Ο Αλέξης Τσίπρας παρουσίασε το επιστημονικό συμβούλιο του ινστιτούτου του. Και όσοι έριξαν μια ματιά στα ονόματα, ένιωσαν κάτι γνώριμο – όχι ακριβώς ανακούφιση, περισσότερο déjà vu. Οι περισσότεροι ήταν εκεί και την πρώτη φορά που «θα αλλάζαμε την Ελλάδα». Το αποτέλεσμα το θυμόμαστε.
Ο Γιώργος Χουλιαράκης, ο Δημήτρης Λιάκος, ο Κώστας Γαβρόγλου, ο Ακρίτας Καϊδατζής. Οι ίδιοι που υπέγραψαν τις σελίδες της κυβερνητικής ωριμότητας του ΣΥΡΙΖΑ. Η Ευγενία Φωτονιάτα, συντονίστρια τώρα, τότε επικεφαλής προγραμμάτων ΕΣΠΑ. Και δίπλα τους πανεπιστημιακοί, πρώην υποψήφιοι, κομματικά στελέχη που έχουν δοκιμαστεί – και έχουν κουράσει. Το συμβούλιο θυμίζει περισσότερο επιστροφή παρά νέα αρχή.
Το παράδοξο είναι προφανές: ο Τσίπρας μιλά για ανανέωση, αλλά στρώνει το τραπέζι με τα ίδια σερβίτσια. Ζητά αλλαγή με ανθρώπους που απέδειξαν ότι δεν μπορούν να την κάνουν. Σαν να περιμένει διαφορετικό αποτέλεσμα από την ίδια συνταγή. Κι έτσι, το «νέο» ξεκινά να μυρίζει χθεσινό πριν καν προλάβει να συστηθεί.
Το αφήγημα της επανεκκίνησης ακούγεται ωραίο στα λόγια. Μόνο που οι περισσότεροι από όσους συγκρότησαν αυτή τη «δεξαμενή σκέψης» έχουν ήδη εξαντλήσει το απόθεμα των ιδεών τους στην πράξη. Και η φθορά δεν κρύβεται πίσω από τίτλους και επιτροπές.
Ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να αποχώρησε από τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όχι από τις συνήθειές του. Επέλεξε να χτίσει κάτι «νέο» με τα ίδια υλικά που τον οδήγησαν στην κατάρρευση. Κι όπως φαίνεται, το μόνο που αλλάζει είναι το σκηνικό – οι ρόλοι παραμένουν οι ίδιοι.
