«Η επικράτηση των προοδευτικών δυνάμεων στην Ισπανία», σχολίασε ο Αλέξης Τσίπρας στο Twitter, «και η κατάρρευση του δεξιού PP είναι μήνυμα ελπίδας. Ας μην βιάζονται κάποιοι να προκαταλάβουν την επικράτηση της δεξιάς στην Ευρώπη».
Ειδικός συνεργάτης
Αυτό που φρόντισε να μην επισημάνει – σκοπίμως, καθώς θα θάμπωνε τη νίκη του Πέδρο Σάντσες – δεν είναι μόνο η μεγάλη πτώση του ποσοστού των Podemos (και της συμμαχίας Unidos Podemos), αλλά και το γεγονός ότι μετά τη Φινλανδία και την Ισπανία, οι Ευρωπαίοι Σοσιαλιστές δεν έχουν να περιμένουν άλλες νίκες.
Σε κάθε περίπτωση, δεν πέφτει λόγος στον κ. Τσίπρα, ο οποίος δεν κατεβαίνει με την ομάδα των Σοσιαλιστών, αλλά της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Άλλωστε, ο ξαφνικά «σύντροφος» Σάντσες αρνείται να συνεργαστεί με τους Podemos και δεν ρίχνει…Γέφυρες.
Η ήττα του ισπανικού Λαϊκού Κόμματος (PP) από την άλλη, φαίνεται να είναι προς τα δεξιά και να οφείλεται στον κατακερματισμό του πολιτικού συστήματος και της ψήφου. Τα μεγάλα ποσοστά του Vox (και κάποια των Ciudadanos) είναι τα χαμένα ποσοστά του “συστημικού” Λα’ι’κού Κόμματος. Είναι ο «κανιβαλισμός» της Κεντροδεξιάς για τον οποίο μίλησε ο Χοσέ Μαρία Αθνάρ σχολιάζοντας την ήττα του PP. Κατά μία έννοια, θυμίζει το πάγιο επιχείρημα του Κυριάκου Μητσοτάκη εντός και εκτός συνόρων ότι το μόνο ανάχωμα στην Ακροδεξιά είναι η ισχυρή Κεντροδεξιά και, πάντως, όχι η Αριστερά.
Δεν το επισήμανε βέβαια ο Αλέξης Τσίπρας στο μήνυμά του. Τα χαμένα ποσοστά του PP είναι αυτά που μοιράστηκαν στους πιο φιλελεύθερους-κεντρώους Ciudadanos και στο Vox. Και τα χαμένα ποσοστά του Podemos είναι αυτά που επαναπατρίστηκαν στους Ισπανούς Σοσιαλιστές, καθώς ο Σάντσες έχει κάνει σημαία του την ανάγκη επιστροφής στις «αριστερές ρίζες».
Σε κάθε περίπτωση, ήταν μια αναμενόμενη νίκη την οποία θα σπεύσει να εκμεταλλευτεί και ο Φρανς Τίμερμανς, θεωρώντας ότι μπορεί να παζαρέψει καλύτερα την επόμενη μέρα, σε συνεργασία είτε με τους Πράσινους και την Ευρωπαϊκή Αριστερά, είτε με τους Φιλελεύθερους. Ιδιαίτερα αν στις έδρες που θα λάβει συνυπολογιστούν και αυτές Βρετανών ευρωβουλευτών, καθώς η ομάδα των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών θα είναι αυτή που έχει να κερδίσει τις περισσότερες έδρες αν οι Βρετανοί κάνουν ευρωεκλογές. Ο Ολλανδός Spitzenkandidat των Σοσιαλιστών έδειξε ως υπεύθυνη για την ήττα του PP τη δεξιά στροφή. Γνωρίζει, όμως, ότι η πολιτική του ομάδα δεν έχει να περιμένει άλλες νίκες.
Ωστόσο, στις Βρυξέλλες λένε ότι άλλο είναι το σοσιαλιστικό ποσοστό που θα πρέπει να κοιτάζει η Ευρώπη: αυτό που θα φέρει στις ευρωεκλογές το γερμανικό SPD. Ο,τιδήποτε κάτω από 20% θα μπορούσε να οδηγήσει σε τρίξιμο του εύθραυστου μεγάλου συνασπισμού και σε εκλογές τον Οκτώβριο.
Το βέβαιο συμπέρασμα στην Ισπανία είναι, ότι, παρά τον κατακερματισμό, ο δικομματισμός και το δίπολο Κεντροδεξιάς-Σοσιαλδημοκρατών παραμένει. Η Ελλάδα δεν είναι Ισπανία και η πόλωση ευνοεί τον δικομματισμό και όχι τον κατακερματισμό. Πιο ασφαλές θα ήταν να ιδωθεί το παράδειγμα της Ισπανίας ως μικρογραφία του κατακερματισμού των πολιτικών δυνάμεων σε ευρωπαϊκό επίπεδο, της ανάδυσης νέων «παικτών» που φιλοδοξούν να παίξουν ρόλο ρυθμιστών (όπως η Φιλελεύθερη ALDE), και του δύσκολου τοπίου που θα διαμορφωθεί μετά τις ευρωεκλογές και θα απαιτήσει πρωτόγνωρες – αν όχι σχεδόν αδύνατες – συναινέσεις.
