Η Τουρκία δεν χάνει ποτέ την ευκαιρία να μετατρέπει κάθε διεθνή συζήτηση σε εργαλείο της επεκτατικής της ατζέντας. Τώρα, το παλαιστινιακό ζήτημα κινδυνεύει να γίνει το νέο πεδίο πειραματισμού: μια εικονική «κηδεμονία» της Άγκυρας πάνω σε ένα μελλοντικό παλαιστινιακό κράτος, με πρόσχημα τη στήριξη στον αραβικό κόσμο, αλλά με πραγματικό στόχο την Ανατολική Μεσόγειο.
Δεν χρειάζεται φαντασία για να προβλέψει κανείς το σενάριο. Όπως με το Τουρκο-Λιβυκό Μνημόνιο, έτσι και τώρα η Τουρκία θα επιχειρήσει να σχεδιάσει θαλάσσια σύνορα που απλά… δεν υπάρχουν. Για να σταθεί ο χάρτης της «Γαλάζιας Πατρίδας», πρέπει η Κύπρος να εξαφανιστεί και το Καστελλόριζο να αγνοηθεί. Αυτή είναι η μέθοδος: «νομικές φούσκες» που προβάλλονται επικοινωνιακά ως πραγματικότητα, για να δημιουργούν πίεση και τετελεσμένα.
Η συγκυρία είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη. Η αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους από ευρωπαϊκές δυνάμεις, όπως η Γαλλία και η Βρετανία, δείχνει ρήγμα στη δυτική ενότητα. Και η Τουρκία ξέρει καλά να ψαρεύει σε θολά νερά. Ένα υποτιθέμενο παλαιστινιακό κράτος-προτεκτοράτο της Άγκυρας θα της προσέφερε πρόσχημα για νέα NAVTEX, νέα γεωτρύπανα, νέες υπερπτήσεις, δηλαδή το γνωστό ρεπερτόριο.
Για την Ελλάδα και την Κύπρο το διακύβευμα είναι ξεκάθαρο: οι ΑΟΖ τους να συνορεύουν με το Ισραήλ και την Αίγυπτο, όχι με μια τουρκοκρατούμενη Παλαιστίνη. Η απάντηση δεν μπορεί να είναι αμηχανία ή ουδετερότητα. Χρειάζεται ενεργητική διπλωματία: τριμερείς και τετραμερείς με Κύπρο, Ισραήλ, Αίγυπτο, σύσφιξη δεσμών με ΗΠΑ και Γαλλία, αξιοποίηση κάθε φόρουμ που υπενθυμίζει ότι η Ανατολική Μεσόγειος έχει σύνορα που δεν σβήνονται με μαρκαδόρο της Άγκυρας.
Η Άγκυρα ειδικεύεται στο να πουλά «φύκια για μεταξωτές κορδέλες». Η διαφορά είναι ότι όταν η Ελλάδα και η Κύπρος αντιδρούν αποφασιστικά, οι φούσκες σκάνε πριν καν φουσκώσουν. Η αδράνεια, αντίθετα, είναι το οξυγόνο τους.
Σε έναν κόσμο που αλλάζει, το μήνυμα είναι απλό: η Τουρκία μπορεί να δοκιμάζει νέες απάτες, αλλά η Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια να ξαναπέσει θύμα τους.
