Η επανεκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στις Ηνωμένες Πολιτείες το 2024 έχει σημάνει συναγερμό στις παγκόσμιες πολιτικές ελίτ.
Ο «αντισυστημικός» (κατά δήλωσή του) ηγέτης επιστρέφει δριμύτερος, κηρύσσοντας πόλεμο στο «βαθύ κράτος», κλείνοντας το μάτι στον Πούτιν και απειλώντας να τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια του ΝΑΤΟ.
Οι Ευρωπαίοι ηγέτες, που είχαν συνηθίσει την κανονικότητα Μπάιντεν, προσπαθούν να καταλάβουν τι τους περιμένει, ενώ στις Βρυξέλλες αναζητούν τρόπο να επιβιώσουν πολιτικά σε μια περίοδο που η παγκόσμια τάξη μοιάζει πιο εύθραυστη από ποτέ.
Κι όμως, μέσα σε αυτό το κλίμα παγκόσμιας αποσταθεροποίησης υπάρχει μια χώρα που στέκεται όρθια, δυνατή, έτοιμη να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις και να διασφαλίσει την ευημερία των πολιτών της. Η Ελλάδα του Κυριάκου Μητσοτάκη μοιάζει με νησίδα πολιτικής σταθερότητας. Απέναντι σε αυτήν την εικόνα η αντιπολίτευση συνεχίζει να περιφέρει το μοναδικό επιχείρημα που της έχει απομείνει «Να φύγει ο Μητσοτάκης».
Κι όμως, ενώ η σταθερότητα αυτή μοιάζει ακλόνητη, στις σκιές του πολιτικού τοπίου κάποιοι ονειρεύονται το απίθανο: μια συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ-Ζωής Κωνσταντοπούλου-Νέας Αριστεράς. Ναι, καλά διαβάσατε. Μια κυβέρνηση που θα φέρει κοντά τους «ορθολογιστές» του Ανδρουλάκη, τους ριζοσπάστες του ΣΥΡΙΖΑ, τη Ζωή Κωνσταντοπούλου που περιμένει τη στιγμή της εκδίκησης, και τη νέα γενιά της ριζοσπαστικής Αριστεράς που θέλει να κάνει «κάτι», αλλά δεν ξέρει τι.
Το σχέδιο είναι θεωρητικά απλό: Όλοι μαζί, ενωμένοι από το μίσος τους για τον Μητσοτάκη, να συγκροτήσουν ένα κυβερνητικό σχήμα που θα σταματήσει τη «δεξιά επέλαση» και θα φέρει «πολιτική αλλαγή». Στην πράξη, όμως, μιλάμε για μια κυβέρνηση-έκτρωμα, με πολιτικούς που μέχρι χθες έβριζαν ο ένας τον άλλον και σήμερα θα κληθούν να αποφασίζουν μαζί για την οικονομία, την εξωτερική πολιτική και την κοινωνία.
Πώς θα λειτουργήσει μια τέτοια συγκυβέρνηση;
• Ο Ανδρουλάκης θα προσπαθήσει να παίξει τον «λογικό Ευρωπαίο» που θα διαπραγματεύεται με τις Βρυξέλλες.
• Ο Φάμελλος θα περιμένει εντολές από τον Αλέξη Τσίπρα που αυτή τη στιγμή λειτουργεί ως ο σκιώδης αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ.
• Η Ζωή Κωνσταντοπούλου θα απαιτεί να ξαναγίνει εξεταστική για το χρέος, ενώ θα προσπαθεί να επιβάλει τη δική της ατζέντα με τον γνωστό της αυταρχικό τρόπο.
• Και η Νέα Αριστερά; Κάπου στο βάθος θα προσπαθεί να επιβάλλει «ριζοσπαστικές αλλαγές», τις οποίες κανείς δεν θα καταλαβαίνει και όλοι θα φοβούνται.
Το αδιέξοδο και η επιστροφή στη σταθερότητα
Το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: Υπάρχει περίπτωση ένα τέτοιο σχήμα να σταθεί; Η απάντηση είναι μάλλον αρνητική. Η ιστορία έχει δείξει ότι οι κυβερνήσεις που στηρίζονται μόνο στο «να φύγει ο άλλος» καταρρέουν γρήγορα κάτω από το βάρος των αντιφάσεών τους.
Την ίδια στιγμή, οι διεθνείς προκλήσεις απαιτούν μια στιβαρή διακυβέρνηση. Με έναν Τραμπ να παίζει με την παγκόσμια τάξη σαν να είναι reality show, με μια Ευρώπη σε αναταραχή και μια Τουρκία πάντα έτοιμη να εκμεταλλευτεί τα κενά εξουσίας, η Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια να γίνει το πείραμα μιας πολιτικής ασυναρτησίας.
Έτσι, η πολιτική σταθερότητα του Μητσοτάκη –παρά τα λάθη, και τις αστοχίες– μοιάζει να είναι η μόνη βιώσιμη επιλογή. Και όσο η εναλλακτική είναι μια κυβέρνηση που θα διαλυθεί πριν καν κλείσει 100 ημέρες, τόσο η κοινωνία θα προτιμά να μένει με αυτό που ήδη γνωρίζει.
Σε μια εποχή που το χάος μοιάζει να γίνεται η νέα κανονικότητα διεθνώς, η Ελλάδα ίσως χρειάζεται περισσότερο από ποτέ τη «βαρετή σταθερότητα» του σήμερα, αντί για το πολιτικό πείραμα-έκτρωμα του αύριο.
