Σε ένα ακόμα σχόλιο-καταγγελία «α λα ΠΑΣΟΚ», το κόμμα του κ. Ανδρουλάκη καταγγέλλει ότι υπουργοί της Νέας Δημοκρατίας «σφάζονται στα τηλεπαράθυρα». Έσπευσαν λοιπόν να πουν ότι ο ένας «άδειασε» τον άλλον και ότι ο πρωθυπουργός... παρακολουθεί σιωπηλός.
Το ΠΑΣΟΚ να μιλάει για ενότητα και συνοχή είναι σαν να δίνει μαθήματα διατροφής ένας... πιτσαδόρος. Δεν έχουν περάσει παρά μόνο λίγες ημέρες από την άγρια σύγκρουση Χριστοδουλάκη - Παπανδρέου, που ταρακούνησε τη Χαριλάου Τρικούπη και υπενθύμισε σε όλους το πραγματικό «DNA» αυτού του κόμματος: η δημόσια αποδόμηση του εαυτού του.
Και, φυσικά, σε όλο αυτό το ξεκατίνιασμα, ο Νίκος Ανδρουλάκης έκανε αυτό που ξέρει καλύτερα από τον καθέναν: έμεινε σιωπηλός και αμέτοχος, κρυμμένος στη γωνιά μιας επισφαλούς προεδρίας, ενός κόμματος που ακόμα και μόνο του να έτρεχε πάλι δεύτερο θα έβγαινε.
Αντί να εξηγήσει στον κόσμο γιατί ο ίδιος ο πρόεδρός του δεν τολμά να παρέμβει ουσιαστικά στις αντιπαραθέσεις εντός του κόμματος, το ΠΑΣΟΚ αναζητεί εναγωνίως «φαγωμάρες» στην κυβέρνηση για να ξεχάσουμε τη δική του εικόνα διάλυσης.
Μόνο που, ακόμη μία φορά, η πραγματικότητα έρχεται να διαψεύσει τα όνειρα Ανδρουλάκη περί κυβερνητικής αποσταθεροποίησης. Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη ασκεί πολιτική με συνέπεια, σε δύσβατο ευρωπαϊκό και γεωπολιτικό περιβάλλον, με ξεκάθαρους θεσμικούς κανόνες και εθνική στρατηγική. Οι υπουργοί του εκφράζονται, συζητούν, μπορεί και να διαφωνούν – αλλά στο τέλος αποφασίζουν ενιαία και υπεύθυνα.
Αν το ΠΑΣΟΚ ήταν επιχείρηση, θα είχε χρεοκοπήσει από τις αλληλομαχαιριές στο λογιστήριο. Αν ήταν οικογένεια, θα είχε βγει στις εκπομπές να μαλλιοτραβιέται. Και αν ήταν κόμμα εξουσίας… ε, δεν θα ήταν το σημερινό ΠΑΣΟΚ.
Γιατί όσο κι αν προσπαθούν να φωνάξουν «παρών», δεν μπορούν να ξεφύγουν από την πιο βαριά τους κληρονομιά: την αυτοκαταστροφή με δόσεις μικροπρέπειας και πολιτικής ανυποληψίας.
