Μήπως τα πρωτοσέλιδα για το Τατόι ήταν η διάγνωση μιας διαταραχής; Μήπως έχουμε παλινόρθωση της βασιλείας στην Ελλάδα; Μήπως ο κορωνοϊός και η απομόνωση απογείωσαν τις τοξικές σχέσεις, δυσκόλεψαν τη συμβίωση, διατάραξαν τα  πολιτικά μονοπάτια; H υπόθεση του Τατοΐου ήρθε στην επικαιρότητα ξανά μετά τη συνάντηση του πρωθυπουργού με τον πρίγκιπα Κάρολο και το δηλητήριο της τοξικότητας το έχυσαν συγκεκριμένα κόμματα της αντιπολίτευσης και μερίδα του Τύπου. Για κάποιους οι πληγές από το ’74 μένουν ανοιχτές.

Ή ακόμη για κάποιους λόγους τοξικοί αναλυτές της Αριστεράς αρέσκονται στο να πάρουν τη ρεβάνς από τα χρόνια του Εμφυλίου. Αλήθεια, φοβόμαστε το Τατόι; Η συνάντηση Μητσοτάκη – Καρόλου είναι επιστροφή στη βασιλεία; Στη χούντα; Ή στον αυταρχικό καπιταλισμό; Ζούμε συγκλονιστικές μέρες. Σε μια κακόμοιρη χώρα. Με νευρωτικούς ανθρώπους, με ενισχυμένο υπερεγώ που ή αγνοούν ότι λένε ανοησίες ή επενδύουν εσκεμμένα στον «μπαμπούλα» των σταγονιδίων…

Το Τατόι ανήκει στο ελληνικό Δημόσιο, το διαχειρίζεται το υπουργείο Πολιτισμού και οι προσπάθειες να αξιοποιηθεί είναι άοκνες και ταχύτατες σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη περίοδο. Μενδώνη και Γιατρομανωλάκης προσπαθούν νυχθημερόν, ο γενικός γραμματέας Γ. Διδασκάλου το ίδιο, οι διευθυντές των γραφείων της πολιτικής ηγεσίας (Πλατίτσας και Ανδρεάδη) στην Μπουμπουλίνας δείχνουν αξιοθαύμαστες επιδόσεις.

Κι έχουμε στην απέναντι όχθη τους διπολικούς, τους μανιοκαταθλιπτικούς της πολιτικής. Οι αράχνες του πολιτικού παρελθόντος έχουν τυλίξει με τον ιστό τους αρκετούς από τα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης με μια τοξική εμμονή να μας ταλαιπωρούν με διχασμούς. Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα το Τατόι θα είχε αποκατασταθεί, θα είχε έσοδα, θα ενίσχυε τον κρατικό προϋπολογισμό, θα είχε δημιουργήσει θέσεις εργασίας.

Ο τοξικός λόγος της αντιπολίτευσης –για τον οποίο μιλά και ο Μητσοτάκης, έχοντας φανταζόμαστε αναρίθμητα παραδείγματα– δείχνει πως αυτό το κομμάτι της κοινωνίας πεθαίνει. Αγνοούν οι σύντροφοι πως όταν χτίζουμε αρμονικά στο «Μαζί» η ευτυχία πολλαπλασιάζεται γιατί διαιρείται.

Κι όταν η πολιτική κακία γίνεται εμμονή, ιδού τι συμβαίνει: «Οταν προσβάλλεις τους άλλους δεν πληγώνεται ο παραλήπτης, πληγώνεται ο αποστολέας».