Θέλουν όλοι –της αντιπολίτευσης– να δημιουργηθεί ένα κύμα διαμαρτυριας και αντίδρασης. ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, Βελόπουλος, Ζωής ακόμη και οι νεοαριστερίτες κάνουν ό,τι μπορούν για να το μεγαλώσουν προκειμένου να ανέβουν πάνω και να τους πάει στην πολυπόθητη εξουσία. Μόνο που στο τέλος αυτό το κύμα μπορεί να πνίξει τις φιλοδοξίες του.
Η εργαλειοποίηση της τραγωδίας και η εκμετάλλευση ακόμη και των συλλαλητηρίων είναι δεδομένη. Η διαρκής ανατροφοδότηση της τοξικότητας επίσης. Όπως και η επιχείρηση που έχει στηθεί με στόχο έναν νέο διχασμό. Αποκλειστικός στόχος να προκληθεί ένα κύμα αντίδρασης με τον μανδύα ενός αντισυστημισμού που τελικά καταλήγει να είναι το αποτέλεσμα του λαϊκισμού.
Το συλλαλητήριο της 28ης Φεβρουαρίου είναι στο μυαλό τους η κατάλληλη ευκαιρία για να βγουν μετά και να επαναλάβουν τα περί απώλειας της δεδηλωμένης στην κοινωνία και τα περί δήθεν απονομιμοποιημένου πρωθυπουργού. Η τραγωδία, οι συγγενείς και φυσικά οι νεκροί είναι τα τελευταία που τους απασχολούν. Προσοχή. Δεν μιλάμε για τους πολίτες. Μιλάμε για τα κόμματα και τα κεντρικά στελέχη τους.
Αρκεί να παρακολουθήσει κανείς όσα λένε οι αρχηγοί για να καταλάβει τι επιδιώκουν. Η δημιουργία συνθηκών που θα καθιστά αποτρεπτικό τον πολιτικό λόγο, τις προτάσεις και τις λύσεις για την πορεία της χώρας και την αλλαγή σελίδας είναι η μόνη έννοια τους. Δεν έχουν να πουν τίποτα, δεν μπορούν να προτείνουν κάτι, δεν έχουν καν τη δυνατότητα να δώσουν ελπίδα στον κόσμο για κάτι θετικό.
Ζητούν την αρνητική ψήφο. Ζητούν να είναι οι επικεφαλής –ο καθένας για τον εαυτό του– μιας αντισυστημικής… μόδας που ξεκίνησε από την Ευρώπη, πήγε στην Αμερική και ξαναγύρισε. Στην Ελλάδα το έχουμε ξαναζήσει. Ήταν εκείνο το κύμα που οδήγησε σε κλειστές τράπεζες και αφαίμαξη των πολιτών για ένα τρίτο μνημόνιο από αυτούς που θα έσκιζαν τα προηγούμενα.
Η κατάληξη του ΣΥΡΙΖΑ είναι καταγεγραμμένη. Οπότε το να ανέβει κανείς στο κύμα ίσως είναι εύκολο. Να μην πνιγεί στο τέλος από αυτό όμως…
