Παιδιά νεκρά. Γονείς που σέρνονται στην κοινωνική αγχόνη για να αποδείξουν ότι το παιδί τους δεν ήταν λαθρέμπορος. Και μια κυρία, με νομική άδεια και πολιτική φιλοδοξία, που επιμένει να γράφει σενάρια θρίλερ πάνω σε φέρετρα.
Η Ζωή Κωνσταντοπούλου δεν είναι τυχαία. Ξέρει να μιλά, να χειρίζεται το συναίσθημα, να παίζει ρόλους. Άλλοτε εισαγγελέας, άλλοτε θρηνούσα. Και άλλοτε… σκηνοθέτης: επιλέγει ποιος είναι ένοχος, ποιος είναι μάρτυρας, ποιος είναι νεκρός – και τι συμβολίζει.
Τι είπε για τον μηχανοδηγό της εμπορικής αμαξοστοιχίας; Ότι ήταν λαθρέμπορος. Όχι ψιθυριστά. Δημόσια. Ξανά και ξανά. Χωρίς ντροπή. Χωρίς μια σκέψη για τη μάνα του. Για τον πατέρα του. Για την αδελφή του. Το παιδί σκοτώθηκε πάνω στη δουλειά. Και η Ζωή του φόρεσε σφραγίδα. «Λαθρέμπορος». Γιατί; Για το αφήγημα.
Και η μάνα του, η πραγματική, όχι η συμβολική που επικαλούνται κάποιοι για να χτίζουν καριέρες, βγήκε να μιλήσει. Για το πόρισμα. Για τα σημάδια – ή μάλλον την παντελή απουσία τους. «Η εμπορική αμαξοστοιχία είναι άκαυτη από τη μηχανή μέχρι το τελευταίο κοντέινερ. Άκαυτοι οι σοροί. Άκαυτες οι φορτάμαξες. Δεν υπάρχει ίχνος φωτιάς», δήλωσε η μητέρα του Δημήτρη Μασσαλή. Και συμπλήρωσε με πίκρα: «Προσπαθούμε να βάλουμε εύφλεκτο υλικό σε ένα άκαυτο τρένο. Εκτός αν μιλάμε για μια ελληνική πατέντα υλικού που καίγεται χωρίς να αφήνει ίχνος». Αυτή είναι η πραγματικότητα πίσω από τη «θεωρία» της Ζωής.
Μετά… κλαίει για τα Τέμπη. Μιλά για «δολοφονία». Για συγκάλυψη. Για συνωμοσία. Μπορεί να τα πιστεύει. Μπορεί και όχι. Σημασία έχει το αποτέλεσμα: να μένει η ίδια στο επίκεντρο. Να στήνεται το πλάνο με την ίδια στο βάθος – πάντα θλιμμένη, πάντα αγανακτισμένη, πάντα παρούσα.
Και όταν κάποιος τολμήσει να πει πως όλο αυτό μυρίζει συμφέρον, ωρύεται. Πως την στοχοποιούν. Πως τη «δολοφονούν». Όχι τον χαρακτήρα της – την ευκαιρία της.
Και η κοινωνία; Κοιτά. Μοιράζεται, συζητά, φανατίζεται. Κανείς δεν αναρωτιέται πια πώς φτάσαμε σε σημείο να απολογούνται οι γονείς των νεκρών για τις ζωές των παιδιών τους. Αυτό είναι το μεγαλύτερο της επίτευγμα.
Η Ζωή δεν ζητά δικαιοσύνη. Ζητά ρόλο. Και φροντίζει να έχει πάντα κοινό.
