Κάθε γενιά είναι ένα αίνιγμα για την προηγούμενη. Αλλά οι σημερινοί νέοι μοιάζουν με ένα «μαύρο κουτί» που οι μεγαλύτεροι φοβούνται να ανοίξουν. Ίσως γιατί μέσα δεν θα βρουν αυτό που περιμένουν. Όχι θυμό, όχι ιδεολογικές κραυγές, αλλά μια σιωπηλή αποστασιοποίηση. Ένα «όχι» που δεν εκφράζεται με πορείες και πανό, αλλά με απουσία. Από την κάλπη, από το χρηματιστήριο, από τις εφημερίδες.
Και αυτή η απουσία είναι πιο εκκωφαντική από οποιαδήποτε διαμαρτυρία. Γιατί δεν είναι αδιαφορία· είναι άρνηση συμμετοχής σε ένα παιχνίδι που θεωρούν χαμένο εκ των προτέρων. Οι παλιές κατηγορίες – Δεξιά και Αριστερά, «πρόοδος» και «συντήρηση» – μοιάζουν να μην αγγίζουν πια έναν κόσμο που κινείται αλλού: σε δίκτυα, σε μικρές κοινότητες, σε επιλογές πιο ρευστές και πιο προσωπικές.
Το στοίχημα δεν είναι να «ξανακερδηθεί η νεολαία» με φθηνά επικοινωνιακά κόλπα. Είναι να αποδεχθούμε ότι οι νέοι βλέπουν τον κόσμο διαφορετικά. Και αν πράγματι είναι ένα μαύρο κουτί, τότε δεν πρέπει να το ανοίξουμε με περιέργεια, αλλά με σεβασμό. Γιατί αυτό που θα βρούμε μέσα δεν είναι απλώς οι απαντήσεις τους. Είναι οι ερωτήσεις που δεν τολμήσαμε να κάνουμε εμείς.
