Περισσότερο από ποτέ η κοινωνία μας έχει ανάγκη από αληθινά πρότυπα που θα γίνονται πηγή έμπνευσης ενός καλύτερου δικού μας εαυτού.
Γράφει ο Φώτης Καρύδας
Τα βραβεία Mad είναι μια γιορτή μουσικής που διεξάγεται κάθε χρόνο. Σε αυτήν συμμετέχουν καλλιτέχνες και χιλιάδες νέοι άνθρωποι, που δίνουν το παρών με ενθουσιασμό και θετική διάθεση για να δουν από κοντά τους αγαπημένους τους τραγουδιστές. Στο κοινό των βραβείων μπορεί να διακρίνει κανείς fans της λαϊκής μουσικής, της pop, της hip hop, της rock και άλλων ειδών. Οικογένειες με μικρά παιδιά, έφηβους, φοιτητές, νέους ανθρώπους που βρίσκουν έκφραση μέσα από τη μουσική, διασκεδάζουν και δείχνουν τον θαυμασμό στα πρότυπά τους.
Οι καλλιτέχνες αποτελούν πρότυπα και το γνωρίζουν και οι ίδιοι. Είναι μεγάλη τιμή και ευθύνη ταυτόχρονα να σε ακολουθεί τόσος κόσμος. Ορισμένοι αξιοποιούν τη δημοφιλία τους για να προσφέρουν στην κοινωνία μας, στηρίζοντας με πάθος κοινωφελείς σκοπούς. Αλλοι, πάλι, πλακώνονται στο ξύλο και προωθούν τη βία σε μέρα γιορτής.
Οτιδήποτε και οποιοσδήποτε προσπαθεί να εμπεδώσει κουλτούρα βίας σε μια κοινωνία, δεν αξίζει να είναι κομμάτι της. Πόσο μάλλον άνθρωποι που προσπαθούν να κοπιάρουν φθηνά όσα γίνονταν στη hip hop σκηνή της Αμερικής πριν από τριάντα χρόνια. Τουλάχιστον ο Tupac και ο Biggie, παρά το beef που είχαν μεταξύ τους, μιλούσαν στους στίχους τους για τα δικαιώματα των μαύρων και τις δυσκολίες που πέρασαν μεγαλώνοντας σε γκέτο. Ο Snik και ο Light μιλούν για ναρκωτικά, όπλα, βία και αναφέρονται συνεχώς απαξιωτικά για τις γυναίκες. Σαν να μην έφτανε αυτό, επέλεξαν να χτυπηθούν με μπουνιές και κλοτσιές μπροστά σε οικογένειες και νέα παιδιά.
Λίγους μήνες πριν, σε μια γειτονιά της Θεσσαλονίκης, δέκα χούλιγκαν δολοφόνησαν ένα νέο παιδί. Παράλληλα, παρατηρούμε συνεχώς όλο και περισσότερα περιστατικά έμφυλης βίας στην κοινωνία μας. Το bullying στα σχολεία είναι δυστυχώς καθημερινό φαινόμενο. Δεν πρέπει να ξεχάσουμε ποτέ τα ονόματα της Ελένης Τοπαλούδη, του Βαγγέλη Γιακουμάκη, του Αλκη Καμπανού και τόσων άλλων παιδιών που πλήρωσαν τη βία με τη ζωή τους.
Η κοινωνία μας έχει ανάγκη από αληθινά πρότυπα περισσότερο από ποτέ. Πρότυπα που να γίνονται πηγή έμπνευσης ενός καλύτερου δικού μας εαυτού. Ως εδώ με τους τοξικούς trappers. Το αίμα του επόμενου θύματος βίας θα «βάψει» και τα δικά τους χέρια. Το κρίμα στον λαιμό τους.
Από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας “Τo Μanifesto”
