Αν κάτι απέδειξαν οι τελευταίες δηλώσεις του νέου γενικού γραμματέα του ΝΑΤΟ, Μαρκ Ρούτε, από την Αττάλεια, είναι ότι η Συμμαχία δεν πάσχει από έλλειψη ρητορικής αλλά από έλλειψη ηθικού και στρατηγικού προσανατολισμού.
Οταν ο επικεφαλής του ΝΑΤΟ εξυμνεί τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ως «εκπληκτικό ηγέτη» που «χαίρει πραγματικού σεβασμού», ενώ παράλληλα ζητά την ελεύθερη πώληση οπλικών συστημάτων, όπως τα Eurofighter στην Αγκυρα, το μήνυμα που εκπέμπει είναι ξεκάθαρο: Ο αυταρχισμός δεν αποτελεί εμπόδιο, αλλά ενίοτε προτέρημα, όταν υπηρετεί τα γεωπολιτικά συμφέροντα.
Ο Ρούτε, επιλέγοντας να «ξεπλύνει» πολιτικά τον Τούρκο πρόεδρο, ουσιαστικά επικυρώνει και νομιμοποιεί την κατάργηση κάθε έννοιας κράτους δικαίου στην Τουρκία. Κάνει πως δεν βλέπει τις φυλακίσεις και τις διώξεις πολιτικών αντιπάλων, δημοσιογράφων και υπερασπιστών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Κάνει πως δεν ακούει για τον πλήρη έλεγχο της Δικαιοσύνης και των μέσων ενημέρωσης. Σιωπά μπροστά σε ένα καθεστώς που θυμίζει περισσότερο ανατολίτικη δεσποτεία παρά φιλελεύθερη δημοκρατία και το αποκαλεί «πυλώνα της Συμμαχίας»!
Ακόμη χειρότερα, ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ ζητά από τα κράτη-μέλη να σταματήσουν να θέτουν περιορισμούς στην πώληση όπλων στην Τουρκία, παραβλέποντας ότι η χώρα αυτή όχι μόνο δεν λειτουργεί ως αξιόπιστος σύμμαχος, αλλά αποτελεί και διαρκή απειλή για την περιφερειακή σταθερότητα.
Μήπως αγνοεί ότι η Τουρκία εξακολουθεί να απειλεί την Ελλάδα, ένα πλήρες μέλος του ΝΑΤΟ, με πόλεμο (casus belli) για το νόμιμο δικαίωμά της στην επέκταση των χωρικών της υδάτων; Οτι αμφισβητεί ανοιχτά την ελληνική κυριαρχία στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο; Οτι κατέχει παράνομα το 40% της Κυπριακής Δημοκρατίας, επίσης κράτος-μέλος της ΕΕ και στρατηγικό εταίρο, πλέον, του ΝΑΤΟ;
Η Τουρκία του Ερντογάν δεν είναι μόνο πρόβλημα για την Ελλάδα και την Κύπρο. Είναι στρατηγικά ασυνεπής και επικίνδυνη. Συμμαχεί τακτικά με τη Ρωσία και το Ιράν, υπονομεύει τις κυρώσεις της Δύσης κατά της Μόσχας και στηρίζει τρομοκρατικές οργανώσεις όπως η Χαμάς και η Χεζμπολάχ.
Κι όμως, ο Ρούτε επιλέγει να αποσιωπήσει όλα τα παραπάνω, προτιμώντας να επαινεί τις «ειρηνευτικές» πρωτοβουλίες της Αγκυρας, σαν να μη γνωρίζει το διαρκές διπλό παιχνίδι της.
Αν η νέα ηγεσία του ΝΑΤΟ πιστεύει ότι η σταθερότητα στην περιοχή θα οικοδομηθεί πάνω στην ανοχή προς τον αυταρχισμό, στην εξίσωση θύτη και θύματος και στην υποκρισία της «συμμαχικής αλληλεγγύης», τότε η Συμμαχία έχει ήδη χάσει το μεγαλύτερο όπλο της: την αξιοπιστία της!
