Η πορεία του Κ. Μητσοτάκη από την στιγμή που αποφάσισε να διεκδικήσει την αρχηγία της Ν.Δ, χαρακτηρίζεται από μια ισχυρή επαναληπτικότητα. Εντονότατη αμφισβήτησή του στην αρχή και καθολική αποδοχή του στην συνέχεια λόγω επίτευξης του στόχου που θέτει.
Αμφισβητήθηκε ως προς την δυνατότητά του να κερδίσει την προεδρία της Ν.Δ . Εξελέγη πανηγυρικά.
ΤΗΣ ΛΙΝΑΣ ΚΛΕΙΤΟΥ
Αμφισβητήθηκε ως προς την δυνατότητά του να ελέγξει και να ανανεώσει το κόμμα. Επέβαλλε τους κανόνες του μέσω ήπιας προσαρμογής.
Εθεσε τον στόχο της αυτοδυναμίας. Λοιδορήθηκε, υποτιμήθηκε από αντιπάλους και φίλους, το πέτυχε. Σήμερα είναι ο πρωθυπουργός της χώρας.
Εχει ήδη θέσει τον επόμενο στόχο του: να περάσει ο τόπος στην επόμενη μέρα της ανάπτυξης, της προόδου και της επιστροφής στην κανονικότητα ενός ευνομούμενου ευρωπαικού κράτους.
Προεξοφλείται δύσκολο. Περιγράφεται ως σχεδόν ανέφικτο. Στην πολιτική δεν αρκεί να κινείται κανείς με βεβαιότητες. Αν μπορεί να καλλιεργηθεί δικαίωμα προσδοκίας, είναι μόνο γιατί ο στόχος ετέθη από τον Κ. Μητσοτάκη. Σημαίνει απλά ότι όσες δυσκολίες και αν προκύψουν, όσες τρικλοποδιές και αν μπουν, εκείνος θα προχωρά με κατεύθυνση στον στόχο.
Γι όποιον βιαστεί να υποθέσει ότι πρόκειται για μια συνήθη στις εκκινήσεις των πρωθυπουργικών θητειών αγιογραφία, να ξεκαθαρίσουμε ότι αυτός είναι ο οδικός χάρτης του Κυριάκου. Ούτως η άλλως εξελέγη πρωθυπουργός, χωρίς υποσχετική. Για την ακρίβεια, οι υποσχετικές του ήταν μάλλον ανάθεση βαρών και ευθυνών και περιγραφή δύσκολων επιλογών.
Ο ελληνικός λαός πολύ ώριμα, αποφάσισε να του δώσει την ευκαιρία. Χωρίς φανατισμό και κραυγές, χωρίς να περιχαρακωθεί κομματικά, χωρίς να σηκώσει σημαίες.
Η ελληνική κοινωνία, πνίγηκε για μια περίπου δεκαετία, στον τοξικό διχαστικό, υποσχετικό άνευ αντικρύσματος λόγο. Πελαγοδρόμησε στην διαίρεση ανάμεσα σε αντιμνημονιακούς πατριώτες και μνημονιακούς προδότες. Είδε τους πρώτους να την ξεπουλούν και να την κοροϊδεύουν κατάμουτρα, χειρότερα από τους δεύτερους. Είδε να της πετσοκόβουν την όποια οικονομική ικμάδα, την εμπιστοσύνη στο παρόν, την προσδοκία για το μέλλον.
Μεταπολιτευτικά ποτέ ο ελληνικός λαός δεν οδηγήθηκε τόσο συνειδητά σε τέτοιας έντασης τεχνητή διαίρεση. Ποτέ δεν υποτιμήθηκε τόσο πολύ από προπαγανδιστικές λογικές. Πότε δεν εμπαίχθηκε τόσο απροκάλυπτα, από αναντιστοιχία λόγων και έργων. Ποτέ δεν παραπλανήθηκε τόσο πολύ από την εικονική πραγματικότητα μιας δήθεν προοδευτικότητας που έκρυβε κάτω από το χαλί κακούς τρόπους, τεμπελιά, αγραμματοσύνη, φαυλότητα.
Το μήνυμα που δίνει η κοινωνία στον Κυριάκο, είναι να γυρίσει τη χώρα στην κανονικότητα της ευπρέπειας, λέξη άγνωστη στο αριστερό λεξιλόγιο.
Να κλείσει τον τοξικό κύκλο της κατηγορίας, του ψέματος, της ήσσονος προσπαθείας, του ημετερισμού, του ταξικού μίσους.
Δίνει όμως εντολή και στην άλλη πλευρά. Να εξελιχθεί και να εναρμονισθεί με την πραγματικότητα της αστικής δημοκρατίας. Να προσαρμοσθεί στα ευρωπαικά δεδομένα . Να μετεξελιχθεί ουσιαστικά από ένα κόμμα αριστερών συνιστωσών , σε κεντροαριστερή παράταξη.
Είναι βέβαιο ότι οι πρώτες μάχες θα δοθούν με τις συντεχνιακές λογικές και την καθεστωτική βραδύτητα των βολεμένων.
Μια μεγάλη νίκη του Κ.Μητσοτάκη, που τον οδήγησε στην πρώτη μετά το μνημόνιο αυτοδύναμη κυβέρνηση, είναι ότι έπεισε τους πολίτες, πως έχει έτοιμο σχέδιο και ξεκάθαρη πρόθεση να το εφαρμόσει. Αν κινηθεί γρήγορα και αποτελεσματικά, τότε θα υπάρξει για την κυβέρνησή του μια μακρά περίοδος χάρητος η οποία θα προκύπτει όχι από προσδοκίες, αλλά, από αξιολόγηση και αποδοχή αποτελεσμάτων. Ισως αυτό τελικά να αποδειχθεί μια γνήσια μεταρρύθμιση για την ελληνική πολιτική σκηνή.
