνωρίζει de facto τη μέση γραμμή ως το φυσικό όριο της θαλάσσιας δικαιοδοσίας της. Και η Τουρκία, συμμετέχοντας ενεργά, αναιρεί τις ίδιες τις αξιώσεις που προέβαλλε μέσω του μνημονίου του 2019.
Στην πράξη, πρόκειται για μια συμφωνία ρεαλισμού. Δεν επιδιώκει πρόκληση, ούτε επιχειρεί να δοκιμάσει ελληνικές ανοχές. Αντίθετα, μένει κάτω από τη μέση γραμμή και με αυτόν τον τρόπο ακυρώνει έμπρακτα το εύρος του Τουρκο-Λιβυκού Μνημονίου. Η Λιβύη αποφεύγει να το εφαρμόσει σε επίπεδο ενεργειακής δραστηριότητας. Και η Τουρκία το βάζει στην άκρη όταν η πραγματικότητα της οικονομίας απαιτεί ευελιξία.
Το μνημόνιο που σχεδιάστηκε για να επεκτείνει επιρροή, καταλήγει ένα χαρτί χωρίς εφαρμογή. Ίσως γιατί, τελικά, οι φανταστικοί χάρτες δεν φέρνουν κοιτάσματα. Ενώ οι αληθινές συντεταγμένες, με όρους συνεργασίας και συμφερόντων, μπορεί να τα φέρουν. Αρκεί να μείνουν κάτω από τη μέση γραμμή.
