Το ΠΑΣΟΚ ποτέ δεν πεθαίνει και ξανά προς τη δόξα τραβά, τουλάχιστον δημοσκοπικά, σύμφωνα με τις πρώτες μετρήσεις. Απολύτως δικαιολογημένη η επικρατούσα ευφορία από τα πρώτα δείγματα, αλλά και η προσπάθεια των λεγομένων «συστημικών» συστημάτων να εμφανίσουν ως αντίπαλον δέος του Κυριάκου Μητσοτάκη τον αρχηγό του.
Προφανείς οι λόγοι του «φουσκώματος» που σε έναν βαθμό οφείλεται στην ετερότητα των σκοπών. Αλλά στην Ελλάδα ζούμε και οι σκοπιμότητες υπερισχύουν των σκοπών. Οπότε, Νίκος Ανδρουλάκης με φόρα. Και εδώ που τα λέμε, why not να μην το ζήσουμε κι αυτό, μετά την πρώτη και τελευταία φορά Αριστερά του Αλέξη Τσίπρα;
Αλλωστε το ιδεώδες του μέσου Ελληνα μεταξύ τραχήλου και ζυγού ενίοτε δεν κρίνεται εκ του αποτελέσματος αλλά επί των προθέσεων. Ως εκ τούτου, πεδίον δόξης λαμπρό για τους «μη προνομιούχους» και καθ’ έξιν «αντί».
Αυτό ακριβώς αποτυπώνουν οι δημοσκοπήσεις και εν συνεχεία ενεργούν κατά το δοκούν επί των ευρημάτων οι (ψυχ)αναλυτές των μύχιων πολιτικών σκέψεων αποκρυπτογραφώντας τις προτιμήσεις της κοινής γνώμης για κόμματα και αρχηγούς.
Η περίπτωση του Νίκου Ανδρουλάκη και του ΠΑΣΟΚ είναι χαρακτηριστική: Δεν χρειάστηκε να αλλάξει ο ίδιος και το κόμμα του μια και φροντίζουν άλλοι γι’ αυτόν.
