Ήταν όλοι εκεί, ήταν όλοι όσοι ένιωσαν την ανάγκη να σταθούν νοερά πλάι σε αυτά τα παιδιά που σήμερα κλείνουν δυο χρόνια από τη μοιραία νύχτα.
Ήταν οικογένειες με τα μωρά στα καρότσια, οικογένειες με μικρά παιδιά που είχαν κουραστεί από το πολύ περπάτημα και τα είχαν βάλει οι γονείς στους ώμους τους, άνθρωποι στα αμαξίδια, νέοι και γέροι κάθε ηλικίας γέμισαν δρόμους και πλατείες από άκρη σε άκρη στην Ελλάδα.
Ήταν όλοι σιωπηλοί, σκυθρωποί, θλιμμένοι, χωρίς κόμματα και χρώματα, μακριά από κομματικούς αλαλαγμούς, ο απλός κόσμος παραβρέθηκε στο μεγαλύτερο μνημόσυνο που έχει γίνει ποτέ στον δρόμο, δηλώνοντας παρών, δηλώνοντας πως δεν ξέχασε και πως δεν θα ξεχάσει, διαδηλώνοντας για τη δικαίωση.
Και, όχι, τα μνημόσυνα δεν τελούνται μόνο μέσα στις εκκλησίες, επιτρέψτε μου να διαφωνήσω, τα μνημόσυνα γίνονται όπου η σκέψη και η ενέργεια των ανθρώπων ταξιδεύει και ακουμπάει πάνω στους νεκρούς του.
Μπορεί να έχει χιλιοειπωθεί, αλλά η τραγωδία των Τεμπών είναι και θα παραμένει ένα από τα μεγαλύτερα συλλογικά τραύματα που σημάδεψαν τη χώρα, μια από τις μεγαλύτερες πληγές που άνοιξαν και είναι άγνωστο το πότε θα κλείσει, καθώς η ενσυναίσθηση των ανθρώπων που βάζουν τον εαυτό τους στη θέση των θυμάτων και των συγγενών θα διατηρεί το τραύμα νωπό μέχρι να αποδοθεί δικαιοσύνη.
Σήμερα η σιωπή της πορείας έσπασε και το φράγμα του ήχου, δεν έχει καμία σημασία αν οι γνωστοί-άγνωστοι έβαλαν και πάλι την κουκούλα τους, καμία σημασία όμως.
Σήμερα η σιωπή του κόσμου μίλησε και η φωνή του ακούστηκε μέχρι τον ουρανό.
