Η εθνική επέτειος εμπεριέχει ένα σαφές διαχρονικό μήνυμα που αφορά το θεμέλιο της κυριαρχίας και της ασφάλειας της πατρίδας: τα σύνορα. Διότι χωρίς σύνορα δεν υπάρχει κράτος και χωρίς κράτος δεν υπάρχει ελευθερία. Συνεπώς η παραβίασή τους συνιστά επίθεση κατά της ελευθερίας. Είτε με κήρυξη πολέμου είτε με την εισβολή χιλιάδων παράτυπων μεταναστών.
Το «Όχι» και στις δύο περιπτώσεις αποτελεί εθνικό καθήκον, παρά τον μύθο της «φιλοξενίας» και της «φιλανθρωπίας» που συνιστά παράδοση άνευ όρων. Επιπροσθέτως, η φύλαξη των συνόρων δεν έχει ιδεολογικό πρόσημο. Όπως δεν είχε το 1940, όταν ο δικτάτορας Ιωάννης Μεταξάς αρνήθηκε στον δικτάτορα Μπενίτο Μουσολίνι να περάσει τα σύνορα της πατρίδας.
Συνεπώς το «Όχι» έχει μια ιστορική παρακαταθήκη: τη φύλαξη των συνόρων. Και η 28η Οκτωβρίου, ανεξάρτητα από μικρόψυχες και μικρόνοες θεωρήσεις, είναι η υπόμνηση ότι η υπεράσπιση των συνόρων, κατ’ επέκταση της εθνικής ταυτότητας και του πολιτισμού μας, δεν είναι ρατσισμός. Κάνουν λάθος όσοι επικαλούνται την πολιτική ορθότητα φοβούμενοι μήπως χαρακτηριστούν ξενοφοβικοί.
Και ακόμα μεγαλύτερο λάθος όσοι μια τέτοια ημέρα μνήμης και περισυλλογής περιορίζουν τη σημασία και το νόημα του «Όχι» για να κάνουν αντιπολίτευση πεζοδρομίου. Σε πολλές, μάλιστα, περιπτώσεις βάζοντας τη γαλανόλευκη δίπλα σε μια σημαία ενός φονταμενταλιστικού καθεστώτος.
